Στο imdb έγινε θόρυβος, σε επιμέρους ομάδες και blog το ίδιο, είπα λοιπόν και εγώ να κάτσω να δω αυτή την πολλά υποσχόμενη σειρά.

Μετανάστες μπαίνουν στο πλοίο “Kerberos”, με σκοπό να φτάσουν από την Αγγλία για την Αμερική. Μαζί τους είναι και μια κοπέλα, η Maura Franklin (Emily Beecham), η οποία κρύβει τον λόγο της δικής της ύπαρξης στο καράβι. Κατά μήκος του ταξιδιού οι επιβάτες έρχονται αντιμέτωποι με ένα καράβι που έχει χαθεί εδώ και μήνες. Το πλοίο είναι άδειο, δεν υπάρχουν επιβάτες εκτός από ένα αγόρι, που είναι κρυμμένο σε ένα ντουλάπι. Πώς επέζησε αυτό το παιδί τόσους μήνες, κανείς δεν ξέρει.

Ο καπετάνιος του Kerberos, Eyk Larsen (Andreas Pietschmann), αναζητά στο κουφάρι του πλοίου απαντήσεις, αλλά το μόνο που βρίσκει είναι περισσότερες ερωτήσεις. Μέσα σε οκτώ επεισόδια ξετυλίγεται ένα τεράστιο κουβάρι αποριών σταδιακά, μέχρι να φτάσει η ώρα να δεις την αλήθεια κατάματα.

Δεν θέλω να κάνω spoiler, αλλά δεν έμεινα ικανοποιημένη από το όλο εγχείρημα. Το τέλος το βρήκα λειψό, παρμένο μέσα από σχέδια του Giger (ναι, ξέρω ποιος είναι αυτός ο κύριος, όπως ξέρετε και εσείς). Το όλο concept άφηνε κενά και δυστυχώς όση προσπάθεια και να έκανε ο Andreas Pietschmann, δεν κατάφερε να μας κάνει να αγαπήσουμε τη σειρά.

Οι ηθοποιοί μέσα από τη σκηνοθετική ματιά του Baran bo Odar έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν. Μέσα από πολυεπίπεδους χαρακτήρες, που δεν είχαν βάση να στηριχθούν, οι ίδιοι επέπλευσαν και είναι προς τιμήν τους. Κάθε επεισόδιο ήταν ωριαίο, το ωφέλιμο μέρος κάθε επεισοδίου έφτανε τα είκοσι λεπτά μετά βίας. Για να γεμίσει ζήσαμε άσκοπες κακογραμμένες συζητήσεις, παύσεις που δεν είχαν λόγο να υπάρχουν και υπερβολικά εκτεταμένες σκηνές.

Ξέρω τι θα μου πείτε… Μιλάς για αυτόν που έκανε τη σειρά ”Dark”, όπου το rating της ήταν 8,7 στα 10; Ναι, για αυτόν μιλάω και το ότι έκανε μια πετυχημένη σειρά δεν σημαίνει ότι έχει βρει την κότα που κάνει τα χρυσά αυγά. Έμπαζε νερά η σειρά, να το πω ναυτικά. Υπέμενα όλο αυτό τον κυκεώνα που προσπαθούσε να συνδέσει για να ζήσω την απόλυτη βαρεμάρα. Οι αποκαλύψεις στο τέλος μήτε έδωσαν απαντήσεις, μήτε κατόρθωσαν να ισορροπήσουν, βρε αδερφέ, την ιστορία.

Είχα την αίσθηση ότι θα πάει κάπου, κάπου επικά, αλλά τη στιγμή που άκουσα τη λέξη “προσομοίωση”, μου κόπηκαν τα φτερά. Τι νόημα έχει να υπάρχει προσομοίωση για επιβάτες διαστημόπλοιου; Τι νόημα έχουν όλα αυτά που συμβαίνουν μέσα στην προσομοίωση, όλες οι ανατροπές, όλες οι συγκρούσεις, η εξέλιξη της ιστορίας και όλα τα περιστατικά; Τίποτα πραγματικά! Όλα καταλήγουν σε ένα γελοίο σύνολο, έρχονται από το πουθενά και πηγαίνουν στο πουθενά επίσης.

Το μόνο καλό σε αυτή τη σειρά ήταν ότι προς το τέλος κάθε επεισοδίου κένταγαν με ένα τραγούδι από τα παλιά. Τουλάχιστον μέσα από εκεί ξανακούσαμε τραγούδια όπως το “White Rabbit” από Jefferson Airplane,το “Child In Time” των Deep Purple, το “Don’t Fear The Reaper” των Blue Oyster Cult, το “All Along The Watchtower” του θρυλικού Jimi Hendrix, το “The Wind” του Cat Stevens και το “Starman” του David Bowie.

Αλλά με τη σάλτσα, παιδιά, δεν χορταίνει κανείς!

Μαίρη Ζαρακοβίτη