Ένα πραγματικό περιστατικό, το οποίο έλαβε χώρα στη Γαλλία του 1949, λειτούργησε σαν έμπνευση για τη μεγάλη Γαλλίδα συγγραφέα Marguerite Duras. Η βραβευμένη δημιουργός έγραψε το  “L’Amante anglaise” το 1968 και ο τίτλος είναι στην ουσία ένα παιχνίδι με το πώς ακούγονται οι λέξεις.

Ο ανακριτής χωρίς όνομα «υποδέχεται» τον σύζυγο. Ο κύριος Pierre Lannes εισέρχεται και κάθεται απέναντί του. Η σύζυγός του, Claire Lannes, έχει παραδεχθεί  ότι δολοφόνησε την κωφάλαλη εξαδέλφη της. Το θύμα κατοικούσε μαζί  με το ζευγάρι, τα τελευταία είκοσι χρόνια, κάνοντας μάλιστα τις δουλειές του σπιτιού. Η Claire διαμέλισε τη δολοφονηθείσα και αποφάσισε να «ξεφορτωθεί» τα διάφορα μέλη, τοποθετώντας κάθε ένα από αυτά σε ένα βαγόνι τρένου, σε όποιο τρένο περνούσε από ένα συγκεκριμένο σιδηροδρομικό σταθμό. Το κεφάλι δεν βρέθηκε ποτέ…

Το έργο εξελίσσεται σε δύο πράξεις. Είναι αυτό που λένε οι Άγγλοι Two acts – Two handlers. Σε κάθε πράξη υπάρχουν στη σκηνή δύο ηθοποιοί. Στην πρώτη πράξη, ο ανακριτής συνομιλεί με τον σύζυγο. Μια και υπάρχει παραδοχή και ο ένοχος έχει συλληφθεί, ο ανακριτής προσπαθεί να μπει στα ενδότερα της ιδιοσυγκρασίας των δύο συζύγων και να μάθει «τι έφταιξε».

Ο κύριος Γιάννης Νικολόπουλος είναι ο σύζυγος. Μία αινιγματική φυσιογνωμία. Ενδιαφερόταν τελικά για τη γυναίκα του; Υπάλληλος του υπουργείο οικονομικών ο ίδιος, ευκατάστατος, καθώς φαίνεται, μάλλον ζούσε συμβατικά και μάλλον ο γάμος του έγινε μόνο και μόνο για να γίνει. Ο κύριος Νικολόπουλος υποδύεται με εξαιρετική τιμιότητα, κρατά όλους τους τύπους και καταφέρνει χάρη στην όλη ερμηνεία του, να μας γίνει αντιπαθής. Ο πλέον άχρωμος και άγευστος σύντροφος, ο οποίος εκλαμβάνει την «ιστορία» αυτή σαν «προσωρινό setback». Πραγματικά ευθυγραμμισμένος στον ρόλο του, πραγματικά κουμπωμένος στον χαρακτήρα του.

Η κυρία Ελένη Παπαχριστοπούλου, η οποία υπογράφει τη μετάφραση και τη διασκευή, υποδύεται την Claire. Η δεύτερη πράξη αφορά τον διάλογο μεταξύ ανακριτή και δολοφόνου. Είναι ένας χαρακτήρας εξαιρετικά ενδιαφέρων και η ίδια τον κάνει ακόμα περισσότερο ενδιαφέροντα, τονίζοντας λέξεις και φράσεις, ξεσπώντας και μένοντας ήπια, κρατώντας αυτές τις εκρήξεις σαν πατήματα για να εξιστορήσει το τραγικό περιστατικό. Ερμηνεύει τα έργα και τις ημέρες ενός ανθρώπου, ο οποίος – δυστυχώς – φλερτάρει με την παράνοια, ίσως και με τη μανία καταδίωξης. Ενός ανθρώπου που διέπραξε ένα εντελώς ειδεχθές έγκλημα. Ενός ανθρώπου που ήθελε, απλά, «να κρατηθεί από την κουπαστή» της σκάλας… Η κυρία Παπαχριστοπούλου προχωρά τα του χαρακτήρα της ένα βήμα παραπέρα, πέρα ίσως και από την ανθρώπινη λογική. Αυτό που έγινε, έγινε. Τώρα; Και εκείνος ο «τέταρτος» παράγοντας. Εκείνος ο Αλφόνσο… Τι ιστορία είναι πάλι τούτος;

Ο κύριος Πέτρος Αποστολόπουλος υποδύεται τον ανακριτή και θα θέλαμε όλοι οι ανακριτές του κόσμου να είναι έτσι. Δεν χάνει ποτέ την ψυχραιμία του, είναι απίστευτα γλυκύς και ευγενής και προσπαθεί να φτάσει στην αλήθεια, ανεξάρτητα από το πόσο χρόνο θα του πάρει. Ο θεατής μάλλον θα εκπλαγεί από τους καλούς τρόπους του ανακριτή, θα αναπνεύσει με δυσκολία, μια και το έργο είναι απίστευτα κλειστοφοβικό και θα ακολουθήσει στο ταξίδι τις πλέον σκοτεινές μεριές του ανθρώπινου νου.

Οι ερωτήσεις πολλές, οι απαντήσεις περίεργες και γεμάτες ερωτηματικά, αρκετές φορές. Ο ανακριτής θέλει πλέον να μάθει το γιατί. Και το γιατί κρύβεται τόσο καλά. Το ανθρώπινο μυαλό είναι το τελευταίο οχυρό, αλλά και ένα σύμπαν από μόνο του. Και σε ένα σύμπαν, που ακόμα και οι γαλαξίες είναι δισεκατομμύρια, πώς είναι δυνατό να βρεις ένα αστέρι, έστω κι αν είναι σουπερνόβα;

Η λυτή και σχεδόν λυρική σκηνοθεσία του θεόρατου Ζαν – Πωλ Ντενιζόν δημιουργεί μία οπτικό-ακουστική αφήγηση, ένα παραμύθι χωρίς καλό τέλος. Ο κύριος Ντενιζόν δεν ξεγυμνώνει τους ήρωες. Τους κρατά κατά τι κλειστούς, για να ελιχθεί η ιστορία. Δεν έχει τέλος αυτή η ιστορία. Απλά, μας αφήνει να κατέβουμε σε μία χωροχρονική στάση, ώστε να συνεχίσουμε τη ζωή μας και οι ήρωες του έργου τη δική τους. Παράσταση που θα σας ταρακουνήσει, έργο που θα σας μορφώσει ακόμα περισσότερο.

Κώστας Κούλης

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Κείμενο: Μαργκερίτ Ντυράς

Σκηνοθεσία, Σκηνικά: Ζαν – Πωλ Ντενιζόν

Πρόσωπα και ερμηνευτές:

Εξεταστής: Πέτρος Αποστολόπουλος,

Πιερ Λαν: Γιάννης Νικολόπουλος

 Κλαίρη Λαν: Ελένη Παπαχρηστοπούλου

Μαγνητοφωνημένη φωνή: Φώτης Θωμαΐδης

Μετάφραση/ Διασκευή: Ελένη Παπαχρηστοπούλου

Κοστούμια: Χρυσάνθη Τζανέτου

Φωτισμοί: Γιώργος Σουσάμογλου     

Φωτογραφία: Πέτρος Αθανασόπουλος

Τεχνική υποστήριξη: Νίκος Σαμαράκης

Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού

Παραστάσεις: Κάθε Σάββατο στις 20.30 και Κυριακή στις 19.00

Διάρκεια: 100 λεπτά χωρίς διάλειμμα

Κρατήσεις θέσεων: 2130210339 & 6974674513

Εισιτήρια:12€ κανονικό, 10€ (γκρουπ, φοιτητές, άνεργοι)

Προπώληση: https://www.ticketmaster.gr/showEventInformation.html?idEvent=2006485

Χωρητικότητα: 50 θέσεις

“Η άδεια για την από σκηνής θεάτρου παρουσίαση του έργου χορηγήθηκε από την
Ελληνική εταιρία THE ARTBASSADOR / Performing Arts Management
(www.theartbassador.gr) για λογαριασμό των δικαιούχων των δικαιωμάτων της
συγγραφέως MARGUERITE DURAS και του ατζέντη αυτών SACD (www.sacd.fr)

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ

Ζαν – Πωλ ΝΤΕΝΙΖΟΝ.  Γάλλος ηθοποιός, σκηνοθέτης με πανευρωπαϊκή καριέρα. Θεωρείται ως ένας από τους μεγαλύτερους παιδαγωγούς του σύγχρονουθεάτρου. Άρχισε την καριέρα του με τον Πήτερ Μπρουκ που τον διευθύνει στον Βυσσινόκηπο, την Τραγωδία της Κάρμεν, τη Μαχαμπαράτα και την Τρικυμία.  Από την ιδιότητα του ηθοποιού περνάει πολύ γρήγορα σ’ αυτήν του βοηθού σκηνοθεσίας, δίπλα πάντα στο Δάσκαλο, για να προχωρήσει στη συνέχεια στην ανεξάρτητη καριέρα του σκηνοθέτη, δραματουργού και παιδαγωγού. Από το 2015 συνεργάζεται μόνιμα στην Ελλάδα με το θέατρο «Εκστάν».

Πρόσφατη σκηνοθεσία του η όπερα του Μότσαρτ  «Αscanio in Alba” για την περιφέρεια της Βουργουνδίας, 2023.

Το 2019 για τη σκηνοθεσία του στις Καρέκλες του Ιονέσκο τού απονεμήθηκε το βραβείο σκηνοθεσίας από την Ένωση Ελλήνων Κριτικών Θεάτρου.

Πέτρος ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ

Γεννήθηκε στη Γερμανία από Έλληνες μετανάστες. Τελείωσε τη δραματική σχολή Αθηνών – Γ. Θεοδοσιάδη. Επίσης για 4 χρόνια παρακολούθησε το εργαστήρι υποκριτικής της ομάδας ”ΝΑΜΑ” στο Θέατρο επί Κολωνώ με δασκάλους την Ελένη Σκότη, τον Γιώργο Παλούμπη και τη Βικτώρια Χαραλαμπίδου.

Συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο, το Θέατρο Τέχνης, τους ”Δεσμούς” της Ασπασίας Παπαθανασίου, την ομάδα ”Πεδίον”, το Δη.πε.θε Κέρκυρας, το Θέατρο επί Κολωνώ, την ομάδα 90οC, τους θιάσους Γιάννη Μόρτζου, Γιώργου Κιμούλη, Ελένης Γερασιμίδου, Τζένης Φωτίου, Μαίρης Βιδάλη και πολλών αξιόλογων ακόμα.

Έχει παίξει στο Θέατρο της Επιδαύρου, στο Ηρώδειο, στους Δελφούς και σε πολλά φεστιβάλ σε όλη την Ελλάδα.

Για τον ρόλο του Χαλεπά στην παράσταση «Γιαννούλης Χαλεπάς: η κοιμωμένη μου» στο Θέατρο Τέσσερις Εποχές, κείμενο του Γιώργου Α. Χριστοδούλου, σκηνοθεσία Γιάννη Μόρτζου, τιμήθηκε το 2014 με το βραβείο ερμηνείας «Μάνος Κατράκης» από την Κορφιάτικη Ακαδημία.

 Έχει σκηνοθετήσει τα έργα του: «Χαμογελαστά παπούτσια» στο Θέατρο Βικτώρια (2007) και «Πάρτι στην Ομόνοια – Μάης του ’08» στο Θέατρο Παντομίμα (2009).

Στην τηλεόραση συμμετείχε σε διαφημίσεις (Moller‘s κ.α.) και στις Σειρές: «Μαύρο ρόδο», «Πανθέοι», «Σασμός», «Ναυάγιο», «Μεν και δε», «Πρίγκηπας της φωτιάς» κ.α. Στον κινηματογράφο συμμετείχε στην ταινία «Ευτυχία» του Άγγελου Φραντζή.

Γιάννης ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ

Δραματικής σχολή Γ. Θεοδοσιάδη. Εργάστηκε ως ηθοποιός με  δημοτικά θέατρα, όπως της Λάρισας, Καλαμάτας, Αγρινίου, Ρόδου, το Εθνικό θέατρο κλπ. Συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες Θανάση Παπαγεωργίου, Γ. Θεοδοσιάδη, Διαγόρα Χρονόπουλο, Γ. Ρεμούνδο, Κ. Μπάκα, Γ. Διαμαντόπουλο, Σ. Χατζάκη, Χ. Τσάγκα, Ι. Καμπανέλλη, Ν. Καμτσή, Γιάννη Σταματίου.

Ασχολήθηκε με την οργάνωση και παραγωγή θεατρικών παραστάσεων και διεύθυνση θεάτρου.

Ιδρυτής του μη κερδοσκοπικού Σωματείου «Τεχνοδρομώ» με σκοπό την κοινωνική ένταξη και την άρση του στίγματος μέσω της τέχνης και την ευεργετική επίδραση των τεχνών , σε κοινωνικά αποκλεισμένες ομάδες πολιτών. Εμψυχωτής και σκηνοθέτης σε θεατρικές ομάδες με τυφλά άτομα, ασυνόδευτα ανήλικα, αστέγους, κρατούμενους.

Ελένη ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

Θεατρικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο τής Νέας Σορβόννης Paris III (1990-95 και 1985-88). Δέχτηκε τη διδασκαλία τού Ζαν – Πωλ Ντενιζόν, Γιόσι Όϊντα, Σοτιγκί Κουγιατέ, Τάπα Σουντάνα από το Θέατρο τού Πήτερ Μπρουκ. Δραματική Σχολή «Περίακτος» Β. Ρίτσου(1982-85).

Οι σπουδές της στη φιλοσοφική σχολή του Α.Π.Θ. την έφεραν στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
  Ιδρυτικό μέλος του Θεάτρου «Εκστάν» έχει πρωταγωνιστήσει σ’ όλες σχεδόν τις παραγωγές του. Για την ερμηνεία της στο ρόλο τής Σεμίραμις στις «Καρέκλες» του Ιονέσκο, τής απονεμήθηκε το βραβείο ερμηνείας 2018 από την Ένωση Ελλήνων Κριτικών Θεάτρου.

Τελευταίος ρόλος της, στην «Ιστορία της Μαρί» του Ζ. Μπρασσάϊ, σκην. Ζ.Π. Ντενιζόν, 2021,23.

Βραβείο συγγραφής θεατρικού έργου από το ”ANALOGIO INTERNATIONAL FESTIVAL 2022” για το έργο της «Σε κρατάω στην παλάμη μου σαν το λουλούδι» βασισμένο σε στίχους του ποιητικού έργου του Κωνσταντίνου Μπούρα.

Θέατρο – Πολυχώρος Εκστάν: Πατησίων & Καυταντζόγλου 5  Τηλ.: 213 0210 339,  6974674513 ekstaninfo.wixsite.com/ekstanhttps://www.facebook.com/ekstan