Αίσωπος… ένας φίλος απ’ τα παλιά @ Θέατρο Κάτω απ’ τη Γέφυρα

Περίπου δύο χιλιάδες εξακόσια χρόνια πίσω, γεννήθηκε ο μεγαλύτερος παραμυθάς όλων των εποχών. Ο άνθρωπος που με τις ιστορίες του έκανε λίγο καλύτερο τον κόσμο. Το 620 π.Χ. λοιπόν αντικρύζει για πρώτη φορά το φως ο Αίσωπος, στην Αιθιοπία – όπως υποστηρίζεται – ή στη Μεσημβρία του Ευξείνου Πόντου ή σε διάφορες άλλες πόλεις, μια και ερίζουν μπόλικες απ’ αυτές για την καταγωγή του. Έχουν περάσει 2.643 χρόνια από τη γέννησή του και 2.583 από τον θάνατό του, σε κάποιο γκρεμό των Δελφών. Και ο κόσμος γνωρίζει όλον αυτό τον καιρό τα δημιουργήματά του και τις περίφημες αλληγορίες του. Και οι μπόμπιρες που ήλθαν σήμερα στο θέατρο θα ζήσουν την πορεία του και τους μύθους του.

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Οι ηθοποιοί από νωρίς παίρνουν τις θέσεις τους στην αίθουσα. Για την ακρίβεια, έξω από την αίθουσα! Καλώς ορίζουν τα υπέροχα μουσουδένια, που έχουν καταφθάσει με τους γονείς/κηδεμόνες τους και τα οδηγούν στις θέσεις τους. Εκεί θα ξεκινήσουν να βάλουν τα ρούχα της δουλειάς, θυμίζοντας ένα άλλο μοτίβο αλά Jesus Christ Superstar. Ο Νίκος Δαφνής φροντίζει ένα τόσο προσιτό και γλυκύ κείμενο και σκηνοθετεί με τη χαρακτηριστική του άνεση, αλλά και έξω από το κουτί. Με φανερή πρόθεση να μάθουν οι μικρούληδες και να θυμούνται μετά το πέρας, πλάθει μία παράσταση πέρα για πέρα διδακτική, κάνοντας χρήση ακόμα και του σουρεάλ. Οι ηθοποιοί απευθύνονται – εννοείται – στα παιδιά, κατά τη διάρκεια της παράστασης, αλλά και μεταξύ τους, με τα πραγματικά τους ονόματα, εκτός ρόλων, καθώς και στον φωτιστή/επιμελητή ήχου. Χρησιμοποιούν τις σκιές και τα σκηνικά με ιδανικό τρόπο και εκεί αντιλαμβανόμαστε την ουσία της ομάδας και την οξύνοια του δημιουργού.

Ο Αίσωπος ήταν δούλος, όπως και οι γονείς του. Ήταν επίσης τέρας ασχήμιας, αλλά ο τρόπος με τον οποίο αφηγούταν – παρά το ότι ήταν, λέγεται, τραυλός – καθώς και οι ιστορίες του αυτές καθαυτές, τον έκαναν παντού αγαπητό και μάλιστα οι Αθηναίοι του έστησαν ανδριάντα για το καλό που έκανε στον κόσμο. Το έργο αφηγείται τη ζωή του και αυτό που άφησε πίσω του. Ιστορίες αλληγορικές, με ήρωες κυρίως πλάσματα του ζωικού βασιλείου. Ο λαγός και η χελώνα, η αλεπού και ο λιόντας, το άλογο και ο γάιδαρος. Ντυμένα όλα αυτά με τη θαυμάσια μουσική του Γιάννη Ζουγανέλη, τα τραγούδια του ιδίου και του Νίκου Τσέκου, που είναι γραμμένα από καρδιάς και τον υπέροχο τρόπο που τα αναπαρήγαγαν οι ηθοποιοί.

Οι οποίοι ηθοποιοί ήταν απλά εκπληκτικοί! Ναι, ναι, εκπληκτικοί και λίγα γράφω. Δεν είναι μόνο ότι αγκάλιασαν τους ρόλους τους, δεν είναι μόνο ότι κάθε κίνησή τους ήταν προσεκτικά μελετημένη και προβαρισμένη. Έπαιξαν μοναδικά με το κοινό, χόρεψαν και τραγούδησαν τόσο όμορφα. Γάργαρες φωνές πραγματικά. Σοφία Αγγελικοπούλου, Γιώργος Γιαννακόπουλος, Νίκος Καραστέργιος, Αλέξανδρος Μαράκης – Μπούρκας, Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου, Νίκος Σταματόπουλος. Τις δύο κυρίες τις έχουμε δει και την παράσταση «Ακρότητες», στο ίδιο θέατρο, την οποία προτείνουμε στους μεγάλους αναγνώστες μας χωρίς δεύτερη σκέψη. Εδώ, για τα παιδιά, έχουμε μία εξάδα ηθοποιών, οι οποίοι φρόντισαν να περάσουμε πολύ καλά και κατάφεραν να μας συγκινήσουν. Ξέρετε γιατί; Γιατί, απλούστατα, οι δύο βασικές λέξεις, γύρω από τις οποίες περιστράφηκε η παράσταση, ήταν «Ελευθερία» και «Φιλία».

Γιατί Αίσωπος πάλεψε ώστε όλοι οι δούλοι που βρίσκονταν μαζί του να ελευθερωθούν. Και κάποια στιγμή το κατάφερε. Και εκεί όλοι κατάλαβαν το μεγαλείο της ψυχής του. Γιατί, είκοσι έξη αιώνες μετά, οι ίδιες αυτές λέξεις, αποτελούν τη ραχοκοκαλιά κάθε πολιτισμού που θέλει να σέβεται τον εαυτό του. Γιατί ο άνθρωπος μπορεί να είναι κακό ζώο, τα παιδιά όμως είναι οι καθρέφτες της ελπίδας για όλους μας.

Ένιωσα τόσο γεμάτος όταν είδα τα παιδιά να ξεκαρδίζονται στα γέλια, με τα μαθήματα και τα παθήματα. Με το κυνηγητό επηρμένου κυνηγού και λιονταριού, με διάφορα gags και την τόσο όμορφη ερμηνεία των έξη τους. Με τα εξαιρετικά σκηνικά και κοστούμια της πολύ μεγάλης κυρίας του χώρου, Δέσποινας Βολίδη και την τόσο άνετη χορογραφία-κίνηση του κύριου Αλέξανδρου Χατζιάρα. Dream team πίσω απ’ τη σκηνή, ομοίως όμοια και μπροστά από αυτή. Μέχρι και η παρουσίαση στο τέλος ήταν διαφορετική από όσες έχουμε δει ως τώρα! Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να μάθουν τα παιδιά μας, τα παιδιά σας, για τέτοια διδακτικά θέματα. Κυριακή είναι, μεσημέρι είναι, δίπλα στον σταθμό του τρένου είναι, τι άλλο θέλετε; Μόνο ένα τσικ χρειάζεται. Σαν κι αυτό που νίκησε η χελώνα τον λαγό. Σαν κι αυτό που απαιτείται για να ζήσετε ό,τι ζήσαμε.

Κώστας Κούλης

Το έργο είναι του Νίκου Δαφνή, που υπογράφει και τη σκηνοθεσία.
Η μουσική και τα τραγούδια του Γιάννη Ζουγανέλη και του Νίκου Τσέκου.
Τα σκηνικά και τα κοστούμια, της Δέσποινας Βολίδη, η χορογραφία-κίνηση του Αλέξανδρου Χατζιάρα.

Φωτισμοί: Νίκος Μαυρόπουλος
Video παράστασης: Γιώργος Γιαννακόπουλος
Φωτογραφίες: Σπύρος Περδίου
Αφισοπρόγραμμα: Μαριέτα Ρούσσου
Trailer: Στέφανος Κοσμίδης ~ ORKI

Παίζουν οι ηθοποιοί: Σοφία Αγγελικοπούλου, Γιώργος Γιαννακόπουλος, Νίκος Καραστέργιος, Αλέξανδρος Μαράκης – Μπούρκας, Κων/να Σαραντοπούλου, Νίκος Σταματόπουλος.