Αγαπά πολύ την αδελφή της. Από τότε που την πρώτο-αντίκρυσε, που ήταν τυλιγμένη σε μία κουβερτούλα, τοσοδούλι μωράκι. Πέντε χρόνια διαφορά, μία παντοτινή λατρεία. Και η αδελφή της όμως. Στα μάτια την κοιτάζει. Αγαπά επίσης τον σύζυγό της. Της έχει σταθεί, του έχει σταθεί και τα χρόνια περνούν καλύτερα. Φανταστείτε τώρα που τους έχει παρέα της και τους δυο, στη χαρά της. «Να ‘μαστε καλά, να ‘μαστε πάντα μαζί». Ο πανδαμάτωρ όμως δεν έχει την ίδια άποψη. Της στερεί την αδελφή της. Θύμα ενός δολοφόνου, που είναι ακόμα εκεί έξω.
Μία ιστορία τρομακτικά επίκαιρη και – δυστυχώς – διαχρονικά διαχρονική. Η γυναίκα που ψάχνει να βρει εκείνον που την έκοψε στα δυο. Η αστυνομία δεν της έδωσε ελπίδες. Δεν ξέρουμε καν πόσο και αν ασχολήθηκε. Και εκείνη ψάχνει… μόνη της.
Το – δυστυχώς όσο δεν παίρνει – επίκαιρο κείμενο της κυρίας Ζαχαρούλας Χρόνη μεταφέρεται στη σκηνή με τη σκηνοθετική ματιά της ιδίας και το τάλαντο ενός τριμελούς συνόλου που επιθυμεί να κάνει τη διαφορά. Μία σκηνοθεσία γοργή και καλπάζουσα και ένας θίασος που ανταποκρίνεται με επαγγελματισμό και σθένος. Το σκηνικό που υπογράφουν οι κύριοι Αλέξανδρος Κλωτσοτήρας και Τζίμης Μαγκάνης, είναι πραγματικά εκθαμβωτικό! Από τα πιο ωραία και πιο λειτουργικά που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Από τώρα αιτούμαι να το πάρω σπίτι μου, αν και έχω ακούσει ότι με έχει προλάβει η Ματσαγκάνη.
Η κυρία Κωνσταντίνα Βαρβαρήγου, στον ρόλο της αδελφής που ψάχνει την άκρη του νήματος, είναι πειστική και ειλικρινής. Το όμορφο πρόσωπό της αλλοιώνεται συνέχεια από τη λύπη και την απόγνωση, η ίδια έχει κουμπώσει με τιμιότατο τρόπο στον χαρακτήρα της και η ερμηνεία της είναι τέτοια, ώστε να συμπαρασύρει τον θεατή στο ταξίδι της για την αναζήτηση της αλήθειας. Όταν μάλιστα έρχεται Η ανατροπή στην ιστορία, τότε η κατεδάφιση του κόσμου της είναι παραστατικότατη, μέσω από τον τρόπο που χειρίζεται λέξεις και σώμα.
Στον ρόλο της αδελφής της, της Ίριδας, συναντάμε την κυρία Φανή Γεωργάκη. Έχει τον αέρα ξωτικού, είναι ένα ευγενές αερικό και οι δύο διαφορετικές τις υποκριτικές υποστάσεις – πριν και μετά τον φόνο – δείχνουν ότι η ίδια έχει δουλέψει πολύ πάνω στον χαρακτήρα της. Εκφέρει ατάκες με απίστευτη ταχύτητα και πολύ λίγες αναπνοές και ίσως αυτό να είναι ενδεικτικό του μόχθου της και καμπανάκι για τον θεατή, ο οποίος θα πρέπει να είναι συγκεντρωμένος παραπάνω απ’ ό,τι ίσως νόμιζε. Πρόκειται για μία πρόταση ριζοσπαστική και ανανεωτική, στο σύνολό της.
Στον ρόλο του συζύγου εμφανίζεται ο κύριος Αλέξανδρος Ιωαννίδης. Ο χαρακτήρας του επιτάσσει να είναι γλυκύς και γεμάτος κατανόηση, επιτάσσει φως και σκοτάδι, κάτι στο οποίο ο ηθοποιός στέκεται γνήσια ερμηνευτικά και χωρίς περιττές φιοριτούρες. Αγκαλιάζει τη σύζυγό του και αισθανόμαστε τη θαλπωρή. Την ακούει να μιλά και αντιλαμβανόμαστε ότι της δίνει σημασία πραγματικά. Πρόκειται για έναν πειστικό καλλιτέχνη, με ποιότητα σε κίνηση και έκφανση και δεν σας είπα ούτε τα μισά από αυτά που κάνει, γιατί – απλούστατα – δεν θέλω να σποϊλάρω.
Όταν ισοπεδώνονται όλα, τότε ο θεατής νιώθει μία έντονη κλειστοφοβία. Δεν υπάρχει ελπίδα, δεν υπάρχει πλέον τίποτα. Κι όμως, η κάθαρση είναι πολύ κοντά. Και όταν έρχεται η κάθαρση, τότε πλέον αναρωτιόμαστε. Για τις περιπτώσεις που δεν έρχεται. Η γυναικοκτονία είναι στην ουσία ανθρωποκτονία. Είναι βδέλυγμα, είναι αποτρόπαιη και καταδικαστέα πράξη και το καλό θα ήταν να μην υπήρχε, ούτε καν ως λέξη. Δείτε αυτή την παράσταση και ενσωματώστε τη σε αυτά που έχετε ως τώρα δει, ακούσει, διαβάσει. Το αγκάθι μπορεί να ματώνει, αλλά υπάρχει τρόπος να κοπεί.
Κώστας Κούλης
Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.
0 Comments