Επιστροφή σε έναν ζεστό και γλυκύ χώρο. Στο «Δωμάτιο» του Θεάτρου Κάτω απ’ τη Γέφυρα. Μία αίθουσα στην οποία δεν θεωρείς εαυτόν θεατή. Είσαι «απλά» ένας από τους ενοικιαστές του δωματίου. Μένεις κι εσύ εκεί. Βιώνεις τις εικόνες, τις λέξεις, τις ανάσες, τις χειρονομίες. Όλα. Και όταν όλα κείνα είναι μέσα στην ένταση…

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Ο τύπος μπαίνει στον χώρο που μένουν οι κοπέλες. Οι δυο από τις τρεις λείπουν σε δουλειές. Η μία που βρίσκεται στο σπίτι εκείνη την ώρα, έρχεται αντιμέτωπη με τις κακές διαθέσεις του εισβολέα. Για μερικά λεπτά πάμε να σκάσουμε εξαιτίας της έντασης, της κατάστασης, του κλειστοφοβικού φοβισμού, της αναπνοής που αποκόβεται επειδή «έτσι»… Κλείνουμε όλοι προς τη μία πλευρά, θέλουμε το κακό εκείνου που κάνει κακό. Και ξαφνικά, το έργο έρχεται τούμπα. Η πλοκή έρχεται τούμπα. Αναπνέουμε κάπως καλύτερα τώρα; Όχι ακόμα; Κάτι συνέβη και μας ξαναμπλόκαρε ανάμεσα σε τοίχο και υπόλοιπο δωμάτιο;

Το ανατριχιαστικό κείμενο του William Mastrosimone – μεταφρασμένο από τον ίδιο τον Μάριο Πλωρίτη – αναλαμβάνει να κάνει παράσταση ο Νίκος Δαφνής. Μία ιστορία της δεκαετίας του ’80, χωρίς κινητά, χωρίς τάμπλετ, χωρίς ο κόσμος να θεωρεί ότι έχει φίλους που τους γέννησε το πάτημα ενός κουμπιού. Πριν ξεκινήσει το έργο ακούμε από το «ραδιόφωνο» το “Easy Lover”. Και όχι μόνο. «Όνειρα γλυκά» για τη συνέχεια… Καλή Pop μουσική, που άνθισε εκείνη τη δεκαετία, όταν ο κόσμος άκουγε μουσική, αγόραζε δίσκους και είχε στη συλλογή του κασέτες και βινύλια και όχι mp3. O σκηνοθέτης παίζει με την ιστορία, με τις λεπτές ισορροπίες και με μας τους θεατές. Μας κάνει ό,τι θέλει. Τη μία συμπάσχουμε για εκείνο τον λόγο και την άλλη ακριβώς στιγμή θέλουμε να περάσουμε σε μια άλλη όχθη. Όχι την αντίπερα, γιατί το κτήνος που βασανίζεται προκαλεί ερωτηματικά σαν εικόνα και σαν κουβέντα. Πού βρίσκεται το ήθος σε αυτή την αποστροφή του θεατρικού δρώμενου; Ποιος έχει το δίκιο; Και αυτό το δίκιο, πόσο δίκιο του δίνει, όταν αποφασίζει να πάρει τον νόμο στα χέρια του;

Η κυρία Ελεονώρα Αντωνιάδου είναι θαυμάσια ως Μάρτζορυ. Βιονική στην κατασκευή, καταφέρνει να μεταμορφωθεί από κορίτσι σε θηρίο. Παίρνει φωτιά αμέσως, γκρεμοτσακίζεται και σηκώνεται σε χρόνο dt, αστράφτει και βροντά όταν θεωρήσει ότι παραβιάζονται οι αρχές της και η ίδια η ύπαρξή της. Είναι ένας ρόλος που έχει απορροφήσει τη γλυκιά της πλευρά. Δεν προλάβαμε να τη δούμε καν. Η αρχική σκηνή, με τη σφήκα, είναι σχεδόν προφητική. Και η νεαρή ηθοποιός πείθει με άνεση. Ο κύριος Θοδωρής Αντωνιάδης, ο άνθρωπος με τις σκοτεινές διαθέσεις, είναι απολαυστικός. Νομίζω πως η έντασή του θα τον έκανε να μείνει ξύπνιος μέχρι το επόμενο πρωί. Φωνάζει, ψιθυρίζει, μουντάρει, κοπανιέται, μένει όρθιος, καταβαραθρώνεται… Και το κάνει στο απόλυτο, φέρνοντας το θεατή σε συνεχή διλήμματα. Να στέρξουμε ή να καταραστούμε; Να τον στείλουμε στο πυρ ή να προσευχηθούμε για ένα καλό τέλος; Τίποτα απ’ τα δύο ίσως…

Η κυρία Σοφία Αγγελικοπούλου είναι η Τέρρυ του έργου. Γλυκιά, ήπια, το κορίτσι της διπλανής πόρτας. Αμφιταλαντεύεται διαρκώς. Παίρνει στα σοβαρά ακόμα και τα λόγια ενός αγνώστου. Είναι μία ύποπτη αφέλεια αυτή εδώ και η Αγγελικοπούλου το περνάει άνετα στον χαρακτήρα της. Στην ουσία θύμα είναι και τούτη εδώ η κοπέλα. Μαγκωμένη σε έναν ιστό που κανείς δεν περίμενε πως μπορεί να υφανθεί. Η κυρία Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου, η Πατρίτσια της παράστασης, είναι κλειδωμένη σε έναν ρόλο που προστάζει να διαθέτει λογική και ψυχραιμία, ακόμα και σε μη κανονικές συνθήκες. Εδώ όμως, που τα πράγματα είναι σχεδόν σουρεάλ; Η ίδια πείθει πολύ εύκολα με τον τρόπο που διαχειρίζεται τον χαρακτήρα της. Είναι ήρεμη, αλλά όταν θυμώνει, όλοι γύρω της το καταλαβαίνουν. Και ας μην έχει ανεβάσει τρελά τους τόνους. Φαίνεται στην ατάκα της, στη ματιά της. Η ίδια έχει αναλάβει και τη μουσική επιμέλεια και την ευχαριστούμε πολύ για τις θύμησες.

Καταπληκτικό το σκηνικό της κυρίας Ελένης Σουμή. Εννοείται πως αυτή την εμπνευσμένη καλλιτέχνιδα δεν θα περιμέναμε ποτέ κάτι λιγότερο. Πρόκειται πραγματικά για μία χορταστική παράσταση. Τέσσερις ηθοποιοί που λειτούργησαν υποδειγματικά, ακολουθώντας το τάλαντό τους και τις οδηγίες ενός μπαρουτοκαπνισμένου σκηνοθέτη, ο οποίος μετέφερε μία κινηματογραφική ιστορία σε έναν πεπερασμένο χώρο και το έκανε να φαίνεται πιο φυσικό κι από τον τρόπο που εκπνέουμε. Ο άνθρωπος που γίνεται αγρίμι και που τα χάνει κυριολεκτικά όταν αντιληφθεί ότι απέναντί του έχει επίσης ένα αγρίμι και όχι το θήραμά του. Πολλή κουβέντα, πολλή τροφή για σκέψη. Η ίδια η ουσία και η έννοια του θεάτρου σε κάτω από δυο ώρες.

Κώστας Κούλης

Μετάφραση: Μάριος Πλωρίτης
Σκηνοθεσία: Νίκος Δαφνής
Σκηνικά: Ελένη Σουμή
Κοστούμια: Ελένη Παπαδοπούλου
Μουσική επιμέλεια: Κων/να Σαραντοπούλου
Βοηθός σκηνοθέτη: Κων/να Σαραντοπούλου
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Πολιτάκης
Εκτέλεση φωτισμών: Νίκος Μαυρόπουλος
Φωτογραφίες: Σπύρος Περδίου
Αφίσα/πρόγραμμα: Μαριέτα Ρούσσου
Trailer: Στέφανος Κοσμίδης ~ ORKI

Παίζουν οι ηθοποιοί
Θοδωρής Αντωνιάδης
Ελεονώρα Αντωνιάδου
Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου
Σοφία Αγγελικοπούλου

Πρεμιέρα: Σάββατο 19/11/22
Παραστάσεις: Σάββατο στις 21:00 & Κυριακή στις 18:30
Διάρκεια: 90΄
Εισιτήριο: 15 ευρώ κανονικό και 12 ευρώ φοιτ., ΑΜΕΑ, 65+, ανέργων
Πληροφορίες/κρατήσεις: 2104816200
Προπώληση: katoapotigefyra.gr & viva.gr
Περισσότερα

Θέατρο Κάτω απ’ τη Γέφυρα
Πλατεία ΗΣΑΠ, Νέο Φάληρο
Τηλ.: 2104816200
Website: katoapotigefyra.gr