Θεώμενοι: Amber Alert @ Θέατρο Βικτώρια

Δεκατεσσάρων χρονών κορίτσι. Παιδί ακόμα. Στις πρώτες ορθοπεταλιές της εφηβείας. Και την απήγαγαν. Πήγε να τρελαθεί η μάνα από το σοκ και τον καημό της. Πήγε στο πηγάδι, να φέρει νερό και δεν επέστρεψε ποτέ. Αντίκρυζε τον άντρα της και τον γιο της να κάθονται στο σπίτι και να καπνίζουν αρειμανίως και το μυαλό της και το στόμα της πήγαιναν στο αυτονόητο. «Γιατί, μωρέ, δεν πάτε στην αστυνομία»; «Μας έκλεψαν το παιδί κι εσείς κάθεστε»; Και πήγε η ίδια. Και ο αστυνόμος της είπε πως έχουν «αντικρουόμενες πληροφορίες». Και ότι μπορεί να μην το απήγαγαν το κορίτσι, αλλά να έφυγε αυτό από μόνο του. Με δική του βούληση. Γιατί είχε διαλέξει τον «άλλο δρόμο». Πώς σας φαίνεται; Τώρα δα δεν το ζήσαμε κι αυτό, πολύ πρόσφατα μάλιστα, αλλά όχι με απαγωγή. Για έκδοση και εκπόρνευση επρόκειτο. Μην φοβάστε… Και σ’ αυτό το χωριό, τα ίδια συμβαίνουν.

Γραμμένο πριν τριάντα χρόνια, από τον βραβευμένο Αλβανό συγγραφέα Odise Plaku, το κείμενο – σε μετάφραση Mihal Naço – αποτελεί μία ισχυρότατη ενθύμηση ότι ο άνθρωπος είναι ό,τι χειρότερο στη Φύση, σε σχέση με τον συνάνθρωπό του. Θα φροντίσει να τον εκμηδενίσει, να κάνει τη ζωή του θάνατο, να τον μετατρέψει σε ζωντανό πτώμα. Γιατί αυτή η μάνα μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηριστεί. Μία νεκρή που απλά περπατάει. Η κυρία Γιώτα Κουνδουράκη σκηνοθετεί έναν μονόλογο έντονα φορτισμένο από ένα γεγονός που δεν θέλουμε να συμβεί ούτε στον χειρότερο εχθρό μας. Να σου αρπάξουν το παιδί; Και να μην σε βοηθά η οργανωμένη κοινωνία να το φέρεις πίσω; Η ζούγκλα απέθανε, ζήτω η ζούγκλα…

Σπουδαία σκηνοθεσία, βάζει την ηρωίδα σε πρώτο πλάνο, βάζει την ηρωίδα σε όλα τα πλάνα και σε όλα τα κάδρα και εστιάζει στον πόνο και τη συνεχή αναβολή της απελπισίας. Την ελπίδα δηλαδή. Ο τρόπος που εμφανίζεται στη σκηνή η μάνα, τα ρούχα που φοράει, οι γκριμάτσες, ο βηματισμός, το βλέμμα… Η κυρία Γεωργία Ζώη υποστηρίζει ένα εκπληκτικό κείμενο, με τρόπο που προκαλεί τον θαυμασμό μας, με μέθοδο που δείχνει τη στόφα της, το τάλαντό της, την εμπειρία της, την άνεσή της. ΕΙΝΑΙ η χαροκαμένη μάνα του έργου. Δεν χρειάζεται να πείσει κανέναν για την ερμηνεία της. Γιατί από την πρώτη στιγμή ΕΓΙΝΕ ο χαρακτήρας της. Δεν είδαμε ποτέ την ηθοποιό πάνω στη σκηνή. Μόνο τη μάνα. Μόνο τη γυναίκα που φλερτάρει με την τρέλα, γιατί δεν το χωράει ο νους της. Μόνο τον άνθρωπο που έχουν ξεχάσει όλοι οι ανθρώποι, μαζί και ο θεός.

Γελάει και κλαίει, ουρλιάζει και ψελλίζει. Το νυφικό που δεν θα βάλει ποτέ η κόρη της – τουλάχιστον μπροστά της – και ένας σταυρός που θυμίζει το Θείο Πάθος και το πώς αυτό ενσωματώνεται σε εκείνα που νιώθει η μάνα για το σπλάχνο της. Γολγοθάς κι ο ένας κι ο άλλος.

Μαζί της, στη σκηνή, η μουσικός, κυρία Αρετή Κοκκίνου, η οποία με την κιθάρα της τονίζει τη ροή της παράστασης. Δεν παίζει μόνο συγχορδίες ή θέματα. Έχει αναγάγει την κιθάρα της σε γεννήτορα εφέ. Το ανθρώπινο γέλιο του τρόμου, τα βήματα του εισβολέα, τις ανάσες και τις κατάρες. Παράλληλα, διαθέτει και άλλα όργανα, για να μετατρέψει το ηχητικό χαλί σε ιπτάμενο. Συντροφεύει καθόλη την ώρα του έργου και χειροκροτείται θερμά.

Το μπιζάρισμα είναι μία αγνή ανταπόκριση του κοινού για το πόσο συγκινήθηκε. Για το πόσο το άγγιξε η παράσταση. Η κυρία Ζώη σταυρώνει τα χέρια της, χαιρετά, υποκλίνεται, μαζί της και η κυρία Κοκκίνου. Παρακολουθήσαμε ένα μονόλογο που διεκδικεί το βραβείο της μητέρας όλων των μονολόγων. Διηγούμενος μάλιστα τον πόνο μιας μητέρας. Απίστευτη ερμηνεία, απίστευτη εμβάθυνση σε ρόλο! Προτείνεται ανεπιφύλακτα.

Κώστας Κούλης

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.