Ακόμα δεν έχουμε εμπεδώσει τα δεινά που κουβαλά στις βαλίτσες του ένας πόλεμος. Λες και δεν συμβαίνει γύρω μας, αλλά σε ένα παράλληλο σύμπαν.
Ακόμα δεν εναντιωνόμαστε στον πόλεμο, την ασχήμια του, τους σκοτωμούς χωρίς λόγο, τους βιασμούς, την αθλιότητα, την πείνα και όλα όσα τον συνοδεύουν.
Πιο επίκαιρο από ποτέ, καθώς ακόμα δεν έχουμε βάλει μυαλό, έρχεται το συγκλονιστικό κείμενο της Κωνσταντίνας Ράικου, εμπνευσμένο από το «Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ», να μας κουνήσει το δάχτυλο, να μας βγάλει από τον λήθαργο που έχουμε επιλέξει να είμαστε και να βάλουμε τέρμα once and for all, που λένε και στο χωριό μου.
Η αίσθηση της παράστασης είναι κλειστοφοβική, άλλωστε μιλάμε για πόλεμο, για ανθρώπους μέσα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και δυο κορίτσια που, αντί να χαμογελούν με τις ομορφιές της εφηβείας και να ατενίζουν το μέλλον με ενθουσιασμό, βρίσκονται αιχμάλωτες, αβέβαιες και φοβισμένες να περιμένουν το τέλος τους. Σκληρό αλλά έτσι δυστυχώς είναι ο πόλεμος και οι μόνοι που πάντα την πληρώνουν δεν είναι οι υπεύθυνοι. Ε…
Τα δυο αυτά κορίτσια ακροβατούν μέσα στον κλειστό χώρο , προσπαθώντας να δώσουν ελπίδα η μια στην άλλη. Θυμούνται, ονειρεύονται, κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να επιβιώσουν. Προσπαθούν να βρουν τη δύναμη… Η Άννα και η Μάργκοτ θα σας δώσουν μια κάρτα που θυμίζει αυτή της τράπουλας. Μετά το τέλος της παράστασης, ο Γιώργος Δρίβας, που επιμελείται τη σκηνοθεσία, μας μίλησε για τις κάρτες ταρώ του Μπόρις Κόμπε. Ήταν ζωγράφος και αρχιτέκτονας, αιχμάλωτος στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Allach. Έφτιαξε πενήντα τέσσερις κάρτες, αποτυπώνοντας τις αναμνήσεις του από τα ναζιστικά στρατόπεδα Dachau, Uberlingen και Allach.
Σκηνοθετικά η παράσταση παρουσιάζει ωμά και χωρίς φιοριτούρες τα δρώμενα και εισχωρεί σε βάθος στον ψυχισμό των δυο κοριτσιών. Η πρωτότυπη μουσική σύνθεση του Salvatore Bezzi εντείνει τις στιγμές της παράστασης. Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Μέλπως Κασαπίδου διογκώνουν τον κλειστοφοβικό αέρα, τονίζουν τα δρώμενα χωρίς να βγαίνουν στο επίκεντρο. Εκεί εστιάζουν οι δυο πρωταγωνίστριες Κωνσταντίνα Ράικου (Άννα Φρανκ) και Φιλία Κανελλοπούλου (Μάργκοτ Φρανκ).
Μέσα από μια αυστηρή κινησιολογία, ένα υπόβαθρο πλήρως συναισθηματικό, ξεδιπλώνουν τις ιστορίες τους, το παρελθόν, τα όνειρά τους, ενώ έρχονται σε σύγκρουση με την ωμή πραγματικότητα. Παρακολουθείς τα δρώμενα και η καρδιά σου σφίγγει κάθε φορά που μια αχτίδα ελπίδας εμφανίζεται. Ξέρεις πολύ καλά τι θα συμβεί στο τέλος, αλλά ελπίζεις και εσύ μαζί τους. Ίσως και να ονειρεύεσαι ότι το τέρας του πολέμου, το ανθρώπινο αυτό τέρας θα σταματήσει να βρυχάται, θα σταματήσει να ζητά αίμα, θα σταματήσει να θυσιάζει ζωές στο βωμό του κέρδους ή της τρέλας του καθενός.
Μαίρη Ζαρακοβίτη
Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.
0 Comments