Και όλα ξεκινάνε χαρούμενα και με όνειρα. Όμως η ζωή είναι απότομη, είναι παράξενη και αιφνίδια. Σε οδηγεί εκεί που δεν ήθελες. Εκεί που τα μάτια και η ψυχή σου δεν είχαν φανταστεί, αλλά η Απόγνωση μπορεί να στο κάνει. Με αφορμή τον Έρωτα.

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Τέσσερις γυναίκες ίδιες. Το ίδιο ντύσιμο, το ίδιο στήσιμο και η ίδια ιστορία. Τέσσερις μονόλογοι που θα ήταν καλύτερο να μην είχαν παιχτεί. Να μην χρειαζόταν να ακουστούν γιατί σε κάνουν να νοιώθεις σφίξιμο. Πίεση στο στήθος και κόψιμο στην ανάσα. Βία κατά των γυναικών. Τόσο συνηθισμένο τα τελευταία χρόνια, που σε κάνει να απορείς πώς έφτασε να ακούγεται συνηθισμένο. Δύσκολες στιγμές γεμάτες με απόγνωση.

Στην πρώτη ιστορία, το μη δημοφιλές κορίτσι του σχολείου γίνεται το στοίχημα του ωραίου. Ένα στοίχημα που θα του αλλάξει τη ζωή. Οι ερωτικές στιγμές που θα ζήσει, αυτές θα είναι και η καταδίκη της κοπέλας. Το βίντεο που θα σταλεί σε όλο το σχολείο θα την κάνει περίγελο. Και αυτόν ήρωα… πόσο ειρωνικό. Συμμαθητές που απλά γελάνε και καθηγητές που δεν γνωρίζουν πώς να το αντιμετωπίσουν. Το αποτέλεσμα είναι η φυγή οικογενειακώς στο χωριό του μπαμπά, γιατί δεν μπορούν να ζήσουν με αυτό το στίγμα. Δεύτερη ιστορία και η βία είναι εκεί. Σωματική και ψυχολογική.

Η παρανοϊκή συμπεριφορά του άντρα οδηγεί σε καθημερινές εντάσεις, που αποτέλεσμα έχουν τη σωματική βία στη γυναίκα. Σκληρή και απάνθρωπη συμπεριφορά, που πρέπει να «καλύψει» στο περιβάλλον της. Πολλοί θα πούνε «Τα ήθελε και τα’ παθε». Η ίδια ξέρει την αλήθεια και προσπαθεί να επιβιώσει, να δικαιολογήσει, να ζήσει. Η βία θα οδηγήσει… Γιατί ποτέ δεν βρήκε το θάρρος να το καταγγείλει. Τρίτη ιστορία και εδώ τα συναισθήματα είναι ακόμα πιο έντονα. Μικρό κορίτσι ήταν όταν ζήτησε δουλειά στο συνεργείο… και τον ερωτεύτηκε. Την είχε σαν πριγκίπισσα και ζούσε τον απόλυτο έρωτα. Όμως γρήγορα η θέση της καλύφθηκε από μία νεότερη. Όταν το αντιλήφθηκε, μέσα στην απόγνωσή της, αποφάσισε να τον σκοτώσει. Πήγε στο συνεργείο… Τι μπορεί να δώσει τέλος στο μαρτύριο; Τέταρτη ιστορία και η βία οδήγησε μία γυναίκα σε ζωή, σε ατελείωτα χάπια… Σε μία «τρέλα» που κάποιος άλλος προκάλεσε. Μία γυναίκα ζει με τις εσωτερικές τις μάχες, χωρίς κανένα τέλος.

Ο Περικλής Μοσχολιδάκης και η Θεατρική Ομάδα Ρέκτις έχουν δημιουργήσει μία παράσταση ουσιαστική, για θέματα που μας έχουν ταλαιπωρήσει πολύ τα τελευταία χρόνια. Καταστάσεις που πάντα ακούγαμε ότι υπήρχαν, αλλά ποτέ δεν είχαμε έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με αυτές. Οι ηθοποιοί, στην πρώτη τους παράσταση, δίνουν ολότελα τις εικόνες που πρέπει. Με λόγο έντονα απλό και κινήσεις δυναμικές, που συμπληρώνουν το θέαμα. Το στήσιμο της παράστασης υπερβολικά απλό για ένα τόσο έντονο και περίπλοκο θέμα. Η μουσική εξαιρετική, συνοδεύει σχεδόν μυστικιστικά τις ηθοποιούς.

Νόημα και ουσία και ας είναι ζόρικο το θέμα. Πρέπει να το δεις για να σκεφτείς τι γίνεται και τι μπορείς να κάνεις. Όχι από Απόγνωση.

Πάρης Μακρίδης

Κρεμάστρες με ρούχα και στην άλλη πλευρά ένας DJ, o κύριος Σωτήρης Σωτηρόπουλος. Μία λούπα πέντε τραγουδιών, αν δεν κάνω λάθος, που παίζουν μέχρι να σβήσουν τα φώτα. Οι Radiohead και μερικοί ακόμα, τους οποίους εννοείται ότι ξέχασα μέχρι να αρχίσω να αποτυπώνω στο χαρτί. Κακό πράγμα τα γεράματα…

Και τα φώτα σβήνουν. Οι τέσσερις πρωταγωνίστριες εμφανίζονται ντυμένες το ίδιο, με τις στολάρες τους να παίρνουν πάνω τους όλα τα βλέμματα και όλες τις εντυπώσεις. Ομοιόμορφος τρόπος έκφανσης, σαν χορογραφία όλο αυτό δοσμένο. Απόψε θα πούμε τέσσερις ιστορίες. Απόψε θα μιλήσουμε για την άνιση, την άσχημη, την κακή, την ανίερη μεταχείριση ανθρώπου από άνθρωπο. Αυτή απέναντι στις γυναίκες. Είτε είναι σύζυγοι, είτε μητέρες, είτε κόρες, είτε οτιδήποτε άλλο. Το κακό που κάνει ένας άνδρας σε μία γυναίκα. Γιατί έχει προβλήματα. Γιατί έτσι έχει μάθει να λειτουργεί. Γιατί είναι άρρωστος και κανείς δεν το βλέπει, κανείς δεν το αναφέρει, κανείς δεν κάνει λόγο. Γιατί η κοινωνία μας δεν μαθαίνει από τα λάθη μας, από τα λάθη της.

Τέσσερις κυρίες εμφανίζονται μπροστά μας, ομοιόμορφα ντυμένες. Όταν η κάθε μια τους ξεκινά τον μονόλογό της, θα αλλάξει ρούχα. Θα φορέσει κάτι άλλο. Και θα αρχίσει να αφηγείται. Είναι γροθιά στο στομάχι η κάθε ιστορία. Είναι σαν να κλωτσάς μία έγκυο στην κοιλιά. Σφίχτηκε το είναι σας, ναι; Πιο άβολη κατάσταση υπάρχει; Κι όμως, οι κτηνωδίες δεν σταματούν. Μάλλον αποτελούν μέρος της ανθρώπινης «έκφρασης». Είναι κακό ζώο ο άνθρωπος, πατέρα…

Οι τέσσερις πρωταγωνίστριες πραγματικά μας ξετρελαίνουν. Δεν είναι μόνο το κείμενο, οι εικόνες που έρχονται στον νου, το λιμπρέτο μιας – κατά τα άλλα – ολικής καταστροφής. Είναι ο τρόπος τους. Μιλούν, τραγουδούν (αυτή η γάργαρη φωνή είναι για βραβείο), κινούνται, στέκονται, κάθονται, απευθύνονται σε μας. Είναι τόσο ψαρωτικές, που το κοινό δαγκώθηκε μερικές φορές. Οι κυρίες Φωτεινή Βακάκη, Ιωάννα Νικολάου, Κατερίνα Στρατή και Χριστίνα Αναστασιάδου. Είναι οι αφηγητές και τα θύματα. Είναι εκείνες που μας βάζουν στην ιστορία και μας πετάνε στον τοίχο, μέσα από τον τρόπο που λένε πώς έγιναν όλα αυτά που έγιναν. Κλαίνε, γελούν, απελπίζονται, σέρνονται, απεύχονται, ελπίζουν. Και όλα τούτα σκάνε στο πρόσωπό τους, σαν ορνιθοσκαλιστή φούσκα. Ο κύριος Περικλής Μοσχολιδάκης, ο οποίος έχει αναλάβει κείμενο και σκηνοθεσία, εξαπολύει ένα έργο σκοτεινό, κλειστοφοβικό, μαύρο. Κρούει τον κώδωνα, ο οποίος έχει φτάσει σε μέγεθος καμπάνας.

Η κοπέλα που περνάει απαρατήρητη στο σχολείο, μέχρι που κάποιοι αποφασίζουν να της κάνουν τη ζωή δύσκολη. Η σύζυγος που υπομένει το στεφάνι της. Η ανθρώπινη κακία, ο κυνισμός, η απόρριψη του δίπλα, η έπαρση και η τρέλα. Μόνο εμπόδια σε έναν ήδη ανηφορικό δρόμο. Οι τέσσερις ηθοποιοί υποδύονται με τέχνη, με τεχνική, με ενθουσιασμό, με ένταση. Νιώθουν και μέσα από εκείνες, νιώθουμε και εμείς. Αντιλαμβανόμαστε και πάμε να σκάσουμε από την τσαντίλα και το φιλότιμο. Αν τους είχαμε στα χέρια μας εκείνους εκεί…

Οι τέσσερις κυρίες έχουν υποκλιθεί ένα σωρό φορές ως τώρα. Το κοινό επιθυμεί κι άλλο. Τα ρούχα έχουν αλλάξει σώματα, ενώ τέσσερα κεφάλια μανεκέν, το καθένα με την περούκα του, εκτίθενται μπροστά μας. Αυτά τα τέσσερα βιτρινένια κεφάλια είναι η ουσία του έργου; Είναι ίσως μία ερμηνευτική πλευρά του; Θέλει σκέψη όλο αυτό. Μακάρι να πάει αυτή η παράσταση και την επόμενη σεζόν. Έχει πολλά να πει. Γιατί, πολύ απλά, είναι πολλοί αυτοί που πρέπει να καταλάβουν τούτα τα πολλά.

Κώστας Κούλης

Συγγραφή κειμένων – Σκηνοθεσία: Περικλής Μοσχολιδάκης

Σκηνικά – Κοστούμια: Θεατρική Ομάδα Ρέκτις

Μουσική επιμέλεια: Περικλής Μοσχολιδάκης

Φωτισμοί: Άκης Σαμώλης

Ηχητικά/Dj: Σωτήρης Σωτηρόπουλος

Φωτογράφιση: Σοφία Μανώλη

Κατασκευή κοστουμιών: Liubovi Accibas

Trailer: Παντελής Πέτρου

Εγκατάσταση Ήχου: Δημήτρης Βακάκης

Make up artist: Άννα-Μαρία Λιάπη

Κατασκευή Ιστοσελίδας – Υπεύθυνη Social Media: Βίκυ Λεβέντη

Υπεύθυνος Επικοινωνίας: Αντώνης Κοκολάκης

Παραγωγή: Θεατρική Oμάδα Ρέκτις ΑΜΚΕ

Παίζουν οι ηθοποιοί (με σειρά εμφάνισης): Φωτεινή Βακάκη, Ιωάννα Νικολάου, Κατερίνα Στρατή, Χριστίνα Αναστασιάδου

Φωνή: Περικλής Μοσχολιδάκης

Πληροφορίες για την παράσταση

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Πέμπτη και Παρασκευή στις 21:15 

Διάρκεια παράστασης: 90 λεπτά

Εισιτήρια:

Γενική είσοδος: 12 ευρώ

Φοιτητικό, άνω των 65, ανέργων: 10 ευρώ

Ατέλεια: 5 ευρώ

Υπεύθυνος Επικοινωνίας: Αντώνης Κοκολάκης

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΡΕΚΤΙΣ

Η Θεατρική Ομάδα Ρέκτις, είναι μία ομάδα νέων καλλιτεχνών, η οποία δημιουργήθηκε μέσα από την ανάγκη ύπαρξης μιας αλλιώτικης φωνής στον θεατρικό χώρο, που προσπαθεί να ερμηνεύσει τα βαθύτερα νοήματα ενός ανήσυχου κόσμου.

Μέσα από το έργο μας  προσπαθούμε να δώσουμε φωνή σε όλα εκείνα που παλεύουν να γεννηθούν.

Ορμώμενοι από την πηγαία αγάπη για το θέατρο και την ανάγκη μας για δημιουργία, μεταμορφωνόμαστε…

Μέσα από ποικίλους πειραματισμούς, στρεφόμενοι στον εσώτερο εαυτό μας, αφουγκραζόμαστε τις αγωνίες της νέας γενιάς για έναν καλύτερο κόσμο, για την ισότητα, τον έρωτα, την ελευθερία.

Σε έναν κόσμο που δεν πρέπει να είναι κάνεις μόνος, βαδίζουμε με μετέωρα βήματα, παρατηρώντας τις πιο μύχιες σκέψεις της ανθρώπινης ύπαρξης να παίρνουν μορφή και να ανάβουν τα φώτα της σκηνής…