Η Άρτεμις Χατζηγιαννάκη ζωγραφίζει το παρελθόν, για το παρόν και το μέλλον. Η σπουδαία καλλιτέχνιδα κυκλοφορεί αυτή τη φορά ένα εικαστικό ημερολόγιο τοίχου με δώδεκα έργα της με θέμα το Βρυσάκι, τη χαμένη συνοικία της Αθήνας, πάνω σε κείμενα του δημοσιογράφου και συγγραφέα Νίκου Βατόπουλου. Ήλθαμε σε επαφή με τη ζωγράφο, μιλήσαμε για το έργο της και τα επόμενα πλάνα της και μένουμε υπόχρεοι για την καλή διάθεση και όχι μόνο. Θερμές ευχαριστίες στον Αντώνη Κοκολάκη και το ασύγκριτο επιτελείο του, που φρόντισαν να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη.

Πότε σας ήλθε η ιδέα για τη δημιουργία του συγκεκριμένου εικαστικού ημερολογίου; Και πότε ξεκινήσατε να την υλοποιείτε; Πόσο καιρό σας πήρε για να ολοκληρωθεί;

Και αυτό το εικαστικό ημερολόγιο, όπως και τα προηγούμενα που έχω εκδώσει, εμπεριέχουν μία ενότητα έργων, που συνήθως έχουν παραχθεί προηγουμένως και έχουν παρουσιαστεί σε κάποια ατομική μου έκθεση. Εν προκειμένω, το εικαστικό ημερολόγιο «Βρυσάκι» περιλαμβάνει δώδεκα έργα από την καινούργια μου δουλειά, η οποία ετοιμάστηκε σε ένα περίπου χρόνο και εκτίθεται μέχρι 31-12-2023 στο Λουτρό των Αέρηδων, σε συνεργασία με το Μουσείο Νεότερου Ελληνικού Πολιτισμού.

Η ιδέα για τη συνέντευξη με τον Σεραφείμ Μπάκουλη, έναν από τους τελευταίους επιζώντες κατοίκους της περιοχής του Βρυσακίου, πώς προέκυψε;

Με αναζήτησε εκείνος όταν έμαθε για την έκθεση στο Λουτρό των Αέρηδων και με κάλεσε σπίτι του να μου μιλήσει για το Βρυσάκι. Και πραγματικά οι διηγήσεις του ήταν ένας χείμαρρος από αναμνήσεις, παραστάσεις και προσωπικά βιώματα, αλλά και ιστορικές αναφορές. Με τις περιγραφές του ήταν σαν να έβλεπα σε ταινία όλη την περιοχή και την εποχή.

Κάθε ημερολόγιο είναι για εσάς και ένα πολιτιστικό ταξίδι; Ίσως και μία ακόμα πρόκληση, όσον αφορά την τέχνη σας;

Συνήθως το ημερολόγιο έπεται κάποιας έκθεσης και εμπεριέχει τα έργα της ίδιας θεματικής ενότητας. Μόνο στην περίοδο του κορονοϊού, το 2021 και 2022, εκδόθηκαν δύο εικαστικά ημερολόγια με νέα έργα, τα οποία δεν είχαν προβληθεί σε μία έκθεση και δημοσιεύθηκαν για πρώτη φορά στα ημερολόγια.

Από τι εμπνέεστε για τα έργα σας; Τι μπορεί να οδηγήσει τη σκέψη σας να γίνει εικόνα;

Πάντα τη σκέψη μου την οδηγεί κάποια εικόνα που έχω δει ή που φαντάζομαι ότι έχω δει και ψάχνω να τη βρω. Συνήθως τις φωτογραφίες τις βρίσκω σε λευκώματα και στο διαδίκτυο. Τα θέματα που επιλέγω έχουν συνήθως ιστορική αναφορά και γι’ αυτό στηρίζομαι σε φωτογραφικά αρχεία. Ένα έργο μπορεί να είναι σύνθεση από δύο ή περισσότερες φωτογραφίες της εποχής, που αναπαριστούν με ακρίβεια το θέμα και κυρίως το περιβάλλον, στο οποίο εντάσσεται η ανθρώπινη δραστηριότητα.

Έχετε κάποια μελλοντικά σχέδια που να είναι ανακοινώσιμα;

Του χρόνου συμπληρώνονται δέκα χρόνια από την πρώτη μου ατομική έκθεση, που είχε γίνει στον Πύργο της Σαντορίνης. Καλώς εχόντων των πραγμάτων, ετοιμάζω μία νέα έκθεση για το διάστημα από Αύγουστο έως Οκτώβριο 2024, που θα γίνει αυτή την φορά στα Φηρά. Τα υπόλοιπα θα είναι έκπληξη.

Τι σας κάνει να υπηρετείτε με τόσο ενθουσιασμό την τέχνη σας;

Μα γιατί άργησα πολύ να γίνω ζωγράφος. Το κυρίως επάγγελμά μου είναι συμβολαιογράφος και με τη ζωγραφική ασχολήθηκα την τελευταία δεκαετία και σε αρκετά ώριμη ηλικία. Ξέρω τι ακριβώς θέλω από τη ζωγραφική και καταλαβαίνω ότι πρέπει να επιταχύνω τους ρυθμούς μου, αν θέλω να έχω εξέλιξη.

Ο Έλληνας υποστηρίζει τέτοιες δουλειές; Προσεγγίζει τέτοιες δουλειές;

Ναι, αν κατορθώσεις να επικοινωνήσεις μαζί του και να τον πείσεις. Και επειδή η δική μου ζωγραφική είναι πολύ νατουραλιστική και εύγλωττη και συνήθως προσεγγίζει και ιστορικά θέματα, μιλάει στο ελληνικό κοινό. Όμως και στους ξένους που αγαπούν την Ελλάδα αρέσει.

Θα μπορούσατε να διαλέξετε πέντε από τα έργα σας, ως πλέον αγαπημένα ή σημαντικά ή αντιπροσωπευτικά σημείων της μέχρι τώρα διαδρομής σας;

Ναι, φυσικά. Υπάρχουν έργα που με καθόρισαν. Όπως «Η συμφωνία του κόσμου», μία σκηνή από το καραβάνι με τις καμήλες στα στενά σοκάκια της Σμύρνης, «Οι νύφες», ο ομαδικός γάμος προσφύγων από τη Μικρά Ασία στο Ζάππειο το 1924, «Τα κόκκινα φανάρια», η είσοδος του κινηματογράφου ΙΝΤΕΑΛ τη δεκαετία του ’60, όταν ανέβηκε η ομώνυμη ταινία, «Η Απελευθέρωση», οι Αθηναίοι που πανηγυρίζουν την αποχώρηση των Γερμανών στις 12-10-1944 και «Η Λαϊκή Αγορά του Θησείου», η πρώτη λαϊκή αγορά της Ελλάδας που εγκαινιάστηκε στο Θησείο το 1929 από τον Ελευθέριο Βενιζέλο.

Κώστας Κούλης