Η παράσταση “Να ξέρετε πως αυτό που ακούτε είναι σφύριγμα τρένου” έχει ανέβει εδώ και λίγες μέρες στο Studio Μαυρομιχάλη. Οι Γιώργος Γκιόκας, Νίκος Μαρνάς, Λεωνίδας Μπακάλης και Νίκος Στεργιώτης, μας μιλούν για την αφορμή, τη διαδικασία, αλλά και τους προβληματισμούς τους σχετικά με την σημερινή κοινωνία, τα εγκλήματα που παραμένουν ατιμώρητα, το μέλλον, αλλά και τη μεγάλη τους αγάπη για την τέχνη τους. Ευχαριστούμε θερμά τη Γιώτα Δημητριάδη, η οποία φρόντισε να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη.

Πώς έγινε η επαφή με το συγκεκριμένο έργο; Τι σας τράβηξε σε αυτό;

Νίκος Μαρνάς: Το έργο οριακά μας διάλεξε εκείνο. Πέρσι τον Ιούνιο με το Νίκο Στεργιώτη, που παίζαμε μαζί όλη την προηγούμενη σεζόν στην ειρήνη του Αριστοφάνη στην παιδική σκηνή του Θεάτρου Τέχνης , είπαμε να κάνουμε το βήμα παρακάτω και να δοκιμάσουμε τις δυνάμεις μας σε μία δική μας παράσταση. Είπαμε λοιπόν να βρεθούμε μια μέρα να ψάξουμε έργα, αλλά μέχρι να βρεθούμε να ψάξουμε στις βιβλιοθήκες μας και να δούμε και στο ίντερνετ τι υπάρχει ανεβασμένο. Μετά από λίγες ώρες μου στέλνει ο Νίκος και μου λέει βρήκα αυτό είναι πολύ καλό αυτό θα κάνουμε. Το διάβασα κι αμέσως είπα το ναι κι από τότε ξεκίνησε αυτό το ταξίδι. Η γραφή του Θανάση μας ήταν οικεία από τη σχολή γιατί είχαμε ψάξει πολλά νεοελληνικά κείμενα, σε αυτήν όμως την περίπτωση κάτι μας έκανε ένα κλικ διαφορετικό. Μιλούσε για πράγματα που συμβαίνουν τώρα, πράγματα που μας έκαιγαν κι εμάς καθώς βρισκόμασταν σε ένα προσωπικό και συνάμα κοινωνικό αναβρασμό με όλα όσα συμβαίνουν τριγύρω μας και ως αποκορύφωμα όλων αυτών τους αγώνες μας για τα πτυχία μας , το έγκλημα στα Τέμπη και το ναυάγιο της Πύλου. Όλα αυτά μας έπνιγαν και θέλαμε να μιλήσουμε και το σφύριγμα τρένου μας έδωσε τα λόγια. Ένα ακόμη στοιχείο που με κέρδισε από την αρχή ήταν αυτός ο δυστοπικός κόσμος που έχει φτιάξει ο Θανάσης και που μου ήταν ευθύς εξαρχής πολύ ελκυστικός καλλιτεχνικά και με έβαλε σε μια πολύ δημιουργική διαδικασία δόμησης του σκηνικά.

Νίκος Στεργιώτης: Το καλοκαίρι του 2023 ψάχνοντας με τον Νίκο  Μαρνά (σκηνοθέτης της παράστασης) ένα κείμενο που να μας αγγίζει, με σκοπό να το ανεβάσουμε, βρήκαμε αυτό το εκπληκτικό  κείμενο του Θανάση Τριαρίδη.  Από την πρώτη ανάγνωση κάτι μας δημιούργησε , κάτι μας ξύπνησε. Ψάχναμε ένα κείμενο όπου ο θεατής που θα παρακολουθήσει την παράσταση  δεν θα περάσει απλώς τον χρόνο του , θα κινητοποιηθεί, θα  προβληματιστεί,  ίσως τον κάνει να σκεφτεί . Προσωπικά για εμένα αυτό  είναι και το νόημα της τέχνης. Το έργο κυρίαρχα ασχολείται με τα pushback μεταναστών ενώ  παράλληλα  σχολιάζει  και άλλα  ερωτήματα  της εποχής μας όπως η μνήμη, η λήθη , η έννοια της συλλογικότητας , το κατά πόσο σήμερα ζούμε και μιλάμε ελεύθερα , σε τι κόσμο μεγαλώσαμε και που οδηγούμαστε;

Λεωνίδας Μπακάλης: Το έργο (και την συνεργασία) μου το πρότεινε ο Νίκος Μαρνάς, ο οποίος μαζί με τον Νίκο Στεργιώτη, το είχαν διαβάσει λίγες μέρες (ίσως και ώρες) αφού το ανέβασε στο internet  ο Θανάσης Τριαρίδης. Στην πρώτη ανάγνωση του ενθουσιάστηκα! Αλλά επειδή έχω την τάση να ενθουσιάζομαι, είπα στον εαυτό μου να συγκρατηθεί και να το διαβάσει ακόμη μια φορά. Και την δεύτερη φορά όμως συνέβη ακριβώς το ίδιο! Είναι ένα κείμενο πολύ ωραία γραμμένο, με δομή, με καθαρά γραμμένους ήρωες και με ένα ξεκάθαρο κεντρικό θέμα, δοσμένο σε ένα πολύ ωραίο πλαίσιο. Αλλά αυτό που με τράβηξε ως επί το πλείστον είναι ένα κομμάτι από το προλογικό σημείωμα του Θανάση. “Πιστεύω πως το θέατρο (και η τέχνη) πρέπει να έχει τον χαρακτήρα του επείγοντος. Να μιλάει για τα εγκλήματα την ώρα που γίνονται- να μην περιμένει να περάσουν δεκαετίες για να τοποθετήσει εκ του ασφαλούς”. Διαβάζοντας το, σκέφτηκα ”Αυτό είναι! Έχει δίκιο!”. Το θέμα των pushback είναι ένα θέμα που συμβαίνει τώρα! Οπότε αυτό το έργο πρέπει και αυτό να ανέβει τώρα! Ελπίζω στο μέλλον, να μην έχει λόγο να ανέβει!

Γιώργος Γκιόκας: Τα παιδιά είχαν ήδη καταλήξει στο συγκεκριμένο κείμενο, προτού ενταχθώ εγώ στην ομάδα. Στην πρώτη ανάγνωση αντιλήφθηκα πως έχουμε ένα έργο πολύ ξεκάθαρο, διάφανο, φαινομενικά απλό, εύκολο. Η απλότητά του αυτή είναι νομίζω και η βασικότερη αρετή του. Διαβάζοντάς το ξανά και ξανά ανακάλυψα πως κάτω από αυτή την απλότητα υποφώσκει πληθώρα σχημάτων και εννοιών που συνθέτουν έναν πολυδιάστατο κόσμο. Όπως ακριβώς κάτω από την τυποποιημένη καθημερινότητά μας υποφώσκει μια ολόκληρη ζωή.

Υπήρξαν σημεία στον ρόλο σας, στα οποία εστιάσατε ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια των προβών;

Νίκος Μαρνάς: Κάθε ρόλος είναι δύσκολος κι εύκολος ταυτόχρονα. Ο συγκεκριμένος ρόλος του Νέου αρχικά μου έδωσε την ψευδαίσθηση μιας ευκολίας, τον διάλεξα γιατί πίστευα ότι έχει τη μικρότερη συμμετοχή και θα βοηθούσε καθώς ήθελα να σκηνοθετήσω το έργο και να παίξω. Τελικά μόνο εύκολος δεν ήταν και χρειάστηκε αρκετή δουλειά για να μπορέσει αυτός ο «μηχανικός» ρόλος να ζωντανέψει. Εστιάσαμε ιδιαίτερα στην σαφή και καθαρή κίνηση, στο λόγο και πώς αρθρώνεται και πολύ περισσότερο στην αποκωδικοποίηση του τρόπου που θα μπορούσε να σκέφτεται αυτό το πλάσμα. Θέλουμε να είμαστε γενναιόδωροι σκηνικά, διάφανοι και πάντα αυτό που ψάχνουμε είναι η αλήθεια.

Νίκος Στεργιώτης: O ρόλος μου, όπως και όλοι οι χαρακτήρες του έργου, δεν είναι μονοδιάστατος. Αυτή είναι και η μαγεία του κειμένου. Από την αρχή των προβών προσπάθησα να τον γνωρίσω , να τον καταλάβω , να δω ποιος είναι ο τρόπος σκέψης του, γιατί λέει αυτά που λέει, ποια είναι τα κίνητρά του και ποιος είναι ο σκοπός του. Η αλήθεια είναι πως αυτή η διαδικασία δεν ήταν καθόλου εύκολη και χρειάστηκε αρκετός χρόνος, μήνες προβών και προσωπικής αναζήτησης για τον χαρακτήρα. Πρόκειται για έναν χαρακτήρα που αρνείται  πεισματικά να αλλάξει , να δει την αλήθεια κατάματα, να αποδεχτεί τα εγκλήματά του, ώσπου στο τέλος, όσο και να αρνείται, η αλήθεια τον συναντά.

Λεωνίδας Μπακάλης: Η απάντηση θα ήταν πιο σύντομη αν η ερώτηση ήταν, αν υπήρξαν σημεία στα οποία ΔΕΝ εστιάσαμε ιδιαίτερα. Γενικότερα δώσαμε προσοχή σε όλη την παράσταση και σε όσο το δυνατόν περισσότερες λεπτομέρειες μπορούσαμε. Συγκεκριμένα στον ρόλο του Διευθυντή δώσαμε μεγάλη έμφαση, διότι ήταν κάτι το οποίο για να είμαι ειλικρινής δυσκολεύτηκα να προσεγγίσω. Είναι ένας χαρακτήρας παντελώς κόντρα σε εμένα και σε ό,τι έχω κάνει στην έως τώρα μικρή πορεία μου στο θέατρο. Αυτό παράλληλα ήταν αρκετό για να με ιντριγκάρει και να με πεισμώσει ακόμα περισσότερο. Μέχρι που μετά από αρκετές πρόβες και αρκετή υπομονή και δουλειά, κατάφερα να προσεγγίσω εντέλει.

Γιώργος Γκιόκας: Ο ρόλος μου δεν υπήρχε στο αρχικό κείμενο, είναι δική μας σκηνοθετική προσθήκη. Πρόκειται για ένα βωβό, μασκοφορεμένο πρόσωπο το οποίο εμφανίζεται λίγες στιγμές μέσα στο έργο, λειτουργώντας ως αντίβαρο στο όποιο κωμικό στοιχείο του έργου αλλά και ως δείκτης βάθους ή ύψους – μία πραγματικότητα απροσπέλαστη στο μέσο νου. Επιφορτισμένος κυρίως με το ρόλο του σκηνοθέτη, ομολογώ πως δεν του έδωσα ιδιαίτερη βαρύτητα, κρίνοντάς το ως επί το πλείστον αισθητικά. Νομίζω ότι τώρα που έχουν αρχίσει οι παραστάσεις αρχίζω να καταλαβαίνω τι είναι πραγματικά αυτό που κάνω.

Ποιος πραγματικά έχει το δικαίωμα να κρίνει έναν άνθρωπο χρήσιμο ή όχι.

Νίκος Μαρνάς: Νομίζω πως κανένας δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει έναν άνθρωπο ως χρήσιμο ή όχι. Όλοι έχουν το δικαίωμα να κρίνουν τις πράξεις των άλλων και ταυτόχρονα μπορούν και να κριθούν. Αλλά τι σημαίνει ότι κάποιος είναι χρήσιμος; Ποιος μπορεί να το αποφασίσει αυτό; Χρήσιμος ως προς τι και σε ποιον;

Νίκος Στεργιώτης: Το ερώτημα αυτό  για εμένα δεν έχει υπόσταση. Τι σημαίνει εν τέλη χρήσιμος; Είναι μια τάση της εποχής να έχουμε την ανάγκη της κρίσης. Μια ανάγκη ύπαρξης, συνύπαρξης και  συμβίωσης με το σύνολο. Συνεχώς κρίνουμε τον εαυτό μας και παράλληλα βάζουμε τον κόσμο γύρω μας στον ρόλο του κριτή. To ερώτημα αυτό υπάρχει διαχρονικά και από ιστορικής πλευράς δυστυχώς  έχει οδηγήσει την ανθρωπότητα στα μεγαλύτερα εγκλήματα της.

Λεωνίδας Μπακάλης: Καταρχάς δεν θεωρώ ότι οι λέξεις χρήσιμος ή άχρηστος είναι λέξεις που πρέπει να χρησιμοποιούνται για να προσδιορίσουν έναν άνθρωπο. Επιπλέον είναι η χρησιμότητα ή μη, ενός αντικειμένου ή μιας έννοιας,  είναι  υποκειμενική. Κάτι το οποίο μπορεί για εμένα να είναι σκουπίδι, μπορεί να είναι ο θησαυρός ενός άλλου.

Γιώργος Γκιόκας: Απ’ ό,τι φαίνεται ο καθένας. Ονομάζεται Δημοκρατία. Είναι δικαίωμα συνταγματικά κατοχυρωμένο.

Τι σας θυμώνει και τι σας κάνει να αγαπάτε τη ζωή και την κοινωνία;

Νίκος Μαρνάς: Με θυμώνουν αρκετά πράγματα, κυρίως η αδικία, η αδιαφορία κάποιων ανθρώπων , η αγένεια, η εκμετάλλευση. Παράλληλα όμως νιώθω μια πραγματική αγάπη για τον συνάνθρωπο και προσπαθώ όσο μπορώ να βοηθήσω, να εκφράσω αυτήν την αγάπη με λόγια και πράξεις. Επιθυμώ πολύ την επικοινωνία, γι’ αυτό κάνω και αυτή τη δουλειά, αλλά μιλώ για μια επικοινωνία ουσιαστική και πυρηνική όχι απλά περνάμε καλά βγαίνουνε και διασκεδάζουμε. Οι σκέψεις μου, οι φόβοι μου, οι χαρές μου, ό, τι φαντάζομαι επιθυμώ να το επικοινωνήσω και να το μοιραστώ. Η ζωή είναι πολύ όμορφη και μικρή οπότε προσπαθώ να την απολαύσω και να είμαι με ανθρώπους που έχω επιλέξει, τους αγαπώ και με αγαπούν.

Νίκος Στεργιώτης: Δυστυχώς αυτά που με θυμώνουν είναι περισσότερα. Με θυμώνει ότι το βράδυ θα γυρίσω στο σπίτι μου θα φάω και θα ξαπλώσω στο κρεβάτι μου  ενώ στον ακριβώς απέναντι δρόμο μια μάνα κοιμάται στον δρόμο με το μωρό της αγκαλιά. Με θυμώνει που εν έτη 2024 άνθρωποι ψάχνουν μια ελπίδα ζωής και καταλήγουν να πνίγονται. Με θυμώνει που η κοινωνία έχει γίνει τόσο απρόσωπη , τόσο ρατσιστική τόσο επιθετική απέναντι σε κάθε τι διαφορετικό. Ευτυχώς η προσφορά , η μάχη για την ζωή, η προσπάθεια για αλληλεγγύη αποτελούν ένα αντίβαρο σε όλα αυτά.

Λεωνίδας Μπακάλης: Αυτά που με  θυμώνουν είναι πολλά. Τα πρώτα πράγματα που μου έρχονται στο μυαλό είναι η αγένεια και η αχαριστία. Και η έλλειψη (έστω και λίγου) ελεύθερου χρόνου, που υπάρχει πάρα πολύ έντονα στην ζωή μου (και φαντάζομαι στην ζωή των περισσότερων) τα τελευταία χρόνια. Αυτά που με κάνουν να αγαπώ την ζωή και την κοινωνία είναι ακόμα περισσότερα! Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι μια χαμογελαστή καλημέρα που μπορεί να μου πει ένας υπάλληλος ενός μαγαζιού ή κάποιος άγνωστος στον δρόμο (το τελευταίο έχει εκλείψει επικίνδυνα) και θα μου φτιάξει την διάθεση για την υπόλοιπη ημέρα.

Γιώργος Γκιόκας: Θυμώνω με την κοινωνία και με τη ζωή και με το κάθε τι, όταν κλείνομαι στον εαυτό μου και παίρνω προσωπικά τα λόγια και τα έργα των ανθρώπων. Βλέποντας τα πράγματα απ’ έξω, βλέποντας πόσο κωμικές είναι τελικά οι τραγωδιούλες της ανθρωπότητας – και οι πολύ δικές μου – καταλήγω σε κάτι σαν αγάπη για αυτή την αφέλεια.

Πως βλέπετε το μέλλον; Τι σας φοβίζει;

Νίκος Μαρνάς: Το μέλλον είναι πάντα αβέβαιο και όλοι μας έχουμε φόβους. Όπως έχουν τα πράγματα σήμερα νομίζω ότι είμαστε σε ένα σημείο όπου όλα τρέχουν μπροστά και δε σου δίνεται η δυνατότητα να απλώσεις το χρόνο και να εμβαθύνεις. Είμαι ανοιχτός παρόλα αυτά στο μέλλον και ό, τι αυτό φέρει δουλεύοντας πάντα για να το χτίσω όπως επιθυμώ. Δεν θέλω να φοβάμαι και νομίζω ότι το καταφέρνω, αυτό που δεν έχω καταφέρει είναι να νικήσω το άγχος μου. Σαν κοινωνία ελπίζω πως στο μέλλον θα καταφέρουμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να θέσουμε καλύτερους όρους για τις ζωές όλων μας ώστε να απολαμβάνουν όλοι αυτή τη ζωή.

Νίκος Στεργιώτης: Νομίζω πως οι οιωνοί δεν είναι ευνοϊκοί. Με φοβίζουν πολλά περισσότερα από όσα με κάνουν να ελπίζω ,ωστόσο, πιστεύω ότι η τύχη και η μοίρα μας βρίσκεται στα χέρια μας. Είναι αφελές να πιστεύουμε ότι ο κόσμος θα αλλάξει εν μια νυκτί, αλλά θα πρέπει και εμείς ατομικά και συλλογικά  να ξυπνήσουμε , να κερδίσουμε την ζωή και το μέλλον που μας αξίζει.

Λεωνίδας Μπακάλης: Το μέλλον το βλέπω δύσκολο. Από όλες τις απόψεις. Πάντα ήταν και πάντα θα είναι. Γιατί θεωρώ ότι οι άνθρωποι έχουμε την τάση  από την φύση μας, να δημιουργούμε και να βλέπουμε δυσκολίες ακόμα και αν δεν υπάρχουν. Αλλά όσο δύσκολο και να είναι, δεν με φοβίζει κάτι σε αυτό. Να έχουμε την υγεία μας πάνω απ’ όλα και όλες τις δυσκολίες θα τις αντιμετωπίσουμε και θα τις προσπεράσουμε.

Γιώργος Γκιόκας: Προσπαθώ να μην το κοιτάζω. Το «μέλλον» λειτουργεί συνήθως ως μία σκέψη απόδρασης αλλά και ως μία χωματερή όπου πετάμε τις ελπίδες και τις λαχτάρες μας, ό,τι το παρελθόν δεν κατάφερε να ικανοποιήσει. Όλες οι θρησκείες αυτό μας διδάσκουν : κάποτε θα…, σε άλλες ζωές, σε άλλους κόσμους, τότε θα έρθει δικαίωση… Το μόνο που έχουμε είναι αυτός ο μικρός κήπος, το τώρα. Ας εστιάσουμε σε αυτόν. Ας τον καλλιεργήσουμε με όσο περισσότερη αγάπη μπορούμε.

Τι ήταν αυτό που σας τράβηξε στο θέατρο; Τι σημαίνει για εσάς το θέατρο;

Νίκος Μαρνάς: Στο θέατρο με τράβηξε το μοίρασμα με τους άλλους. Όλες αυτές οι ώρες που περνάς με τους συναδέλφους σου για να χτίσετε κάτι και ο κόπος που καταβάλεις. Επίσης το θέατρο συνδυάζει όλες τις τέχνες κι εμένα μου άρεσε ανέκαθεν να φτιάχνω πράγματα με τα χέρια μου να σχεδιάζω, να γράφω, να φωτογραφίζω, να βγάζω βίντεο, με νοιάζει πολύ το θέατρο στο όλον του από τα πιο φιλοσοφικά του ζητήματα μέχρι τα πιο τεχνικά και κατασκευαστικά. Μου αρέσει επίσης πολύ η τέχνη της εξαπάτησης , των τρικ πράγμα που θέλω να έχει το θέατρο. Το Θέατρο λοιπόν για μένα είναι ο τόπος που θέλω να βρίσκομαι.

Νίκος Στεργιώτης: Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με κινητοποίησε αλλά σίγουρα κάτι συνέβη στην παιδική μου ηλικία, δεν μπορώ να θυμηθώ ποιο ήταν το κινητήριο ερέθισμα. Μεγαλώνοντας  σταδιακά κατάλαβα ότι κάτι μου λείπει από την ζωή μου, κάτι που με την υποκριτική συμπληρώνεται και κάπως καλύπτεται το κενό. Θέατρο για εμένα σημαίνει αντίσταση ,έκφραση , απελευθέρωση ,η πλήρης απογύμνωση του εγώ η συνάντηση με το εμείς.

Λεωνίδας Μπακάλης: “Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω ηθοποιός γιατί μου αρέσει να παριστάνω διάφορους ανθρώπους”. Αυτό είχα γράψει (αν και δεν έχω ανάμνηση να το κάνω) στο λεύκωμα που μας είχαν φτιάξει στο δημοτικό. Οπότε είναι μια κολόνια που τραβάει κάμποσα χρόνια. Το θέατρο για εμένα είναι ελευθερία. Είναι ευελιξία. Είναι η δυνατότητα που σου δίνει να είσαι κάποιος άλλος. Είναι το ταξίδι που σου προσφέρει σε έναν άλλον τοπο, σε έναν άλλον χρόνο. Είναι η ρωγμή στον χώρο και τον χρόνο που δημιουργείται (για θεατή και ηθοποιό) και διαρκεί όσο διαρκεί η παράσταση. Η δυνατότητα που σου δίνει να δραπετεύεις, έστω και για λίγο, από την πραγματικότητα.

Γιώργος Γκιόκας: Δεν ξέρω, πραγματικά. Και φοβάμαι πως αν το ανακαλύψω, θα πάψω να το χρειάζομαι. Πρόκειται για ανάγκη η οποία σίγουρα πηγάζει από κάποιου είδους έλλειψη. Αλλά δεν θα ήθελα ποτέ να πληρωθεί.

Πώς βλέπετε το θέατρο τα τελευταία χρόνια; Το στηρίζει το κοινό;

Νίκος Μαρνάς: Το θέατρο πάντα θα προχωράει και θα εξελίσσεται γιατί αυτή είναι η φύση του. Νομίζω πως γίνονται βήματα μπροστά και όλο και περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να ασχοληθούν ενεργά με το θέατρο. Πολύ σημαντικό ζήτημα αυτή τη στιγμή είναι τα εργασιακά μας δικαιώματα και να εξασφαλίσουμε πιο ανθρώπινες συνθήκες εργασίας με αμοιβαίο σεβασμό. Πιστεύω πως υπάρχει ένας πυρήνας ανθρώπων που στηρίζουν το θέατρο και παρακολουθούν αρκετά συχνά παραστάσεις αλλά υπάρχει πολύ περισσότερος κόσμος που δεν βλέπει θέατρο. Πρέπει το θέατρο να ενταχθεί πιο ενεργά στην καθημερινότητα των ανθρώπων και κυρίως να γίνει βασικό κομμάτι της εκπαίδευσης μας.

Νίκος Στεργιώτης: Νομίζω πως η πανδημία ήταν καθοριστικός παράγοντας . Αν δεν κάνω λάθος τον χειμώνα ανέβηκαν περισσότερες από 150 παραστάσεις στην Αθήνα. Υπάρχει μια ανάγκη του κόσμου να συνυπάρξει,  να συμμετέχει να νιώσει ότι δεν είναι μόνος , επομένως αυτό βοηθάει και το θέατρο ωστόσο πιστεύω ότι ο πολιτισμός θα πρέπει να υποστηριχθεί περισσότερο από την πολιτεία.

Λεωνίδας Μπακάλης: Θεωρώ πως οι Έλληνες γενικά είμαστε ένας λαός που αγαπάμε πολύ το θέατρο. Ειδικά μετά την πανδημία και τα lockdown, έχω την εντύπωση πως έχουμε στραφεί προς αυτό, με μεγαλύτερη ζέση απ’ οτι πριν. Και γενικά θεωρώ πως υπάρχει μια μεγάλη γκάμα από πολλά διαφορετικά είδη θεάτρου, στα οποία μπορεί ο κάθε θεατής να βρει τι είναι αυτό που του ταιριάζει και τον εκφράζει καλύτερα και να στραφεί προς αυτό. Μου αρέσει το θέατρο, το αγαπώ και δεν θεωρώ πως υπάρχει σωστό και λάθος σε αυτό, αρκεί να το αντιμετωπίζουμε με συνέπεια και όχι με προχειρότητα.

Γιώργος Γκιόκας: Το θέμα είναι εάν και πώς το θέατρο στηρίζει το κοινό, δηλαδή τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος του σήμερα είναι ίδιος με τον άνθρωπο του χθες, ίσως αλλάζει η τροπικότητά του. Το θέατρο τα τελευταία χρόνια είναι ίδιο με εκείνο των προηγούμενων χρόνων : πρόκειται για μια τέχνη παροντική η οποία αναμετράται διαρκώς με τη ζωή. Είναι αδύνατον να πούμε για το θέατρο του σήμερα όπως είναι αδύνατον να κρίνουμε ένα πράγμα εν εξελίξει, καθώς έτσι θα το σκοτώναμε. Κάποτε ίσως μάθουμε ποιο ήταν το σημερινό μας θέατρο.

Υπάρχει σκέψη να γίνει να πάει αυτή η παράσταση όλη την επόμενη σεζόν;

Νίκος Μαρνάς: Όλη η ομάδα πιστεύει πως αυτές οι πρώτες οκτώ παραστάσεις που έχουμε κανονίσει είναι πολύ λίγες και για τη δουλειά που έχουμε καταβάλει αλλά και για το πόσος κόσμος θα μπορέσει να την παρακολουθήσει αυτή τη δουλειά. Θέλουμε πολύ να συνεχίσουμε και να επικοινωνήσουμε με τον κόσμο. Επομένως στοχεύουμε σε μια συνέχεια της παράστασης τη νέα σεζόν.

Νίκος Στεργιώτης: Αυτή τη σεζόν ανεβαίνει μόνο για οκτώ παραστάσεις, έως 4 Ιουνίου. Η ανταπόκριση του κόσμου είναι ειλικρινά συγκινητική επομένως ναι η συνέχιση της και την επόμενη σεζόν  είναι στα σχέδια μας.

Λεωνίδας Μπακάλης: Υπάρχει, ναι! Τουλάχιστον σαν σκέψη, στο δικό μου το κεφάλι, υπάρχει! Αν όχι για ολόκληρη σεζόν για κάποιες ακόμη παραστάσεις και βλέποντας και κάνοντας. Στην πράξη βέβαια, ελπίζω να μην έχει λόγο να ξανανέβει. Κάτι το οποίο θεωρώ απίθανο να γίνει, ειδικά σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, αλλά ιδανικά θα ήθελα το έργο να θεωρείται παρωχημένο και να μην έχει λόγο να πάει ξανά.

Γιώργος Γκιόκας: Υπάρχει, ναι. Αλλά υπάρχει ως σκέψη μόνο ακόμα. Αυτό που με αφορά για την ώρα είναι η παράσταση να αποδείξει τις αρετές και την αναγκαιότητά της. Εάν αυτό συμβεί, εάν δηλαδή της αξίζει να συνεχίσει, τότε μακάρι.

Μαίρη Ζαρακοβίτη

Επιμέλεια: Κώστας Κούλης