Perfect Mess
Breathe
2022 – Spider Music
Darwin’s Recycle
Black Mouth
Ground Under
Buttons
Handbrake
Treesick
Breathe
Εισαγωγή με τύμπανα. Πανέμορφο το παίξιμο, με το ταμπούρο να χρωματίζεται με διάφορους τρόπους. Στα εννιά δευτερόλεπτα μπουκάρουν και τα υπόλοιπα όργανα. Φασαριόζικα, δυνατά, μοντέρνα και πάλαι ποτέ. Και τελευταία η φωνή. Ουρλιάζει και ετοιμάζεται να εισβάλει με άλλο τρόπο. Τα κιθαριστικά είναι βαρβάτα και τεχνικάτα. Και το πρώτο κουπλέ χτυπά την πόρτα. Ειρωνικά φωνητικά, πεντακάθαρα, με ένρινη εσάνς. Το σχήμα funkάρει μέσα στο Μέταλ, το Ροκ και το supeRock. “Darwin’s Recycle” και προσδεθείτε γιατί το roller coaster δεν αστειεύεται. Η φωνή, η οποία συνεχίζει τις εναλλαγές μεταξύ καφρικών και καθαρών, φροντίζει για την ψυχαγωγία μας. Evolution gone the wrong way και ένα Prog θέμα, ένα όμορφο tutti και ένα εκκωφαντικό σόλο. Να πω εδώ και τούτο και ελπίζω να ακουστώ. Είναι τρομερή η ιδέα να περάσει η μπάντα ατάκες του Chamath Palihapitiya. Απλά εξαιρετική!
Το ”Black Mouth”, που ακολουθεί, με κάνει να πιστεύω ακόμα περισσότερο πως το σχήμα γουστάρει με χίλια το Emerald City. Οι σκούρες κιθάρες, το σπάσιμο στο κουπλέ, με τα δύο χέρια στο hi-hat, οι φωνές… Ακούω και ονειρεύομαι πως μένω κάπου Second & Virginia, παίρνω παρέα μου τη σκυλίτσα μου και χλευάζω όσους με βλέπουν χωρίς ομπρέλα και σχολιάζουν μέσα από τα δόντια τους. Ο γεμάτος ήχος, το riff που απογειώνεται μετά τη μέση και το “Oh-oh-oh” κρεσέντο, είναι χαρακτηριστικά του τραγουδιού, ενώ στη συνέχεια η ομάδα progάρει του σκοτωμού. Ναι, δεν έχει όρια η μουσική. Όπως δεν έχει και ταμπέλες.
Στο “Ground Under” θέλω να βγει ο τραγουδιστής με μια ντουντούκα, όπως έκανε στα LiVE του ο Mike Patton και να τρελάνει το σύμπαν. Οι μουσικοί πίσω από τη φωνή παίζουν απίστευτα πράγματα. Ακούστε χρωματισμούς, ακούστε πόση φαντασία διαθέτει το rhythm section και πείτε μου. Ακούστε πόση δύναμη βγάζουν οι κιθάρες, ακόμα και σε disco/ska ιντερμέδια. Παιδί μου, άμα υπάρχει οίστρος… To επαναλαμβανόμενο αρχικό θέμα του “Buttons” ταξιδεύει τον νου. Εκείνος έχει ένα μάτσο κουμπιά. Εκείνη πάλι έχει ένα μάτσο δάχτυλα. Ξεκινά το παιχνίδι, το αέναο, το πιο αγαπημένο στον κόσμο, το εύκολο και πανδύσκολο μαζί. Θα πρέπει να γίνει βίντεο αυτό το τραγούδι. Μαυρόασπρο. Με ιστορία. Μακάρι να υπήρχε το μαγικό κουμπάκι και να γινόταν όλο αυτό πραγματικότητα.
Στο “Handbrake” σκάει στα μούτρα μας ένα κιθαριστικό θέμα, που αναπτύσσεται και στη συνέχεια αφήνει χώρο στα μπασοτύμπανα να περπατήσουν και να βάλουν το όλο πράγμα σε μία σειρά. Μπουκάρει η φωνή. Τελειώνει το κουπλέ και τα τύμπανα κάνουν υπέροχη φασαρία για μερικά μέτρα. Στη συνέχεια εισέρχεται το επόμενο κουπλέ. Ερωτεύσιμο το ρεφρέν. Και ξανά το θέμα. Μήπως να έκαναν αυτό εδώ βίντεο; Νάτος και ο ευχάριστος πονοκέφαλος. Μισό, μισό… τι μπασογραμμές είναι αυτές, κουμπάρε; Βρε, θα με τρελάνετε; Και εκείνο το μυστήριο σε επτά χρόνους; Μια στιγμή, να σταματήσω να γράφω με συνεχείς αυτό-ερωτήσεις, γιατί θα φύγουμε στο πάτωμα…
To “Treesick” εκπέμπει σε άλλο μήκος κύματος. Η κρυστάλλινη εισαγωγή, με τις καθαρές κιθάρες και τα delay και τα tribal στα τύμπανα, οδηγεί σε ένα καρφωτό θέμα, με γκάζια πλέον, με ρυθμικό μπετόν και μετά… Ξανά τα καθάρια, ξανά το παιχνίδι με τα tom. Πάρε και μια άρση στο hi-hat. Τα όργανα συνεργάζονται άψογα στο ρεφρέν, δημιουργώντας ένα εκπληκτικό περιβάλλον πίσω από τη φωνή.
Το ομώνυμο σκάει με κιθάρες από τη μεγάλη σχολή του Seattle. Και όχι μόνο. Η αίσθηση που αποπνέει ο δίσκος… LiVE! Είναι σαν να παίζουν δίπλα σου τα παιδιά. Είναι σαν να είσαι στον χώρο, παρέα τους. Από τις κορυφαίες κυκλοφορίες της χρονιάς και δεν μιλάω μόνο για την Ελλάδα μας. Τα παιδιά είναι διεθνών προδιαγραφών. Θα ακούσετε και θα με θυμηθείτε. Πάω να ξαναβάλω το άλμπουμ. Από την αρχή.
Κώστας Κούλης
0 Comments