Η Άννα (Ιωάννα Τριανταφυλλίδου) και ο Λάρρυ (Μάριος Σαραντίδης) θρηνούν τον άδικο χαμό του Ρόμπι, φίλου τους και συγκάτοικού τους.
Στην κηδεία η Άννα ανακαλύπτει ότι η οικογένεια του Ρόμπι δεν γνώριζε πως ήταν ομοφυλόφιλος και ότι δούλευε ως χορευτής. Αυτό την ταράζει και την πληγώνει. Ο Μπάρτον (Ιβάν Σβιτάιλο), χολιγουντιανός σεναριογράφος και σχέση της Άννα, κάνει φιλότιμες προσπάθειες να την παρηγορήσει, αλλά δεν τα καταφέρνει. Ο Λάρρυ βιώνει την απώλεια του φίλου τους με διαφορετικό τρόπο, μέσα από χιούμορ και σαρκασμό, εξισορροπεί τις καταστάσεις.
Όταν ο μεγάλος αδερφός του Ρόμπι, Πέιλ (Κίμωνας Κουρής), εμφανίζεται στο κατώφλι της Άννα, ξεσπά ανάμεσά τους μια ερωτική θύελλα, που θα επιφέρει αλλαγές σε όλη την παρέα. Μένει να δούμε πώς θα διαχειριστεί ο καθένας τους τη νέα συνθήκη και αν τελικά αυτός ο έρωτας είναι τόσο δυνατός, όσο δείχνει.
Μέσα από παράλληλες ιστορίες, βλέπουμε τους τέσσερις ανθρώπους να συγκρούονται, να προσπαθούν να διαχειριστούν διαφορετικά το μοιραίο γεγονός της απώλειας και να διαμορφώνουν μέσα από αυτό μια νέα πραγματικότητα, παίρνοντας την απόφαση να τολμήσουν. Η ζωή άλλωστε είναι πολύ μικρή. Ο χαμός του Ρόμπι το επιβεβαίωσε με τον χειρότερο τρόπο.
Τα σκηνικά της Μαίρης Τσαγκάρη είναι πολυεπίπεδα και λιτά. Είχαν ποικίλο χρηστικό χαρακτήρα. Τα κοστούμια, ειδικά της Ιωάννας, ήταν τόσο όμορφα! Τόσο ταιριαστά! Η Γεωργίνα Γερμανού μέσα από αυτά ξεδίπλωνε με μοναδικό τρόπο πτυχές των χαρακτήρων της παράστασης.
Η Νάντια Κοντογεώργη υπογράφει τη σκηνοθεσία, βλέποντας τις σχέσεις μέσα από ένα ολοζώντανο πρίσμα. Αφήνει τους χαρακτήρες να αναπτυχθούν, να αναπνεύσουν ελεύθερα μέσα μας. Οι μικρές πινελιές κωμωδίας λειτουργούν καταλυτικά στην παράσταση. Ισορροπούν τον αέναο ακροβατισμό των συναισθημάτων.
Η μουσική της Δήμητρας Τρυπάνη είναι εξαίσια, αλλά κάποιες στιγμές καπέλωνε τους διαλόγους και δεν λειτουργούσε σαν χαλί, σαν αίσθηση. Ίσως εδώ ο ηχολήπτης θα έπρεπε να κατέβαζε λίγο ακόμα το volume.
Η Ιωάννα Τριανταφυλλίδου ήταν απίστευτα τέλεια στον ρόλο της Άννα. Εύθραυστη, ρομαντική, με αέρινη υπόσταση αλλά και θεριό όταν ο ρόλος το απαιτούσε. Ο Μάριος Σαραντίδης, με την υπέρτατη φωνή, ήταν μαγικός. Τις στιγμές που τραγουδούσε μας συνέπαιρνε, ενώ στο ρόλο του Λάρρυ είχε ένα μοναδικό τρόπο να σε κάνει να γελάς αυθόρμητα με τις ατάκες του. Ο Ιβάν Σβιτάιλο, ο Μπάρτον της παράστασης, για άλλη μια φορά ήταν υπέροχος στον ρόλο. Γήινος, οικείος, βαθιά ευαίσθητος. Τώρα γιατί δεν κέρδισε το κορίτσι, αυτό είναι από μόνο του ένα ολόκληρο θέμα για ανάλυση της γυναικείας ψυχοσύνθεσης.
Ο Κίμωνας Κουρής ως Πέιλ ή Τζίμυ, μπόλιασε έξυπνα τον χαρακτήρα του με τρομερή ένταση σε ό,τι έκανε. Οι εξάρσεις του έφερναν γέλιο, παρόλο που αυτό που παρακολουθούσαμε ήταν πέρα για πέρα σοβαρό. Χρησιμοποίησε μια πιο λαϊκή προσέγγιση στον ήρωά του, ώστε να έρθει σε ορθή αντίθεση με την οντότητα του ευγενή Μπάρτον.
Σας προτείνουμε να δείτε από κοντά αυτή την εξαιρετική παράσταση και να αρμενίσετε μπροστά στις δικές σας αλήθειες και ανασφάλειες.
«Είναι καιρός να αρχίσετε να ζείτε τη ζωή που έχετε ονειρευτεί» – Henry James
Μαίρη Ζαρακοβίτη
Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.
0 Comments