“Runnin’ wild, wild and free
It’s never gonna be like it used to be”

Παρακαλούνται όσοι ΔΕΝ έχουν δει τον πέμπτο κύκλο να αλλάξουν κείμενο, χώρα, ημισφαίριο.
Spoiler alerts on the way…

Πού είχαμε μείνει; Η νέα σεζόν ξεκινά με ένα χαμένο πρωτάθλημα για το Miyagi Do. Όμως τα πράγματα δεν είναι όπως νομίζουμε. Γρήγορα η Tory Nichols (Peyton List) αντιλαμβάνεται ότι η νίκη της δεν είναι και τόσο καθαρή, αφού ο sensei (πέρασε και δεν ακούμπησε) Terry Silver (Thomas Ian Griffith) έχει σκάσει χρήματα στον διαιτητή για τη νίκη της. Αποκαρδιωμένη γυρνά στον παλιό της sensei (δεν θα βωμολοχήσω) John Kreese (Martin Kove), που έχει μπει φυλακή επειδή γρονθοκόπησε βάναυσα ένα μαθητή του. Το κορίτσι ξεκάθαρα πέφτει. Δεν έχει πάρει το μάθημά του, παρόλο που ο καλός της, ο γιος του Lawrence ντε, ο Robby Keene (Tanner Buchanan) την πιέζει να αφήσει το Cobra Kai. Ο Miguel Diaz (Xolo Maridue?a) τραβά για το Μεξικό, θέλει να γνωρίσει τον πατέρα του και τον γνωρίζει από την καλή και την ανάποδη σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα. Και αντιλαμβάνεται τους λόγους που η μητέρα του δεν τους έφερε ποτέ σε επαφή. Ξοπίσω του τρέχει ο Johnny Lawrence με τον γιο του. Δεν θα σας πω λεπτομέρειες, αλλά είναι γλυκύτατο να τον βλέπεις να ανησυχεί και να νοιάζεται για τα δυο αγόρια του. Προσπαθεί να αποφύγει τα λάθη του παρελθόντος και θα φτάσει σε αρκετά κωμικά τεχνάσματα, ώστε να καταφέρει τους Miguel και Robby να τα βρουν επιτέλους. Ξαναγίνεται πατέρας και νοιώθει πως έχει έρθει η ώρα να ωριμάσει. Ναι, καλά καταλάβατε. Η Carmen (Vanessa Rubio) κυοφορεί και φέρνει τον Lawrence μπροστά σε ένα κυκεώνα αποφάσεων.

Από την πλευρά των LaRusso τα πράγματα έχουν ξεφύγει, καθώς ο Daniel-san θέλει να κλείσει το Cobra Kai, το οποίο υπό τη διεύθυνση του πλουσιότατου Terry έχει πάρει φωτιά. Ο Chozen έχει σπεύσει για βοήθεια, αλλά με το επιθετικό του ταπεραμέντο περισσότερο προβλήματα δημιουργεί παρά βοηθά να βρεθεί λύση. Το τελευταίο επεισόδιο έχει φτιαχτεί για να σας πάρει τα μυαλά, αυτό θα πω μόνο. Έχει πολύ γρήγορη πλοκή, επίθεση σε όλα τα μέτωπα, κάποια στιγμή θα ταραχθείτε έντονα αφού… όχι δεν θα σποϊλάρω άλλο. Αρκετά.

Τα δέκα επεισόδια του πέμπτου κύκλου είναι καταιγιστικά. Είναι μέσα στο πνεύμα της σειράς, ίσως η καλύτερη σεζόν μέχρι τώρα. Δεν ξέρω τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι, αλλά έχουν φτάσει να κάνουν την καλύτερη σειρά της δεκαετίας. Όχι δεν τα παραλέω, είναι γεγονός ότι έχουν βάλει τα δυνατά τους και προσφέρουν μια υπέροχη σειρά, χωρίς να πληρώνουν χιλιάδες κομπάρσους, κουστούμια και animation και ό,τι άλλο εφευρίσκεται από τους εκάστοτε ειδήμονες, ώστε μια σειρά να κάνει πάταγο. Έχουν καταφέρει να κρατούν το ενδιαφέρον του κοινού συνεχώς τεταμένο, έχουν «δέσει» πολύ μελετημένα την ιστορία με τις ταινίες. Πορεύονται με αυτές, δεν τις διαστρεβλώνουν, δεν τις αλλάζουν. Αυτό κρατά τον κόσμο πιστό και φέρνει και νέο αίμα τηλεθεατών.

Κοιτάξτε, υπάρχουν ταινίες και σειρές για φαγητό, για να μας πάρει ο ύπνος, βρε αδερφέ, αλλά φίλτατοι ειδήμονες, όταν πάτε και μου πιάνετε μια ιστορία, ένα μύθο, ένα βιβλίο, ξεστραβωθείτε και διαβάστε, μελετήστε. Παράδειγμα τρανό που μου έκατσε στο λαιμό, ήταν όταν κάποια στιγμή θέλησα να δω τη σειρά “Troy: Fall of a City”, που είχαν κάνει τον Αχιλλέα… Αφρικανό. Καθήστε παιδιά, ναι, έχουμε ήλιο όλο τον χρόνο, αλλά ο Αχιλλέας άλλη δουλειά δεν είχε; Στηνόταν και έκανε ηλιοθεραπεία; Και πάλι, τόσο σκούρος δεν θα γινότανε. Ναι, ξενέρωσα με τη «λεπτομέρεια» κατ’ αυτούς. Συμμαζευτείτε λίγο, διότι μπορεί πολύς κόσμος να μην γνωρίζει καλά ιστορία ή μυθολογία, αλλά σίγουρα γνωρίζει ότι οι Έλληνες δεν έχουν και δεν είχαν σκούρο χρώμα. Τώρα γιατί προσπαθούν να περάσουν κάτι τέτοιο δεν γνωρίζω και να σας πω και κάτι; Δεν με ενδιαφέρει. Κρίμα, γιατί θα μπορούσε να έχει περισσότερο ενδιαφέρον, οι ηθοποιοί έκαναν εξαιρετική δουλειά, αλλά από τις ανακρίβειες και τα χαζά που είχε πάτωσε.

Εν κατακλείδι, για να είναι μια σειρά σούπερ πρέπει να έχει σωστά δομημένη ιστορία, να έχει συνέχεια και συνάφεια αυτό που βλέπεις, να υπάρχει σεβασμός σε αυτό που καταπιάνεσαι να φέρεις στην οθόνη. Να έχεις μελετήσει τα πάντα και να βρεις και τους σωστούς συνεργάτες. Αλλιώς παιδιά, δεν θα δέσει το… γλυκό, δεν θα πιάσει η σιρμαγιά και το κοινό θα την κατατάξει σε αυτές που θα δει μεν αλλά δεν θυμάται ποτέ.

Μαίρη Ζαρακοβίτη