Πώς θα σας φαινόταν αν στο εγγύς μέλλον αντί του Ευρώ ή της λίρας ή όποιου άλλου νομίσματος, είχαμε ένα εικονικό νόμισμα και η ζωή μας όλη εξαρτιόταν από τα δεδομένα μας; Κάτι σαν εξέλιξη του bitcoin ή του crypto. Ή από το ιντερνετικό μας print. Πώς θα σας φαινόταν αν έπρεπε να ποστάρετε συνεχώς, αν έπρεπε να δίνετε όλες τις πληροφορίες που αφορούν τη ζωή και τις επιλογές σας μόνο διαδικτυακά; Αν η ελευθερία σας χανόταν για την επιβίωσή σας; Η εταιρεία Όκταπους γνωρίζει τα πάντα για εμάς, μέσα από τις επιλογές, τις αναρτήσεις μας, τις αναζητήσεις μας διαδικτυακά. Θα μου πείτε ότι όλο αυτό σας φαίνεται γνώριμο, όταν για παράδειγμα αναζητείτε ένα προϊόν, μια υπηρεσία και μετά, όπου και να πατήσετε στο Net, υπάρχει μια ανάρτηση ή μια σχετική διαφήμιση για αυτό που μόλις πληκτρολογήσατε. Είναι πραγματικά τρομακτικό τελικά να αντιλαμβάνεσαι ότι η ζωή σου ελέγχεται συνεχώς, ότι κάποιοι άλλοι καθορίζουν τις ανάγκες σου με βάση το κέρδος τους.
Η εταιρεία Όκταπους, μέσα από το ιντερνετικό σου print, καθορίζει την άνετη – ή όχι – ζωή σου.
Όταν δεν συμμορφώνεσαι με τα δεδομένα αυτά και προσπαθείς να κρατήσεις ένα πιο κλειστό προφίλ, γίνεσαι απόκληρος της εικονικής κοινωνίας, ζεις στο περιθώριό της. Στην παράσταση που παρακολουθήσαμε στο θέατρο 104, είδαμε το μέλλον ξεκάθαρα. Ένα μέλλον που δεν διαγράφεται ρόδινο, ένα μέλλον όπου ο άνθρωπος είναι πλήρες υποχείριο στο όνομα του κέρδους, όπου οι αξίες και τα ιδανικά πάνε περίπατο και η ασφάλειά μας καθορίζεται από το πόσο ενεργοί είμαστε στο διαδίκτυο.
Παρακολουθήσαμε τρεις ιστορίες ανθρώπων που τέμνονται, που προσπαθούν να σώσουν την ελευθερία τους, που αντιτίθενται στο ιντερνετικό κατεστημένο. Σοκαρίστηκα σκεπτόμενη πόσο δίκιο έχουν. Πως η πραγματικότητα που ζούμε τα τελευταία χρόνια είναι εικονική. Το φάινεσθαι, η «επιβολή» πραγμάτων και υπηρεσιών που δεν χρειαζόμαστε, η δημιουργία αναγκών, ο υπερκαταναλωτισμός, ο τρόπος που όλα αυτά γίνονται χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Την αποξένωση που έχει επιφέρει, τον εθισμό αλλά και την εξουσία που έχει πάνω μας.
Το σκηνικό της Σπυριδούλας Παπαγεωργίου είναι λιτό αλλά καίριο, ώστε να χτιστεί όλη αυτή η ιστορία που παρακολουθούμε. Μέσα από διαφορετικά παράθυρα, η ζωή μας δίνει σημάδια, μας οριοθετεί το μέλλον. Που δεν βρίσκεται και πολύ μακριά…
Η μουσική του Στέφανου Παραμύθη διογκώνει τις σκηνές, ακροβατεί πάνω στην αλήθεια και το ψέμα της εποχής. Η Παναγιώτα Αβραμοπούλου μετέφρασε το κείμενο της Ρόουζ Λέβενστάιν και σκιαγράφησε με έντονους προβληματισμούς την εποχή μας.
Η ομάδα των παιδιών επάνω στη σκηνή καταθέτει μέσα από τις ιστορίες τον προβληματισμό της. Τον φόβο για το αύριο… Μας κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Είναι συντονισμένοι και παθιασμένοι για αυτό που κάνουν, όλοι τους. Είναι οικείοι και εύκολα σε παρασέρνουν σε όλο αυτό. Κινούνται μοναδικά στο χώρο, αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα χωρίς τρικάκια. Άλλωστε το θέμα της παράστασης έχει από μόνο του τεράστιες διαστάσεις και τα παιδιά κινούνται ακροβατικά πάνω του, ξυπνώντας μας από τον λήθαργο.
Μαίρη Ζαρακοβίτη
Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.
0 Comments