Τα δέκα καλύτερα; Όχι, ούτε γι’ αστείο… Και εκατό καλύτερα να μου ζητήσεις… Μπα, ούτε γι’ αστείο! Ακόμα κι αν με σημάδευε κάποιος στον κρόταφο (-Κόψε κάτι, ρε μεγάλε! –Μα δεν είπα με τι, ρε μεγάλε!), δεν υπήρχε περίπτωση να καταλήξω στα δέκα καλύτερα. Απλά, θα διαλέγω κάθε φορά που μου το ζητούν, «δέκα καλύτερα» άλμπουμ, που, κατά καιρούς, έχω αγαπήσει πολύ. Σκόπιμα δεν διάλεξα κανένα από τα άλμπουμ για τα οποία έχω γράψει παρουσίαση ή αφιέρωμα. Το “Parallels” των Fates Warning το έχω λιώσει, αλλά έχω γράψει κατ’ επανάληψη γι’ αυτό, όπως και για άλλα, κατά συνέπεια πάμε για περιοχές «αχαρτογράφητες».

Iron Maiden – Killers (1981)

Πρώτο άλμπουμ με τον κορυφαίο παραγωγό όλων των εποχών πίσω από την κονσόλα. Ο Martin Birch ήλθε, είδε και ενίκησε και μαζί μ’ αυτόν νικήσαμε και όλοι εμείς οι τρελοπαδοί. Φοβερός ήχος, απίστευτη ατμόσφαιρα και το καλύτερο κομμάτι των Maiden μέχρι τότε… το ομώνυμο. Είναι ο ίδιος ο εφιάλτης σε νότες, είναι το μπάσο του Steve Harris που ραγίζει μαρτυρικά τη ραχοκοκαλιά. Ο συγκεκριμένος δίσκος είναι ο δεύτερος και τελευταίος στουντιακός με τον Paul Di’Anno στη φωνή. Πολλοί υποστηρίζουν ότι ο “Killers” έχει και αρκετή «σαβούρα» στα αυλάκια του, ότι τραγούδια όπως το “Innocent Exile” ή το “Another Life” δεν έχουν θέση δίπλα σε θηρία όπως το “Wrathchild”, το “Murders In The Rue Morgue” ή το σφαιράτο “Purgatory”. Καλά, καλά… #ΜΟΝΟ και όσοι δεν γουστάρετε, να πάτε να ακούσετε Metallica! Πρόκειται για ένα άλμπουμ που άρχισε να οριοθετεί το Μέταλ. Μέχρι που ήλθε το επόμενό τους, που ήταν το ΙΔΙΟ το Μέταλ. Αυτοπροσώπως!

Queensryche – Operation: Livecrime (1991)

Γιατί δεν επέλεξα το “Mindcrime”; Πολύ απλό… Το άλμπουμ του 1988 είναι για μένα το τελειότερο concept άλμπουμ στην ιστορία της μουσικής. Πάνω και από το “The Wall” και το “Dark Side…” και το αγαπημένο μου “Quadrophenia”. Διάλεξα όμως τη Live έκδοσή του γιατί… γιατί εκεί πλέον η μπάντα έδειχνε πόσο μεγάλη ήταν και για πόσο τεράστια πράγματα ήταν πλασμένη. Δεν υπάρχει ούτε ένα καλώδιο στη σκηνή. Δεν υπάρχουν πεταλιέρες, δεν υπάρχουν κουτάκια και παρόμοια συμπράγκαλα. ΟΛΑ ελέγχονται από την κονσόλα! Όλα όμως! Οι αλλαγές στα καθαρά και τα γκάζια στις κιθάρες, τα πλήκτρα (εκτός από λίγες φορές που παίζει ο Tate), τα εφέ, τα πάντα! Βασισμένο στο κλικ του μετρονόμου, όλο το show είναι σχεδιασμένο να ταιριάζει απόλυτα μουσική και βίντεο, προσφέροντας το απόλυτο υπερθέαμα. Η σκηνή όπου Tate και Pamela Moore εναλλάσσουν φωνητικό μεγαλείο στο δεκάλεπτο μεγαλούργημα “Suite Sister Mary”, είναι κληρονομιά για όλους τους μουσικούς του μέλλοντος.

Βασίλης Παπακωνσταντίνου – Χορεύω (1989)

Ο δίσκος που ακολούθησε μετά τον «Όλα Από Χέρι Καμένα». Η ομάδα αλλάζει, μένουν ο Ανδρέας Αποστόλου στα πλήκτρα και ο πανμέγιστος Βαγγέλης Πατεράκης στο μπάσο και μπαίνουν οι Στέφανος Δημητρίου στα τύμπανα και Χριστόφορος Κροκίδης στην κιθάρα. Ο τελευταίος θα μείνει παρέα με το Βασίλη για πάνω από δεκαπέντε χρόνια και θα του γράψει πολλά μα πολλά υπέροχα τραγούδια. Στο άλμπουμ αυτό ο Παπακωνσταντίνου βασίζεται στις δικές του ιδέες και σε εκείνες του Σταμάτη Μεσημέρη, ο οποίος, δυστυχώς, έφυγε νωρίς. Το «Ελλάς» είναι μνημειώδες σούπερ-χιτ, με την κιθάρα του Κροκίδη να παίρνει τα δημοτικά μας και να τα μεταμορφώνει σε Μέταλ riff! O δίσκος περιέχει μόνο αριστουργήματα, όπως τα «Όχι Σε Όλα», «Για Μένα Τραγουδώ» (κορυφαία διασκευή στο “Crusader” του Chris De Burgh), ενώ, για μένα πάντα, στο άλμπουμ αυτό φιλοξενείται το πιο «πλήρες» ίσως τραγούδι του Βασίλη, το «Βικτώρια», κομμάτι-σεισμός, το οποίο μέχρι και σήμερα συγκλονίζει.

Nigel Kennedy – The Four Seasons (1989)

Στα τριάντα τρία του χρόνια, ο τύπος με το περίεργο κούρεμα, το μαύρο 501 τζινάκι, τις Ροκ μπότες και την απίστευτη τεχνική, κυκλοφορεί τη δική του άποψη για το ΕΠΟΣ του Vivaldi. Ο ίδιος έχει διαλέξει το εν λόγω εξαιτίας της φοβερής ενέργειας που αποπνέει. Σε συνεργασία με την English Chamber Orchestra, μία από τις πιο εκπληκτικές ορχήστρες δωματίου στο υπερχορδικό σύμπαν, μας πετάει στα μούτρα μία εκδοχή του έργου βασισμένη στο πάθος, την ταχύτητα και τη λατρεία προς τον δημιουργό. Για όσους αγαπάνε την κλασσική μουσική, θα βρουν κάτι να ασχολούνται για πολύ καιρό. Ίσως το καλύτερο σημείο σε αυτό το κρεσέντο ταλέντου και δουλειάς να είναι το τελείωμα στο «Καλοκαίρι» (δεύτερο μέρος), στο οποίο ο Βρετανός αρχιμουσικός πραγματικά ίπταται πάνω από τις μελωδίες του αθάνατου Ιταλού δημιουργού.

Bruce Springsteen – Born In The USA (1984)

Στην ουσία έμαθα τον Springsteen από αυτόν εδώ το δίσκο. Στο σχολείο ήμουν, στην πρώτη λυκείου και ο καθηγητής των αγγλικών (ένας πραγματικά υπέροχος άνθρωπος, που θα τον ευχαριστώ για πάντα) αφιέρωνε μία ώρα από το μάθημά του την εβδομάδα για να μας ξεστραβώσει, μπας και ακούσουμε κάνα καλλιτέχνη της προκοπής. Μερικούς μήνες αργότερα, ο διπλανός μου αγόρασε το δίσκο σε κασετούλα και μου την παραχώρησε για αρκετό καιρό. Το άλμπουμ του Αφεντικού που διέλυσε τα πάντα! Δεκαπέντε εκατομμύρια αντίτυπα στις ΗΠΑ και τριάντα σε όλο τον κόσμο, με την περιοδεία που ακολουθεί να βγάζει τζίρο διακόσια πενήντα εκατομμύρια δολάρια και το “Bruuuuuuuuuuuce” να εδραιώνεται για πάντα στο ταβάνι της πυραμίδας των μουσικών ιδιοφυιών. Δώδεκα τραγούδια κορυφαία, με αιχμή του δόρατος το ομώνυμο, με επτά hit-single και έναν επίλογο για πάντα καρφιτσωμένο στο πέτο, στο μέρος της καρδιάς, το “My Hometown”.

Dio – Sacred Heart (1985)

Το πρώτο κομμάτι Dio (και από τα πρώτα Μέταλ τραγούδια) που άκουσα ποτέ στη ζωή μου ήταν το “Rock’n’Roll Children”. Έτσι – όπως καταλαβαίνετε – δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να μην βρίσκεται αυτό το άλμπουμ εδώ. Τρίτος δίσκος για τον αθάνατο τραγουδιστή, το μεγαλύτερο λαρύγγι όλων των εποχών στο Μέταλ, με το ομώνυμο κομμάτι, το “King Of Rock And Roll”, το “Hungry For Heaven” και αρκετά ακόμα να στοιχειώνουν στα σπλάχνα μας και να μας κάνουν να αγαπάμε το Μέταλ έτι περισσότερον. Ο RJD πιστοποιεί για ακόμα μία φορά ότι η φωνή του μπορεί να αναστήσει και νεκρούς και η παραγωγή είναι η πλέον εντυπωσιακή. Τελευταία δουλειά για το Vivian Campbell, ο οποίος απολύθηκε στη συνέχεια και ένα μουσικό μνημείο ακόμα για το πλάσμα με τη ΜΕΓΑΛΗ φωνή. Ο τρόπος που αποδίδει ο Dio είναι πάντα μοναδικός, εδώ απλά έχουμε να κάνουμε με μεγάλη καψούρα δική μου. Όσο για το “Rock’n’Roll Children”… το ακούω πάντα με λαχτάρα κι ας έχουν περάσει τετρακόσοι-φεύγα μήνες από την πρώτη φορά. Η πρώτη αγάπη είναι… ξέρετε τώρα, έτσι;

Joe Satriani – Flying In A Blue Dream (1989)

Για πολλούς – και μένα ανάμεσά τους – το καλύτερο άλμπουμ του «Άγιου Τζο»… Για όλο τον κόσμο που ασχολείται, ένα από τα κορυφαία άλμπουμ γενικά στη μουσική. Δεκαοκτώ θέματα συνολικά (!) στο δίσκο, με έξι από αυτά να έχουν στίχους. Ο Satriani τραγουδάει για πρώτη φορά και, όπως μου έχει πει σε συνέντευξη που μου έχει παραχωρήσει, είναι κάτι που «Έχει πλάκα». Ο ίδιος είναι πολύ ντροπαλός, γι’ αυτό δεν τραγουδάει συχνά. Ο δίσκος αυτός έχει κάτι το εξωγήινο μέσα του. Είναι η τεχνική του Joe, είναι η αστείρευτη έμπνευση, είναι το τάλαντο που κρύβει στον κόρφο του… Πρόκειται για μελωδίες που σε ταξιδεύουν, σε «παγιδεύουν», σε κάνουν να χαμογελάς, να περνάς καλά, να είσαι λίγο «μπλε», να απορείς πώς καταφέρνει να τις αποδώσει, να… πολλά να, τέλος πάντων… Για μένα, η καλύτερη στιγμή του άλμπουμ είναι το ΥΠΕΡΟΧΟ “I Believe”, το οποίο παραμένει μέχρι σήμερα ένα από τα λίγα, πολύ λίγα τραγούδια, που με έχουν σημαδέψει τόσο πολύ. Όταν μάλιστα βγήκε το video… Μιλάμε και συγκίνηση εις τη ν, μιλάμε για το απόλυτο ισοδύναμο του ύμνου… Ακούς και θυμάσαι τους αγαπημένους που δεν θα ξαναδείς πια…

Στέλιος Καζαντζίδης – Υπάρχω (1975)

Οι ειδικοί έγραψαν πως ο Στέλιος ήταν ερμηνευτικά στα καλύτερά του σε αυτό το δίσκο. Φανταστείτε λοιπόν την καλύτερη λαϊκή φωνή που πέρασε ποτέ από τη χώρα μας (να με συμπαθάνε οι οπαδοί του Στράτου, αλλά το πρώτο σκαλί του βάθρου είναι συνυφασμένο με τον Καζαντζίδη) να είναι στην καλύτερη φόρμα της! Πόσο μαγικός μπορεί να βγει έτσι ένας δίσκος, ο οποίος μάλιστα διαθέτει καταπληκτικά τραγούδια; Πέρα από το μέγα «Υπάρχω», στο άλμπουμ συναντάς κομμάτια όπως τα «Κάτω Απ’ Το Πουκάμισό Μου», «Αισθηματίες», «Πέντε Πάνω Πέντε Κάτω», «Τι Θέλεις Από Μένανε», κομμάτια που έγιναν επίσης μεγάλες επιτυχές. Ο πρόλογος ιδιαίτερα, με τον ίδιο το Στέλιο να αναφέρεται στο δίσκο και τη σχέση του με τον κόσμο, είναι ο καλύτερος τρόπος να «ανατείλει» το σούπερ τραγούδι, ένα αθάνατο χασάπικο (όχι στο μέτρο αλλά στη γενικότερη αντίληψη και το μοτίβο κίνησης), με πρόλογο σε επικό 6/8 και «εξοπλισμένο» με ένα εκπληκτικό θέμα στο μπουζούκι. Παρά το γεγονός ότι δεν πούλησε παρά το ένα δέκατο σε σχέση με άλλους δίσκους της εποχής, το «Υπάρχω» θεωρείται από πολύ κόσμο άλμπουμ-ορόσημο. Σηματοδοτεί το τέλος εποχής του Στέλιου με τη δισκογραφία, αφού οι μετέπειτα δικαστικές διαμάχες του μέγιστου Έλληνα τραγουδιστή με τη δισκογραφική του τον κράτησαν μακριά από τις ηχογραφήσεις μέχρι το 1987.

Fleetwood Mac – Tango In The Night (1987)

Όταν πρωτάκουσα το “Big Love” είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό. Καινούργιος-φρέσκος στα μουσικά τότε, με μηδέν γνώσεις και άπειρες ελλείψεις, ψαχνόμουνα για το Μέταλ, το Ροκ, τη μουσική της χώρας μου και ό,τι με ιντρίγκαρε… Και ήλθε αυτός ο δίσκος να μου πάρει τα μυαλά. “Seven Wonders”, “Little Lies”, “Anywhere”, “Family Man”… Ένας δίσκος-κήπος επιτυχιών. Ο “Tango…” είναι το δεύτερο πιο μοσχοπουλημένο άλμπουμ των Βρετανογιάνκηδων, πίσω από το υπέρ-καρά-σούπερ-πλατινένιο “Rumors”, με δεκαπέντε εκατομμύρια κόπιες παγκοσμίως και με τους οπαδούς να δηλώνουν ότι συγκαταλέγεται ανάμεσα στα πολύ αγαπημένα τους. Ο θρύλος λέει ότι όλη αυτή η ιστορία ξεκίνησε σαν σόλο δουλειά του Lindsey Buckingham (ο οποίος εκείνη τη χρονιά έφυγε από το σχήμα), στη συνέχεια όμως όλο το project καλουπώθηκε στη στράτα της μπάντας. Τα τραγούδια είναι εμπνευσμένα, οι ερμηνείες ακόμα πιο εμπνευσμένες και τα video πραγματικά μαγικά.

Judas Priest – Painkiller (1990)

Οι Priest δεν με τρέλαιναν… ούτε για πλάκα. Μέχρι αυτό εδώ το άλμπουμ… Ήταν πάντα πιο Ροκ από Μέταλ για μένα και θεωρούσα ότι μόνο το “Defenders Of The Faith” ήταν ένα αξιοπρεπές Μέταλ άλμπουμ από κείνους. Οι άλλες δουλειές τους μου έκαναν Ροκ με Μέταλ ξεσπάσματα… Ακόμα και το “British Steel”. Βλακωδώς θέτε; Μπορεί, έτσι κι αλλιώς η γνώμη ενός ανθρώπου είναι και τίποτα παραπάνω. Από το “Turbo” μου άρεσε μόνο η ξανθούλα του video “Turbo Lover”, από το “Ram It Down” πάλι… Drum machine, ε; Γενικά, αφού είχα τους Maiden, τι να τους κάνω τους Priest; Μέχρι που έμαθα ότι «μεταγράφηκε» ο Scott Travis στο συγκρότημα. Όταν έφυγε ο Holland, η μπάντα μπήκε στη διαδικασία των οντισιόν. Όπως είχε πει και ο ίδιος ο Tipton, η μπάντα έψαχνε για ένα ντράμερ με καλή δίκαση και Μέταλ παίξιμο. Ο Travis τους έδωσε τα μυαλά στα χέρια και οι Άγγλοι κυκλοφόρησαν ένα από τα καλύτερα ΜΕΤΑΛ άλμπουμ όλων των εποχών. Όταν το άκουσα για πρώτη φορά… Ήταν σαν να με είχε χτυπήσει ηλεκτρικό ρεύμα! Το ομώνυμο είναι εξωφρενικά τέλειο, με το συγκρότημα να παίζει μερικά από τα κορυφαία riff του, συνοδευόμενο από δαιμονισμένα τύμπανα! Όλο κορώνες στο κομμάτι ο Halford και αυτή η υπέρ-γαλαξιακή απόδοση ακολουθεί τη μπάντα σε όλο το άλμπουμ. Τι να λέμε τώρα… “Hell Patrol”, “Night Crawler”, “All Guns Blazing”, “A Touch Of Evil”, “One Shot At Glory”… Πρόκειται για υπέρ-αλμπουμάρα και δεν έχω ιδέα αν θα μπορέσουν ποτέ να την ξεπεράσουν οι ίδιοι. Το ελπίζω φυσικά, αλλά… δεν έχω ιδέα!

Κώστας Κούλης

Το άρθρο είναι παλιό, φιλοξενούταν στο Noizy, θεώρησα όμως καλό να το μεταφέρω και εδώ. Αποτελεί μία καλή υπενθύμιση ότι οφείλω να γράψω για δέκα δίσκους, όλους από το 2000 και μετά.