Κοντά μας βρίσκεται ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Δημήτρης Γκουτζαμάνης,  ο οποίος έχει φέρει στη σκηνή του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης το έργο «Η τραγική ιστορία των Μακμπέθ», στο οποίο επίσης πρωταγωνιστεί. Μιλήσαμε με τον δημιουργό για το ίδιο το έργο, τα πριν και τα τώρα της παράστασης, την προετοιμασία και την προπαραγωγή, το παρόν και το μέλλον του ιδίου. Τι είναι αυτό που τον κάνει να συνεχίζει να δημιουργεί ακατάπαυστα; Θερμές ευχαριστίες στην κυρία Ράνια Παπαδοπούλου, η οποία φρόντισε να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη.

Φωτογραφία: Γιάννης Τόμτσης

Σκηνοθετείτε, πρωταγωνιστείτε, έχετε κάνει τη μετάφραση και τη διασκευή. Σας αρέσει να λειτουργείτε σαν κολεκτίβα; Σας ιντριγκάρει περισσότερο;

Μου αρέσουν οι συναντήσεις. Στην προκειμένη περίπτωση είχα ένα πολύ καθαρό όραμα σε σχέση με το έργο (Μακμπέθ) του Σαίξπηρ και πολλοί φίλοι και συνεργάτες με στήριξαν ώστε να καταφέρω να του δώσω σάρκα και οστά. Χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί αυτή η παράσταση. Η Κρίστη Παπαδοπούλου, που είχε την σκηνική επιμέλεια, η Γιοβάννα Μακκά ως βοηθός σκηνοθέτη, ο Νίκος Νικολαΐδης επίσης βοήθησε ουσιαστικά στο στήσιμο της παράστασης, η Κατερίνα Μαραγκουδάκη με τους φωτισμούς της, οι γλύπτες Ανδρέας Καλακαλλάς και Στέλιος Παναγιωτόπουλος με το σκηνικό τους, ο Άλκης Κυρτσόγλου με την πρωτότυπη μουσική του και ο Γιάννης Τόμτσης με τις προβολές του, τις φωτογραφίες του και το τρέιλερ του, κατάφερε να μεταδώσει την ατμόσφαιρα της δουλειάς μας.

Πόσο καιρό σας πήραν οι πρόβες; Πού εστιάσατε περισσότερο κατά τη διάρκειά τους;

Οι πρόβες κράτησαν γύρω στους τρεις μήνες. Δόθηκε βάρος στην κατανόηση και την ανάδειξη του κειμένου. Πρόκειται για μια παράσταση λόγου, ένα σκηνικό ποίημα που επικοινωνεί με τον σύγχρονο θεατή στην ουσία της καλλιτεχνικά, ανθρώπινα και κοινωνικά.

Φωτογραφία: Γιάννης Τόμτσης

Τι είναι αυτό που σας έκανε να ασχοληθείτε με το συγκεκριμένο έργο; Ποιο ήταν το αρχικό ερέθισμα;

Πρόκειται για ένα έργο που πάντα μου άρεσε, ως ιστορία αλλά και ως προς το τι νοήματα φέρει. Φωτίζει σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης, αναδεικνύει τη σχέση των ζευγαριών και μεταφέρει κοινωνικά και πολιτικά μηνύματα. Θεωρώ ότι ψυχαγωγεί ουσιαστικά τον θεατή, καθώς τον τοποθετεί απέναντι από τον ίδιο του τον εαυτό.

Πέρα από τον συγκεκριμένο αριθμό παραστάσεων τώρα, σκέφτεστε να το πάτε για σεζόν από τον επόμενο Σεπτέμβριο-Οκτώβριο; Ή να περιοδεύσετε;

Είναι μέσα στις σκέψεις μας. Με το καλό να ολοκληρωθεί αυτός ο κύκλος και βλέπουμε πώς ακριβώς θα κινηθούμε στη συνέχεια.

Φωτογραφία: Τony Kris

Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι να σκηνοθετείτε τον εαυτό σας; Είστε ο πιο αυστηρός κριτής σας;

Είναι δύσκολο, παρά το γεγονός ότι είχα πολλή καθαρή εικόνα για το τι ήθελα. Σε αυτό βοήθησαν όμως παρά πολύ οι συνεργάτες μου, όπως ανέφερα και πιο πάνω.

Υπάρχουν άλλα πλάνα σας για το μέλλον; Είναι ανακοινώσιμα;

Αυτή τη στιγμή δεν έχω κλείσει κάτι καινούργιο.

Φωτογραφία: Τony Kris

Ο Έλληνας στηρίζει το θέατρο; Πηγαίνει στο θέατρο;

Νομίζω πως το θέατρο είναι σχεδόν στο DNA μας. Άλλωστε η αρχαία Ελλάδα είναι αυτή που έβαλε τις βάσεις του σύγχρονου θεάτρου. Ωστόσο, θεωρώ πως η νέα γενιά δεν στηρίζει το θέατρο όπως έκανε παλιότερα. Αυτή την περίοδο οι οθόνες και η ψηφιακή ζωή φαίνεται να έχουν μεγαλύτερη σημασία από την απτή πραγματικότητα και τις «ζωντανές» εμπειρίες. Αυτό βέβαια καλύπτει άλλες ανάγκες και σημασία έχει να παρατηρήσουμε πού μας οδηγεί ως κοινωνία.

Τι είναι αυτό που σας κάνει, σαν κινητήρια δύναμη, να υπηρετείτε με τόσο σθένος και επιμέλεια την τέχνη σας;

Με γοητεύει η επικοινωνία και η αλληλεπίδραση. Με τους συναδέλφους στη σκηνή και με τους θεατές. Ερχόμαστε όλοι μαζί σε επαφή και γινόμαστε κοινωνοί μοναδικών εμπειριών. Γίνονται συναντήσεις που μας εξελίσσουν ως προσωπικότητες και τελικά γινόμαστε «καλύτεροι» άνθρωποι και πολίτες.

Κώστας Κούλης

Φωτογραφία: Τony Kris