Μία κοπέλα ενώπιον δικαστών και εισαγγελέως. Τρία βαρύτατα εγκλήματα. Τρεις δολοφονίες, οι δύο εκ των οποίων μετά από ειδεχθείς βασανισμούς. Ισάριθμοι ανώτατοι αξιωματικοί της αστυνομίας νεκροί. Οι συγγενείς ουρλιάζουν για δικαιοσύνη. Η κοπέλα έχει παραδεχθεί την ενοχή της και για τα τρία εγκλήματα. Χωρίς καν να ανοιγοκλείσουν τα βλέφαρά της. Οι δικαστές έχουν «μόνο» να νοιαστούν για το «γιατί»…
Αλλαγή πλάνου. Σε ένα σκοτεινό δωμάτιο δύο άντρες συναντώνται. Ο ένας είναι δεμένος χειροπόδαρα σε ένα αναπηρικό καροτσάκι και με κουκούλα στο κεφάλι. Ο έτερος μουρμουρίζει κάτι από τον «Κουρσάρο» του Παπακωνσταντίνου. Ετοιμάζεται να κάνει χρήση σε μία συσκευή ηλεκτροσόκ. Αυγή της δεκαετίας του ογδόντα. Επτά χρόνια μετά την επταετία. Οι βασανιστές ακόμα χαίρονται. Ή μήπως τίποτα από όλα αυτά δεν είναι αυτό που νομίζουμε;
Το κείμενο της χρονιάς; Μία παράσταση που πρέπει να κατατάξουμε στην κατηγορία «Τα έργα που ΔΕΝ πρέπει να χάσετε για ΚΑΝΕΝΑ λόγο»; Βγήκα έξω από το θέατρο και προσπαθούσα να κατανοήσω τι είχα παρακολουθήσει. Είναι αυτό το «Τι έγινε μόλις τώρα;», που τόσο πολύ συνάδει με το αποτέλεσμα μίας τέλειας δουλειάς. Θα ήταν το καλύτερό μου αν προβαίνατε στο κλείσιμο εισιτηρίων με το που θα διαβάσετε αυτή την ανταπόκριση. Θα είχα όντως κάτι να πω. Οι περιγραφές μέσω λέξεων είναι τελικά πολύ λίγες για να αποδώσουν το μεγαλείο αυτής της παράστασης.
Το έργο κινείται σε δύο άξονες. Η εξιστόρηση είναι παράλληλη, με τα φώτα να κάνουν τη διαφορά, εστιάζοντας πότε στη μία και πότε στην άλλη ιστορία. Η σκηνοθεσία είναι απίστευτα πανέξυπνη, αφού άφησε στην άκρη την αλλαγή σκηνικού και το μπες-βγες των ηθοποιών και λειτούργησε σχεδόν κινηματογραφικά. Ο θεατής βρίσκεται στις μύτες των ποδιών του. Παρακολουθεί τη δίκη και τον διάλογο των δύο ανδρών. Ήρωες και αντί-ήρωες, αποδιοπομπαίοι τράγοι και mastermind ειδικών περιπτώσεων. Οι δύο σκηνοθέτες της παράστασης, ο κύριος Αλεξάν Σαριγιάν και η κυρία Ειρήνη Κατσινούλα, δημιουργούν έχοντας κατά νου φιλμ νουάρ και δικαστικές σκηνές, σχεδόν φουτουριστικές. Πατώντας σε ένα πραγματικά έξοχο κείμενο, ένα διαμάντι με την υπογραφή του κυρίου Γιώργου Αδαμαντιάδη, μας δίνουν μία γερή κλωτσιά στο πρόσωπο.
Ο άνθρωπος μπορεί να εκραγεί; Μπορεί να τιμωρήσει τους κακούς, παίρνοντας τον νόμο στα χέρια του; Άφεση αμαρτιών ή παραδειγματική τιμωρία; Τα νοήματα πολλά και πυκνά. Και η ιστορία που ο θίασος διηγείται… Καθηλωτική.
Αιχμή του δόρατος ο ίδιος ο συγγραφέας, ο κύριος Αδαμαντιάδης, στον ρόλο του – ας τον πούμε – βασανιστή. Είναι τόσο κουμπωμένος στον ρόλο του, που άνετα τον μίσησε όλο το θέατρο. Για να έλθουν τούμπα οι εξελίξεις και να νιώσουμε πολύ περίεργα για τον χαρακτήρα του. Ο τρόπος που αποδίδει είναι τουλάχιστον εξαιρετικός και τα ίδια και καλύτερα πρέπουν στον κύριο Στέλιο Μοίρα, ο οποίος υποδύεται το «θύμα» του. Είναι πραγματικά συγκινητικός ο τρόπος του, είναι αποτέλεσμα πολλής και σκληρής δουλειάς – ο άνθρωπος πρέπει να χάνει τρία κιλά σε κάθε παράσταση – και βάλτε με τον νου σας ότι αυτό που διαβάζετε είναι μόλις η κορυφή του παγόβουνου. Οι χαρακτήρες κρύβουν πολλά περισσότερα από αυτά που αρχικά φαίνεται πως επιμελώς αφήνουν κάτω από το χαλί.
Ο κύριος Παύλος Ιορδανόπουλος στον ρόλο του εισαγγελέα είναι κάτι πολύ περισσότερο από καλός. Καταρχάς, η έκφανσή του και ο τρόπος ομιλίας είναι φωτογραφία της άψογης εκφοράς λόγου. Μίλησε γρήγορα, μίλησε αργά, δεν του έφυγε μισό φωνήεν, δεν του ξέφυγε ένα τέταρτο συμφώνου. Εντυπωσιακός σε όλη την ερμηνεία του. Η κυρία Αλεξάνδρα Μαρτίνη στον ρόλο του προέδρου του δικαστηρίου είναι απόλυτα πειστική. Ο λόγος της, το φέρσιμό της, ακόμα και το «μελετημένο» ξέσπασμά της. Σαν κατηγορουμένη, η κυρία Κατερίνα Κυπραίου είναι ειλικρινής και τίμια στην ερμηνεία της, αυτό-προσδιοριζόμενη ως ένας άγγελος θανάτου, που δεν το σκέφτηκε δυο φορές. Καθαρό πρόσωπο, όμορφο παράστημα και χροιά που έδενε με τον ρόλο της. Ο κύριος Γιάννης Ζαφείρης, στον ρόλο του έτερου δικαστή, ήταν αυτό ακριβώς που πρέσβευε ο χαρακτήρας του. Ένας «ημέτερος» κρατικοδίαιτος καρεκλοκένταυρος, χωρίς ήθος, χωρίς να νοιάζεται πραγματικά για τη δικαιοσύνη. Θέλησα το κακό του και αυτό πρέπει να είναι το κλειδί της επιτυχημένης παρουσίας του.
Από την πρώτη στιγμή τούτη η παράσταση καταβάλει το κοινό. Δεν χαϊδεύεται, δεν τηρεί τα προσχήματα, δεν εναγκαλίζεται για την τέρψη των φώτων και των ματιών. Είναι βάναυση, είναι ωμή, είναι in-your-face και με αυτό τον τρόπο γίνεται κατανοητή, γίνεται κτήμα του μυαλού, μετατρέπεται από έργο σε βίωμα. Είναι ο ορισμός των συνεχών ανατροπών και της έκθεσης του ανθρώπου ως «κακού ζώου». Αν με καλούσαν σε κάποια επιτροπή για τις καλύτερες παραστάσεις του 2024 – και ας είμαστε ακόμα στο πρώτο τρίμηνο – θα την ψήφιζα μέσα στις τρεις καλύτερες, ακόμα και για το 2025! Μοναδική εμπειρία!
Κώστας Κούλης
Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.
0 Comments