Η κυρία Ελένη Σικελιανός είναι δισέγγονη του Άγγελου Σικελιανού και της Εύας Πάλμερ. Για τον μεγάλο Έλληνα ποιητή δεν χρειάζονται πολλά. Πέντε φορές υποψήφιος για Νόμπελ λογοτεχνίας. Για την Εύα Πάλμερ, την περίφημη ιστορικό τέχνης, χορογράφο και γεννήτορα του “Upward Panic”, πάλι οι συστάσεις και οι πάρλες περιττεύουν. Η κυρία Σικελιανός είναι υπερήφανη για τις ρίζες της – και πολύ δικαιωματικά θα πρόσθετα – και αποφασίζει να γράψει ένα έργο για τη γιαγιά της, την Ελένη Παπαμάρκου.
Χορεύτρια μπουρλέσκ, με το ψευδώνυμο «Το κορίτσι λεοπάρδαλη», η γυναίκα αυτή παντρεύτηκε πέντε φορές, νταραβερίστηκε με τους πιο άθλιους χαρακτήρες στην πιάτσα, αλλά έπεσε και σε καλούς τύπους και έγινε μητέρα τριών παιδιών. Μαθαίνουμε πράγματα για την ιστορία της, τους έρωτές της, τις καλλιτεχνικές εξορμήσεις της, τον ίδιο της τον εαυτό. Δύσκολος άνθρωπος και κάτι περισσότερο. Κατά τη ροή της παράστασης, θα βρεθούμε να παρακολουθούμε τη συζήτηση ανάμεσα σε δύο κόρες και μία εγγονή – πολύ όμορφος ο συμβολισμός – σχετικά με τη γιαγιά-λεοπάρδαλη. Αυτό που καθιστά εξαιρετικά ενδιαφέρουσα τη σκηνή, είναι η άνεση στον τρόπο έκφανσης. Αληθοφανέστατη συνομιλία, με βασικά τρικ το να μιλά η μία κυρία πάνω στην άλλη, να τη διακόπτει, να μιλά ενώ τρώει, να θυμώνει που τη διακόπτουν ή που μιλούν πάνω της. Θα τολμούσα να πω ότι είναι τόσο καλά προβαρισμένο όλο αυτό, που φαίνεται σαν να μην είναι καν! Σαν να βρέθηκαν στο σημείο εκείνο οι τρεις από τις πρωταγωνίστριες και απλά ξεκίνησαν να μιλάνε για την περίφημη «Χρυσή Ελληνίδα».
Ο τρόπος που εισέρχονται και φεύγουν από τη σκηνή οι ηθοποιοί, είναι λεπτομερώς μελετημένος και έρχεται σε πλήρη αρμονία με τη μουσική και τα διάφορα ηχητικά εφέ, καθώς και τις προβολές του προτζέκτορα. Το ταξίδι είναι μακρύ και οι μεταμορφώσεις ποικίλες και πλείστες. Η Παπαμάρκου περιδιαβαίνει τις μεσοδυτικές Πολιτείες των Γιάνκηδων, χορεύοντας και πέφτοντας πάνω σε έναν από τους μελλοντικούς συζύγους τους. Οι ηθοποιοί είναι δεμένες σε ένα αόρατο carousel, πολύ κουμπωμένες στη διαδρομή και επικοινωνούν άριστα μεταξύ τους. Έχοντας να αντιμετωπίσουν ένα κείμενο που μοιάζει με αυστηρότατες εξετάσεις, χωρίς καν το περιθώριο του ενός λάθους, παίζουν και χορεύουν, συνδυάζοντας τάλαντο και σκληρή δουλειά.
Μαζί τους, στη σκηνή, υπάρχουν και δύο κυρίες, οι οποίες υποστηρίζουν μουσικά το έργο. Στα τύμπανα και στα πλήκτρα – και όχι μόνο – χρωματίζουν διάφορα σημεία και θα ήθελα πολύ να έχουν ακόμα μεγαλύτερη ανάμιξη στην όλη διαδικασία και να τις ακούγαμε ακόμα πιο πολύ. Πάντα προσθέτει η ζωντανή μουσική σε μία παράσταση και πάντα θα μας βρίσκει υπέρ κάθε τέτοια πρόταση.
Οι έξι χαρακτήρες του έργου είναι στην ουσία ένας ήρωας, ο οποίος αρέσκεται να μεταμορφώνεται. Και οι μεταμορφώσεις αυτές είναι οι διάφορες στάσεις της καριέρας/ζωής της Ελένης. Το άγριο παιδί, η γενειοφόρα γυναίκα, o νάνος και τα διάφορα «τέρατα», για τα οποία διαβάζαμε ότι αποτελούσαν ατραξιόν σε τσίρκο και παρόμοιες εξτραβαγκάνζες. Στην ουσία ο ρατσισμός στα χειρότερά του και η εμμονή του ανθρώπου να θέλει το κακό του πλησίον του. Σκοταδισμός με κοστούμι ελιτισμού. Το έργο θίγει κακώς κείμενα, παράλληλα με την εξιστόρηση. Γιατί η ευθύγραμμη ταλάντωση της ζωής επηρεάζει τους κύκλους που εφάπτονται. Κάτι σαν τα κύματα που προκαλεί μία πέτρα που πετάμε στη θάλασσα. Έξι χαρακτήρες, ο έξης ένας, για να παραφράσουμε; Ή για να μεταμορφώσουμε;
Κώστας Κούλης
Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.
0 Comments