Στο άκουσμα της λέξης «Μαμά», Μία φράση και μία λέξη πάντα έρχονται στο μυαλό μου. «Ζακέτα να πάρεις» και «Φάε»! Από την πιο μικρή μας ηλικία, η λέξη Φάε υποδήλωνε την έγνοια, την αγάπη, τη φροντίδα μιας μάνας.

Φάε για να ψηλώσεις, φάε για να μην αρρωστήσεις, φάε γιατί μισός έχεις μείνει. Και οι φοβέρες. Φάε, γιατί θα σε πάρει ο μπαμπούλας! Σημειωτέον, δεν υπήρχε ποτέ περιγραφή του, αλλά αυτή η λέξη κάτι μας έκανε. Και οι φοβέρες συνεχίζονται. Φάε, γιατί θα σε βάλω τιμωρία. Φάε, γιατί δεν θα πας στο πάρτι. Και τα λοιπά και τα λοιπά. Αυτή η λέξη ήταν το έναυσμα για τη συγγραφέα Νάσια Παναγοπούλου να γράψει ένα εκπληκτικό βιβλίο, όπως και για τη Μαρίζα Τσιακουμάκη να χωθεί βαθιά στον χαρακτήρα και να μιλήσει, χωρίς φανφάρες, για τη ψυχολογία της ηρωίδας, για το bullying, τη fatphobia, αλλά και τον θεσμό – ας μας επιτραπεί η χρήση του όρου – της μητέρας.

Στη γλυκιά σκηνή του Πόλις Πολυχώρου, η Μαρίζα ξεδίπλωσε και δικές μας μνήμες. Μνήμες από τις παλιές γειτονιές, τότε που όλοι γνωρίζονταν, που τα συνοικιακά μαγαζάκια δεν είχαν «πνιγεί» από τα πολυκαταστήματα. Που περπατούσες ανέμελα, που έκανες όνειρα. Η οικογένεια της ηρωίδας μας διατηρούσε κατάστημα ψιλικών, γεμάτο απίστευτες λιχουδιές για παιδιά. Η μαμά δούλευε πολύ και ο μόνος τρόπος να δείξει την αγάπη της ήταν το φαγητό. Μπούκωνε τη μικρή σε κάθε ευκαιρία, έτσι ώστε να μάθει να αντιμετωπίζει οποιαδήποτε πρόκληση, καλή ή κακή, μέσα από αυτό. Στο σχολείο, σε αυτή την πρώιμη κοινωνία, τα παιδιά έβρισκαν τρόπο να συμπεριφέρονται σκληρά σε όποιον δεν συμβάδιζε με τα στάτους τις εποχής. Η μικρή βίωσε, λόγω της διαφορετικότητάς της, τη σκληρότητα των συμμαθητών της. Τα κιλά αυξάνονταν, ο φόβος της αποστασιοποίησης το ίδιο. Η έλλειψη πραγματικής αγάπης από τους γονείς την ώθησαν σε όλων των ειδών τις δίαιτες, προσπαθώντας η ίδια να γίνει αυτό που πρόσταζαν η εποχή και η κοινωνία.

Τελικά είναι τόσο κακό να είσαι διαφορετικός;

Ο χειμαρρώδης αφηγηματικός μονόλογος της Μαρίζας Τσιακουμάκη ήταν μια απέραντη λίμνη μνήμης. Είμαι σίγουρη πως όλοι βρήκαμε σημεία, καταστάσεις και συμπεριφορές γνώριμες και ήλθαμε εύκολα σε σύμπνοια με την ηρωίδα. Ο μονόλογος ήταν ένα συνεχόμενο περιστροφικό μονοπάτι που σε ταλάνιζε σε κάθε σημείο του «ταξιδιού». Η Μαρίζα χειρίστηκε άψογα τον ρόλο της. Είχε ένα μοναδικό τρόπο να σε φέρνει κοντά της και να δημιουργεί μοναδικές  συγκινησιακές στιγμές. Ο Τάσος Φραγκιάς έδωσε πνοή στο κείμενο, μέσα από μια κωμικοδραματική σκηνοθεσία, που κράταγε στο απόγειο την προσήλωσή μας. Έδωσε χώρο στην ηρωίδα να αναπτυχθεί, να ανοίξει τα ψυχικά της φτερά, να λυτρωθεί αφηγούμενη την ιστορία της.

 Ήταν τόσο ζωντανό αυτό που παρακολουθήσαμε, τόσο οικείο και τόσο κατάλληλος ο χώρος που παρουσιαζόταν, που αφεθήκαμε σε μνήμες, άλλοτε χαμογελώντας και άλλοτε κουνώντας καταφατικά το κεφάλι, καθώς πυροδότησε και δικές μας στιγμές και θύμισες.

Η παράσταση θα σας αγγίξει, θα σας προβληματίσει και θα σας κάνει να ανοίξετε την ψυχή και την καρδιά σας.

Μαίρη Ζαρακοβίτη

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Ταυτότητα Παράστασης

Διάρκεια 75 λεπτά

Ερμηνεύει η Μαρίζα Τσιακουμάκη

Κείμενο της Νάσιας Παναγοπούλου

Σκηνοθεσία και Δραματουργική Επεξεργασία Κειμένου του Τάσου Φραγκιά

Μουσική Επιμέλεια: Τάκης Δράκος & Βασίλης Καβουκίδης

Makeup Artist: Νικόλας Κοσμετάτος

Photographer: Σύλβια Σταυρίδη

Σχεδιασμός Φωτισμού: Απόστολος Τσατσάκος

Στόχος είναι η δημιουργία ενός βήματος πολιτισμού στα βόρεια προάστια, όπου καταξιωμένοι αλλά και νέοι καλλιτέχνες θα παρουσιάζουν το έργο τους με γνώμονα την ποιότητα και την αισθητική.

Το «Πόλις» φιλοξενεί πολιτιστικά δρώμενα που μας αφορούν: δρώμενα με περιεχόμενο.

 Σημείωμα του Σκηνοθέτη

Όταν πήρα στα χέρια μου το κείμενο της Νάσιας Παναγοπούλου, συναισθήματα νοσταλγικά με κυρίευσαν από το μακρινό παρελθόν, αναφορές από το pop culture της δεκαετίας του 70, 80 και 90 ξύπνησαν μέσα στις αποθήκες της μνήμης μου, θυμίζοντας μου μια άλλη εποχή. Την εποχή της γειτονιάς, της μπλε ποδιάς στα σχολεία, τις Κυριακάτικες  βραδιές μπροστά στην κρατική τηλεόραση παρέα με την οικογένεια μου.  Αλλά αυτό που με συγκλόνισε ήταν η μαύρη μνήμη του σκληρού bullying που γινόταν στα σχολεία. Πόσο σκληρά ήταν τα παιδιά με τους συμμαθητές τους γιατί δεν ήταν ίσοι και όμοιοι βάσει στο τι όριζε η τότε η εποχή μας.  Δεν μιλάμε μόνο για τα παραμελημένα παιδιά, δεν μιλάμε για τις εργατογειτονιές και την φτώχια της αλάνας, αλλά, για την ελλιπή ενσυναίσθηση για τον διπλανό μας. Το «Φάε» της Νάσιας Παναγοπουλου, όχι μόνο με ταξίδεψε, αλλά μου έδωσε «τροφή» για πολλές σκέψεις πάνω στο θέμα των διατροφικών διαταραχών που ομολογώ δεν γνώριζα. Οι γρήγορες εναλλαγές και οι πλούσιες εικόνες που μου δόθηκαν απλόχερα μέσα από το κείμενο της, με έκαναν και συμφιλιώθηκα με το θέμα της απώλειας. Λόγια που μόνο στην σκέψη έμειναν και δεν ειπώθηκαν ποτέ. Σε ευχαριστώ γι’ αυτό Νάσια μου. Με την Μαρίζα Τσιακουμάκη όχι μόνο βουτήξαμε στα πολύ βαθιά, αλλά δώσαμε γενναιόδωρα όλη μας την δημιουργικότητα σε μια συνεργασία που σφράγισε και θεμελίωσε μια δυνατή φιλία. Σας εύχομαι καλή θέαση σε μια δουλειά που είμαστε περήφανοι να μοιραστούμε με το κοινό μας και να βρείτε και εσείς τον εαυτό σας, όπως τον βρήκαμε και εμείς.