Όσοι έχετε δει την παράσταση Τελενοβέλα στο θέατρο Faust, γνωρίζετε ότι η Φανή Παλιούρα κάνει θραύση παίζοντας την υπηρέτρια, έναν ρόλο άκρως κωμικό, μπολιασμένο με το ακαταμάχητο ταπεραμέντο της. Όσοι δεν την  έχετε δει, έχετε περιθώριο ακόμα να απολαύσετε μια ανεπανάληπτη κωμωδία.

Μετά την υπέροχη συνέντευξη με τον Σταμάτη Πακάκη, ήταν φυσικό επόμενο να φιλοξενήσουμε και τη Φανή. Ευχαριστούμε θερμά για την όμορφη κουβέντα.

Πώς έγινε η προσέγγιση για τον ρόλο;

Οι ρόλοι είναι σαν αδέσποτο κακοποιημένο ζώο, που πρέπει να το ημερεύσεις για να του βρεις ένα σπίτι. Στην αρχή το πλησιάζεις γλυκά. Σχεδόν το ξεγελάς. Μετά τo αρπάζεις, το χώνεις – παρά τη θέλησή του – σε ένα κλουβί. Κάνεις τις απαραίτητες εξετάσεις, του δίνεις χρόνο και αγάπη και όταν πια νιώσεις ότι δημιουργήθηκε μια σχέση εμπιστοσύνης, δειλά- δειλά ανοίγεις το κλουβί.  Εκεί πια το σταυρώνεις και το αφήνεις να αλληλοεπιδράσει με τους γύρω.

Υπήρχαν σημεία στο κείμενο, στο οποίο χρειάστηκε να εστιάσετε ιδιαίτερα; Πώς δουλέψατε τον ρόλο σας;

Κάθε ηθοποιός έχει τη δική του μέθοδο. Η δική μου είναι ένα συνονθύλευμα των κλασσικών, εμπλουτισμένη πλέον με προσωπικές παρατηρήσεις. Η μόνη διαφορά και δυσκολία της Τελενοβέλας είναι ότι όλα έπρεπε να είναι στο μέγιστο. Το δράμα, ο πόνος, η έκφραση, ο ενθουσιασμός, η κακία, χωρίς όμως να πέσει στην παγίδα της περιγραφής και της απλούστευσης.

Πόσο οικεία ή όχι θα νοιώσει ο θεατής με την παράσταση;

Μόνο οικεία. Είναι γραμμένες στο DNA μας αυτές οι τραγωδίες. Η διαφορά είναι ότι η δικιά μας συντελείται σε μια κιτσάτη έπαυλη στο Μεξικό, ο οίκος μας λέγεται Ροζάριο και σαν προσωπικότητες προτιμάμε, αντί να βγάζουμε τα μάτια μας ως ακραία ένδειξη πόνου και απελπισίας, να βγάζουμε τα μάτια των αντιπάλων μας και να αυξάνουμε τον τεράστιο  πλούτο μας.

Πώς ανταποκρίνεται το κοινό στην παράσταση;

Μετά από τέσσερις μήνες ασταμάτητα sold out και τρεις απανωτές παρατάσεις, θεωρώ μέτρια. (γελάει) Αστειεύομαι. Προφανώς. Ο κόσμος γελάει και ταυτίζεται πολύ, ειδικά με τις ακραίες αντιδράσεις μας. Έχει μια ατάκα η κυρία Κονσουέλο (Μαρία Σωτηριάδου), που τη λατρεύω. Ουρλιάζει χαιρέκακα «Ραντεβού στην Κόλαση»! Οι μισοί και πάνω θεατές μας,  μου αφήνουν την εντύπωση, μετά την παράσταση, ότι έχει κάτι πλέον αλλάξει μέσα τους  και σίγουρα σε κάποιον επόμενο οικογενειακό καυγά τους θα φωνάξουν στο ξεκούδουνο «Ραντεβού στην Κόλαση»!

Ποια θεωρείς τη μεγαλύτερη επιτυχία σου μέχρι σήμερα;

Αν μιλάμε για θεατρική, πιστεύω ότι οι πιο μόνιμοι συνεργάτες που έχω αποκτήσει (ο Σταμάτης είναι ένας από αυτούς) και τα ΟΧΙ που πλέον μπορώ να πω. Αν μιλάμε για επιτυχία στη ζωή, θα επιλέξω πάλι αυτά τα ΟΧΙ, που έρχονται σε μορφή ορίων και αυτοεκτίμησης. Νιώθω κάθε μέρα ένα βήμα πιο κοντά στην εσωτερική μου γαλήνη και αυτό είναι ανεκτίμητο.

Τι βιβλίο ξεκουράζεται στο κομοδίνο σας αυτή την περίοδο; Και ποια ταινία σας περιμένει να τη δείτε σε κάποια πλατφόρμα ή στο σινεμά;

Ανυπομονώ να βγει  το «100 Years of Ulysses» σε σκηνοθεσία του Ruán Magan. Είναι πάνω στο έργο του Τζ. Τζόυς, το οποίο έχω κάνει προσπάθειες να διαβάσω, αλλά απαιτεί γνώσεις και ηρεμία, που εγώ δεν την έχω μέχρι τώρα. Πιστεύω θα με βοηθήσει πολύ να πάω ένα βήμα παραπέρα ένα βιβλίο- σπουδή, που έτσι κι αλλιώς δεν θεωρώ ότι μπορεί να γίνει οικουμενικά αντιληπτό με τον ίδιο τρόπο. Από βιβλία, αυτή τη στιγμή στο κομοδίνο μου έχω το «Slouching towards Utopia» του J. Bradford Delong. Είναι μια σύνοψη της οικονομικής ιστορίας του εικοστού αιώνα. Λατρεύω τις συνόψεις μεγάλων χρονικών περιόδων. Στην οικονομία, τη θρησκεία, τον πολιτισμό, την ιστορία. Κάθε είδους γενικά. Με βοηθάει να καθαρίσω τον μυαλό μου από τα περιττά. Το αντίθετο του Τζόις δηλαδή. (γελάει)

Τι σας τράβηξε εξαρχής στην υποκριτική;

Μου καλύπτει την ανάγκη φυγής που έχω. Επίσης κρύβει μέσα της αυτή τη μαγική φράση  του «Τίποτα δεν είναι λάθος, μόνο διαφορετική η οπτική». Με ξεκουράζει να ζω σε έναν κόσμο  απόλυτων συναισθημάτων, έρωτα, πόνου, γνωρίζοντας εξαρχής ότι  ο χρόνος του είναι πεπερασμένος. Πόσο λυτρωτικό είναι που στην Τελενοβέλα μισώ τη ΜΠONITA  (Τερέζα Καζιτόρι) με όλη μου την ψυχή, κάνοντας τη ζωή της κόλαση και μετά την αγαπώ και την προστατεύω  και όλο αυτό τελειώνει με μπύρες για αποθεραπεία μετά την παράσταση και θα επαναληφθεί ξανά σε μια εβδομάδα.

Τι σημαντικό σας έχει διδάξει το θέατρο όλα αυτά τα χρόνια;

Η λύση είμαι εγώ.

Τι σας κάνει να υπηρετείτε με τόσο ενθουσιασμό την τέχνη σας;

Οι μεγάλες αμοιβές και η τεράστια δόξα. (γέλια)

Αν αλλάζατε κάτι στην κοινωνία του σήμερα, τι θα ήταν και με τι σκοπό;

Θα έβαζα στα σχολεία το θέατρο από την πρώτη μέχρι και την τελευταία  τάξη. Τον σκοπό θα άφηνα να τον ανακαλύψουν μόνα τους τα παιδιά. Το αποτέλεσμα θα ήταν φανερό σε λιγότερο από μια εικοσαετία.

Μαίρη Ζαρακοβίτη