Λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα της παράστασης «Ο Συνεργός», σε κείμενο και σκηνοθεσία Γιώργου Χριστοδούλου, βρεθήκαμε με τη Φανή Παναγιωτίδου, η οποία πρωταγωνιστεί στο έργο και η οποία μίλησε για το καινούργιο ανέβασμα, για τις παράλληλες εμφανίσεις της και τα μελλοντικά της σχέδια. Μίλησε επίσης για αυτό που την κινεί να κάνει θέατρο και για την τέχνη της γενικότερα. Θερμές ευχαριστίες στη Μαριάννα Παπάκη και τον Νώντα Δουζίνα, που φρόντισαν να πραγματοποιηθεί αυτή η παράσταση.
Σας σοκάρει το πόσο επίκαιρη είναι αυτή η παράσταση;
Όταν πρωτοδιάβασα το έργο, ήταν πολύ πρόσφατη η δολοφονία της Καρολάιν Κράουτς και η ανησυχία μου ήταν μήπως το κοινό θεωρήσει ότι μιλούσαμε γι’ αυτό. Το είχαμε συζητήσει τότε με τον Γιώργο Χριστοδούλου. Δεν θέλαμε η παράσταση να συνδεθεί άμεσα με κανένα αληθινό περιστατικό. Δυστυχώς, μέχρι το πρώτο ανέβασμα της παράστασης, ακολούθησαν κι άλλες δολοφονίες γυναικών και το θέμα παρέμενε διαρκώς επίκαιρο. Αν κάτι με σοκάρει με τα εγκλήματα αυτά, είναι ότι μοιάζει να τροφοδοτούν το ένα το άλλο. Το ένστικτο του Γιώργου να γράψει και να ανεβάσει τότε τον Συνεργό ήταν σωστό. Ήταν η ώρα να αρχίσουμε να αναζητούμε την πηγή του κακού. Και συνεχίζουμε.
Πώς είχε γίνει η αρχική επαφή για να πρωταγωνιστήσετε; Τι ήταν αυτό που σας έκανε να πείτε το ναι και να προχωρήσετε;
Η πρόταση ήρθε από τον Γιώργο αναπάντεχα με ένα τηλεφώνημα. Είχαμε γνωριστεί επτά χρόνια πριν, στο ανέβασμα της Ηλέκτρας του Σοφοκλή, μια παράσταση που είχε σκηνοθετήσει για το φεστιβάλ Αθηνών ο Κ. Ντέλλας. Μετά χαθήκαμε, αλλά φαίνεται πώς τα υπόγεια ρεύματα της ανθρώπινης επικοινωνίας βρίσκουν αργά ή γρήγορα τον δρόμο τους. Ο Γιώργος μου έστειλε το κείμενο, που με συγκίνησε και με έπεισε με την αλήθεια του από την πρώτη ανάγνωση, όπως ακριβώς το περίμενα από το λίγο που τον είχα γνωρίσει. Το έργο και οι χαρακτήρες με συνεπήραν, όπως και η ιδέα να ξαναδουλέψουμε μαζί.
Υπάρχουν αλλαγές σε αυτή την «έκδοση»; Έχετε σκεφτεί, προσθέσει ή αφαιρέσει πράγματα από τη ροή του κειμένου;
Από το αρχικό κείμενο έχουν αλλάξει πολλά και στο πρώτο ανέβασμα. Ενδεχομένως να αλλάξουν κι άλλα, αφού ξαναπιάνουμε το έργο έναν χρόνο μετά. Ο Γιώργος έχει ήδη σκεφτεί κάποιες αλλαγές και όλοι μας πιστεύω λίγο πολύ έχουμε την ανάγκη να δούμε τους χαρακτήρες μας με φρέσκια ματιά. Θα φανεί στις πρόβες τι θα κρατηθεί και τι θα αλλάξει, τι ανάγκες και σκέψεις θα γεννηθούν και γι’ αυτό ανυπομονώ να ξεκινήσουμε.
Τι είναι αυτό που αγαπήσατε περισσότερο στον ρόλο σας; Τι είναι αυτό για το οποίο αδημονείτε κάθε φορά που ξεκινάει η παράσταση;
Στην κυρία Γεωργία αγάπησα δύο πράγματα. Την ανάγκη να καταλάβει, να μάθει την αλήθεια με όποιο κόστος. Και τον φόβο απέναντι στην αλήθεια αυτή. Κάθε φορά που ξεκινάει η παράσταση, ανυπομονώ να έρθει η ώρα των κατά μέτωπο αναμετρήσεων με τους άλλους ρόλους. Ποτέ δεν είναι το ίδιο!
Πώς αισθανθήκατε όταν πληροφορηθήκατε το «περίφημο» προεδρικό διάταγμα, που κάνει κακό στα πτυχία σας και τα όνειρά σας φυσικά;
Το προεδρικό διάταγμα έφερε στο προσκήνιο το άλυτο πρόβλημα με τα πτυχία μας, τα προγράμματα και την ποιότητα των σπουδών μας και κατά συνέπεια την επαγγελματική μας αποκατάσταση. Χρειάζεται να ασχοληθεί σοβαρά το κράτος με τις αναγνωρισμένες δραματικές σχολές, να αξιολογήσει τα προγράμματα σπουδών, τις εξετάσεις εισαγωγής και τις πτυχιακές, ώστε να γνωρίζουν και οι υποψήφιοι σπουδαστές τους τι θα σπουδάσουν και τι πτυχίο θα πάρουν. Όχι να το μαθαίνουν αφού αποφοιτήσουν. Ή και ποτέ! Ακόμα το τοπίο είναι θολό.
Μέχρι πότε θα είστε με το καλό, στο Θέατρο Επί Κολωνώ;
Μέχρι τις 31 Μαρτίου.
Κάνετε ή προγραμματίζετε να κάνετε κάτι άλλο παράλληλα; Είναι ανακοινώσιμο;
Από τον Οκτώβρη συμμετέχω στην παιδική παράσταση του θεάτρου Άνεσις “Η συμμορία του μεσονυχτίου” και σε λίγες μέρες ξεκινάμε πρόβες στο θέατρο Πορεία για το ανέβασμα του έργου “Τι θα πει η μάνα σου όταν δει το πτώμα σου”, που θα παρουσιαστεί μετά το Πάσχα.
Τι είναι αυτό που σας κινεί, που σας οδηγεί να υπηρετείτε τόσο πιστά την τέχνη σας;
Για να είμαι ειλικρινής δεν θεωρώ τον εαυτό μου και τόσο “πιστό” στην τέχνη μου. Πολλές φορές φλέρταρα με την ιδέα να ασχοληθώ με άλλα πράγματα παράλληλα ή και να την εγκαταλείψω, μπροστά σε κάποια οικονομική ή προσωπική δυσκολία. Οι άνθρωποι είναι αυτό που με κινεί στο να συνεχίζω να θέλω να είμαι στον χώρο της τέχνης. Πολλά χρόνια πριν, ως απόφοιτη της σχολής, ονειρευόμουν ρόλους και παραστάσεις. Τώρα ονειρεύομαι συναντήσεις με ανθρώπους που έχουν την ανάγκη να παίξουν αληθινά και να μοιραστούν, όπως ο Γιώργος, η Μαρία, ο Χρήστος, ο άλλος Γιώργος… Ο Συνεργός είναι μια τέτοια περίπτωση.
Κώστας Κούλης
0 Comments