Ο κόσμος γεμίζει το θέατρο. Πλακάτ ανάμεσα στις πρώτες θέσεις, μερικές καρέκλες στη σκηνή και ένας σκασμός σελίδες στον τοίχο. Η παράσταση έχει ήδη αρχίσει, πριν το τρίτο κουδούνι. Να θυμηθώ να την πω στον μπροστινό μου, που απάντησε στην ατάκα μίας εκ των πρωταγωνιστριών; Στο τέλος ίσως. Από την άλλη μεριά… όταν μία γλυκύτατη δεσποινίς προσφέρεται να μας δανείσει το λουλούδι της… Και όταν γράφω λουλούδι εννοώ κοχύλι… Και επειδή πολύς κόσμος δεν τα πολυθέλει αυτά τα ακαταλαβίστικα…

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Η ομάδα ΚΙΝΗΤΗΡΑΣ ΧΟΡΟΘΕΑΜΑ το έψαχνε τρία χρόνια. Η έρευνα έγινε στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Το θέμα της έρευνας… Η γυναικότητα. Όρος καινούργιος, νεολογισμός – όπως προστάζουν τα νέα λεξιλόγια. Ό,τι έρχεται να μαζέψει στο πέρασμά της η θηλυκή βιολογία. Ό,τι αντιπροσωπεύει η γυναίκα, σαν γυναίκα και σαν άνθρωπος. Εμείς οι άνδρες είμαστε ευτυχείς, γιατί υπάρχουν οι γυναίκες. Γιατί χωρίς αυτές δεν υπάρχει ολοκλήρωση. Κάποιοι δεν επιθυμούν να το καταλάβουν. Τους προσπερνάμε. Κακό του κεφαλιού τους.

Το αποτέλεσμα της έρευνας, αυτή εδώ η παράσταση. Χορός, πρόζα, αυτοματισμοί, δύσκολες ασκήσεις για τη γλώσσα και το σώμα. Είχαμε και ένα τράβηγμα στην πρώτη παράσταση, αλλά το όλο συμβάν βαφτίστηκε μέσα στον αγνό αυτοσχεδιασμό και το πείσμα να συνεχιστούν τα πάντα χωρίς την παραμικρή διακοπή. Οι επτά κυρίες εμφανίζονται μπροστά μας. Διαφορετικές ηλικίες, διαφορετικά βιώματα. Οι σκέψεις όμως ταυτίζονται. «Δεν είμαι φανταστική. Είμαι αληθινή». Μου κόλλησε εκείνο το τραγουδάκι. Και όχι άδικα. Οι επτά κυρίες, Αύρα Αγορά, Αφροδίτη Βερβενιώτη, Αντιγόνη Γύρα, Ανθή Θεοφιλίδη, Ιωάννα Καμπυλαυκά, Πηνελόπη Πύρρου και Ευγενία Σιγαλού, μας καλούν στη γιορτή τους. Μαζί και στη διαμαρτυρία τους.

Αφηγήσεις, ιστορίες, χορευτικά ιντερμέδια, ομαδικές και ατομικές εξάρσεις, ύπνος και ξύπνιος. Κάποιες στιγμές απευθύνονται στο κοινό. Το οποίο κοινό ξεσπά σε χειροκρότημα, ενώ «δεν είναι ώρα ακόμα». Ποιος θέτει τους κανόνες; Η κυρία Αντιγόνη Γύρα, σε συνεργασία με τις υπόλοιπες κυρίες της ομάδας, έχει αναλάβει τη χορογραφία και τον συντονισμό. Η ομάδα λειτουργεί με άνεση, με ενθουσιασμό, χωρίς «ραφές» και «σκοτίες». Ο λόγος είναι μία σύνθεση εικόνων. Το κοινό είναι κατά βάση νεανικό και αντιλαμβάνεται τα πράγματα με τρόπο «άλλο».

Συγκρατώ ένα μέρος από την αρχή της παράστασης. Εκεί που η μία από τις πρωταγωνίστριες φορά στο ένα πόδι το ψηλοτάκουνο, όχι όμως και στο άλλο. Και έτσι κινείται κουταίνοντας, λόγω της διαφοράς ύψους των ποδιών, δημιουργώντας ένα ερώτημα, ίσως αφελές, ίσως ευφυές. Αυτό που έχει δημιουργηθεί για να κάνει μία γυναίκα να «ξεχωρίζει», μήπως την κάνει να «καταβαραθρώνεται», αν δεν γίνει «σωστά»;

Το μπιζάρισμα βρίσκει τις επτά πρωταγωνίστριες να απολαμβάνουν τον κόπο του κόπου τους. Για μία ώρα πρόζαραν, χόρεψαν, κοπανήθηκαν. Όταν μάλιστα εκτελούσαν το χορευτικό τους, ενώ στην ουσία μουσική δεν έπαιζε, παρά μόνο ένας μπιτ λευκού θορύβου… εκεί πλέον ήταν εντυπωσιακός ο τρόπος ανταπόκρισης. Τα πλακάτ σηκώνονται. Υπερήφανα. Και οι επτά ήταν υπέροχες λοιπόν…

Αυτό που μένει στο πίσω μέρος του μυαλού, είναι το πόσο ήρωες είναι οι ηθοποιοί/χορευτές. Έχουν μπροστά τους ένα δύσκολο έργο, το οποίο ένας «μέσος» θεατής θα απορρίψει από τα πρώτα δευτερόλεπτα. Και αυτό τον θεατή θα τον έχουν πάρει μαζί τους, πριν τελειώσει η παράσταση. Όταν ένα κορίτσι σου λέει ότι – αν θέλεις – μπορεί να σου δανείσει το μουνί του, μπορείς να χασκογελάσεις όσο θέλεις. Μετά όμως οφείλεις να το σκεφτείς. Η ατάκα είναι προορισμένη να προκαλέσει γέλιο, είναι όμως συνυφασμένη με την αμηχανία που θα ακολουθήσει και στη συνέχεια με τον σχετικό προβληματισμό. Απέναντί σου έχεις μία πραγματική γυναίκα. Και αυτό που σου λέει είναι τουλάχιστον τίμιο. Αιώνες και αιώνες κατηγοριοποίησης, γκετοποίησης και γνήσιας κακομεταχείρισης και ανδρικής ατιμίας μπορούν να πιστοποιήσουν ότι ο προβληματισμός είναι τεράστιος. Τροφή για σκέψεις. Πολλές. Φανταστικές πραγματικά και φανταστικά πραγματικές.

Κώστας Κούλης

Χορογραφία: Αντιγόνη Γύρα σε συνεργασία με τις ερμηνεύτριες
Σύμβουλος Δραματουργίας: Χρήστος Πολυμενάκος
Ηχοτοπίο και Πρωτότυπη μουσική: Ορέστης Τάνης
Φωτισμοί: Anti Steve
Επιμέλεια Κοστουμιών: Ιωάννα Καμπυλαυκά

Επιμέλεια σκηνικών αντικειμένων: Αριστοτέλης-Γεώργιος Ζώγας
Κείμενα και Στίχοι: Χρήστος Πολυμενάκος, Δήμητρα Ζαγορά
Τραγούδι: Αλίκη Αβδελοπούλου
Βοηθοί Χορογράφου: Αλέξης Βιδαλάκης, Δωροθέα Μαυρομμάτη
Φωτογραφίες: Ελένη Τάξερη

Το σόλο της Αντιγόνης Γύρα συγχορογράφησε η Αμάλια Μπένετ και το κοστούμι σχεδίασε η Ευδοκία Βεροπούλου.

Ερμηνεύουν (αλφαβητικά): Αύρα Αγορά, Αφροδίτη Βερβενιώτη, Αντιγόνη Γύρα, Ανθή Θεοφιλίδη, Ιωάννα Καμπυλαυκά, Πηνελόπη Πύρρου, Ευγενία Σιγαλού

Πότε: 21, 22/4/2023 στις 21.00 & 23/4/2023 στις 20.00
Πού: Θέατρο Ροές, Ιάκχου 16, Κεραμεικός
Διάρκεια:  60 λεπτά
Είσοδος: 15 ευρώ / 12 ευρώ μειωμένο (φοιτητικό, ΑμΕΑ, 65+) / άνεργοι δωρεάν αν υπάρχουν διαθέσιμες θέσεις από το ταμείο του θεάτρου την ημέρα της παράστασης

Προπώληση εισιτηρίων: εδώ

Κρατήσεις και στο info@kinitiras.com