Φώτης Δανάλης: «εστία-ΖΩ» @ Νομισματικό Μουσείο Αθηνών

Ο εικαστικός Φώτης Δανάλης παρουσιάζει την έκθεσή του «Εστία-ΖΩ», η οποία φιλοξενείται στο Νομισματικό Μουσείο Αθηνών, στο Ιλίου Μέλαθρον. Μοναδικό κτίριο, ένα από τα δημιουργήματα του θεόρατου Τσίλλερ, το οποίο γυρίσαμε δύο φορές μάλιστα, για να εμπεδώσουμε ό,τι είδαμε την πρώτη φορά.

Είχα να πάω σε έκθεση ζωγραφικής πολύ καιρό. Είναι αγαπημένη μορφή τέχνης, είναι ψώνιο μου από μικρό παιδί και θα πρόσθετα εδώ ότι είναι και απάγκιο για τις σκέψεις. Βλέπεις έναν πίνακα και ο εγκέφαλος δουλεύει με παραπάνω στροφές. Τι αντικρύζω, τι εισπράττω, τι αποκομίζω, τι μένει σαν εικόνα στο δικό μου το μυαλό. Κωδικοποίηση και αποκωδικοποίηση εννοιών, μέσα από τη θωριά των εικόνων.

Ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης δουλεύει με λάδι και μικτά υλικά. Δουλεύει πάνω σε τοπία άγρια και φανταστικές διαδρομές. Κάποιοι από αυτούς τους πίνακες θα μπορούσαν άνετα να είναι εξώφυλλα δίσκων και μάλιστα της αγαπημένης μου μουσικής, του δικού μου αγαπημένου υβριδίου. Θα δείτε πολλά πράγματα αν εστία-σετε και εσείς. Σκοτεινές ανθρώπινες φιγούρες, φουτουριστικά τοπία, δυστοπίες με ουτοπικά «ανοίγματα»… Ο Φώτης Δανάλης δημιουργεί από φωτογραφικά κράματα – τόσο κοντά στη φωτογραφία βρίσκονται κάποια από τα έργα του – μέχρι «τραχιές» δημιουργίες, όπως ίσως να έχετε χαζέψει σε δουλειές του Melvyn Grant.

Στέκομαι και χαζεύω. Ένα ανίερο ον σκαρφαλώνει προς τον κόσμο των ζωντανών, ενώ η σκότεινη απόχρωση θα μπορούσε να δείχνει έναν άνθρωπο με άραχλες «προδιαγραφές». Βλέπω ένα τοπίο έρημο, κάτω από έναν ουρανό που ψυχοβράζει, ενώ ανάμεσα σε λευκό σύννεφων και μπλε θόλου αναδύεται ένα μάτι, που ίσως τα βλέπει όλα; All seeing eye, όπως θα μπορούσα να ανασύρω από τις #ΜΟΝΟ θύμησές μου;

Ένα καταραμένο δέντρο και μία αιμάτινη ρίζα. Μία φιγούρα δεξιά της. Άραχλη και φτωχοδιαβολική… Οι δημιουργίες του Δανάλη έχουν να κάνουν με ένα μυαλό που σκάβει συνεχώς. Έχουν να κάνουν με ένα ανήσυχο πνεύμα, με έναν άνθρωπο που δουλεύει ενώ σκέφτεται και σκέφτεται για όση ώρα δουλεύει. Η τέχνη του είναι εκεί, μπροστά μας, άμεση και θελκτική. Για μένα λειτούργησε σχεδόν θεραπευτικά. Είναι ένα ταξίδι από τον ένα πίνακα στον άλλο. Καθώς βαδίζεις μέσα στο κτίριο, καθώς γυρνάς από δωμάτιο σε δωμάτιο, σε περιμένουν οι δημιουργίες του. Και δίπλα ένα καρτελάκι με το όνομα του πίνακα και μερικές σημειολογικές φράσεις – η ταυτότητα αυτού που βλέπεις.

Στέκομαι μπροστά από τον πίνακα «Μετουσίωση». Διαβάζω. «Στο είπα ότι θα ξαναγεννηθώ… απ’ τα συντρίμμια θα σκαρφαλώσω και θα φθάσω στην κορυφή… αυτή που μου αξίζει». Η ανάβαση είναι το δυσκολότερο των μερών. Μέχρι την επίτευξη του στόχου. Την κατάκτηση της κορυφής. Μετά έχεις να αναλογιστείς το πραγματικά δυσκολότερο των δύσκολων. Την παραμονή εκεί. Αλλά το πρωταγωνιστικό ον του πίνακα δεν φοβάται την ανάβαση. Ούτε κι ο δημιουργός του.

Θα ήταν καλό, όσοι ασχολείστε με τη ζωγραφική, όσες πηγαίνετε σε εκθέσεις, να έλθετε και σε αυτή εδώ. Εκτός του ότι φιλοξενείται σε έναν πανέμορφο χώρο, έχει να σας προσφέρει ακόμα πιο όμορφα πράγματα. Πλήρωση εσωτερική και αναζήτηση συνεχή. Τα χρώματα ποτέ δεν ήταν τόσο ερωτεύσιμα.

Κώστας Κούλης