Warlord

Free Spirit Soar

High Roller Records

Behold a Pale Horse
The Rider
Conquerors
Worms of the Earth
Free Spirit Soar
The Bell Tolls
Alarm
Revelation XIX

Αρχική εντύπωση: οι ρυθμοί του Mark Zonder. Ο χαρακτηριστικός ήχος στο ταμπούρο, τον οποίο συνηθίζεις μετά από μερικά δευτερόλεπτα, αλλά στη συνέχεια αναρωτιέσαι. «Τώρα τι είναι αυτό»; ΑΥΤΟ, φίλε, είναι υψηλή τεχνική και οξύνοια στην επιλογή του ηχητικού αποτυπώματος. Ο Zonder ίσως να είναι ο απόλυτος drummer στο ιδίωμα και η πλάκα (αλλά και το σοβαρό της υπόθεσης) είναι πως δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα εδώ και χρόνια, δεκαετίες ολόκληρες. Το “Behold A Pale Horse” είναι το εναρκτήριο λάκτισμα. Λυρικότατο. Γλυκύτατο. Με τις κιθάρες να μοιράζονται διάφορα θέματα, με το μπάσο να στηρίζει άψογα, με τα πλήκτρα να αγκαλιάζουν. Το συναίσθημα είναι Warlord. Και γι’ αυτό ευθύνεται και η φωνή του Giles Lavery. Αγαπά πολύ το παρελθόν της μπάντας, είναι σίγουρο ότι έχει ασχοληθεί πολύ με τη μέχρι τώρα δουλειά της, είναι βέβαιο πως τιμά τον άνθρωπο που, δυστυχώς, έφυγε νωρίς. Τον William J. Tsamis.

Να πω κάτι εδώ, νωρίς-νωρίς, να ξεκαθαρίζω τη θέση μου. Αν περιμένετε να γράψω κάτι σχετικά με τη σαπουνόπερα που έχει προηγηθεί και όλες τις «τοποθετήσεις» για το έτσι και το αλλιώς αυτής της κυκλοφορίας, κλείστε το εν λόγω παράθυρο και πάτε αλλού. Μακριά από εμάς αυτά τα καραγκιοζιλίκια. Αυτό που κάνουμε εδώ, είναι το πλέον απλό. Ακούμε και λέμε τη γνώμη μας. Και μέχρι εκεί. Όλα τα άλλα, ΟΛΑ τα άλλα όμως, είναι για κατανάλωση πατατακίων και κοκακόλας. Έχει ακόμα εκείνη την προσφορά «ένα συν ένα δώρο»;

Το ”Conquerors” μπαίνει με τσαμπουκά και ταχύτητα. Prog στοιχεία κατά τη δόμηση και μία φωνή που ακούγεται τόσο άνετη, τόσο λυρική, τόσο ανεπιτήδευτη… Μία φωνή που δεν έχει θέμα με τα πατήματα, στα οποία την επιβάλλουν να σταθεί. Οι ενορχηστρώσεις είναι απαιτητικές, ιδίως όταν έχεις τέτοιους μουσικούς στο σχήμα, οι οποίοι μπορούν να παίξουν από τα πάντα και πάνω. Ακούστε εδώ το κιθαριστικό θέμα, ακούστε πόσο όμορφα απλώνεται σαν δισολία.

To “Worms Of The Earth” κινείται σε μέτρο 3/4 και η μουσική απόδοση είναι σχεδόν soundtrackική. Οι φωνές δένουν με τα πρώτα φωνητικά και αποτελούν τον κορμό του τραγουδιού. Ο Eric Juris έχει ρίξει άπειρη δουλειά στις κιθάρες, έχει φροντίσει τις μελωδίες του Tsamis με όλη του την αγάπη και όλη του την τεχνική. Ο Lavery μπασάρει και ανεβαίνει κατά βούληση, έτσι κι αλλιώς δεν έχει κανένα θέμα στις υψηλές συχνότητες. Το ομώνυμο, που ακολουθεί, ξεκινά ονειρικά. O Jimmy Waldo ζωγράφισε με τα πλήκτρα του και η μπάντα εισέβαλε με μια ακόμα όμορφη μελωδία. Το τραγούδι, φυσικά, είναι γεμάτο μελωδίες, που αναπτύσσονται αρμονικά, οδηγώντας σε πολλαπλές κορυφώσεις, μέχρι να μπει το σόλο και να μας χαζέψει. Μπορεί και το καλύτερο που έχει ηχογραφηθεί σε όλο το άλμπουμ. Και εκείνη η γέφυρα με τον εμβατηριακό ρυθμό… Σας έκανε κάτι από το ομώνυμο του “Deliver Us”, έτσι;

“The Bell Tolls” και μάλλον έχουμε μπει και εμείς οι ίδιοι στο προσφερόμενο soundtrack. Τι έχουμε εδώ, καρντάσια; Σε μονό χρόνο το κουπλέ; Για να το ξανακούσω μία… Όχι! Ζυγό είναι, αλλά η ενορχήστρωση κάνει μαγικά πράγματα. Και πάρε και μια σολάρα να την  έχεις. Ο Philip Bynoe στο μπάσο τονίζει κάθε κρουστό με τρόπο που χτίζει ένα rhythm section σχεδόν εξωγήινο. Είναι τόσο δύσκολο και το κάνουν να ακούγεται τόσο εύκολο… Έπεται το “Alarm”. Για άλλα μας πήγαινε η εισαγωγή και τελικά αλλού μας πήγε. 6/8 ο ρυθμός και η φωνή έρχεται ραδιοφωνική, ελέω εφέ. Δυνατό και τρεχάτο τραγούδι, όσον αφορά τον καλπασμό και όχι την ταχύτητα. Και τα Γρηγοριανά φωνητικά… Άρεσαν και σε σας; Πολύ χαίρομαι. Καλέ; Γιατί fade out; Μην μου πείτε ότι δεν μπορούσατε να σκεφτείτε μία επική έξοδο.

To “Revelation XIX” ξεκινά σαν να είναι AOR ύμνος. Μην σας πω και σαν instrumental πρεσβευτής. Αργό τέμπο, καντάρια μελωδίας και κλασσικίζοντα θέματα. Και μετά… το αρχικό κιθαριστικό. Ένα γκράντε θέμα, με ανάλογη ενορχήστρωση. Ένα επικό τραγούδι, με εναλλαγές μέτρων και ρυθμών, με τον Zonder να χρωματίζει με τα τομ, με το σχήμα να κινείται σαν μεσαιωνικός στρατός, λίγο πριν τη μάχη. Η γέφυρα είναι “Defender Of The Crown” (και λίγα γράφω) και η μπάντα επαναφέρει tutti και ρυθμούς, με τις κιθάρες να περνάνε μερικά εξαιρετικά θέματα, παράλληλα με τη φωνή, που αφηγείται υποδειγματικά.

Θαυμάσιο άλμπουμ, γεμάτο, επικό, απόλυτα μελωδικό, πραγματικό κομψοτέχνημα. Με σεβασμό σε εκείνον που δεν υπάρχει πια. Ακούστε, προσεγγίστε και εμβαθύνετε. Χωρίς κριτική σκέψη. Απολαύστε τη μουσική. Χωρίς λόγια. Λόγια, δόξα τω Dio, υπάρχουν μπόλικα και είναι οι στίχοι των τραγουδιών. Μακάρι αυτό το άλμπουμ να αποτελεί απαρχή για κάτι εξίσου ωραίο και διαδραστικό. Για τον κόσμο που δεν έπαψε ποτέ να περιμένει και να ελπίζει.

Κώστας Κούλης