Bruce Dickinson

The Adventures Of Lord Iffy Boatrace

Sidgwick and Jackson Ltd, 1990

Part I: The Pelvotron Interlude

Στην πολυδιαφημισμένη, πολυσυζητημένη και εξόχως ενδιαφέρουσα αυτοβιογραφία του, “What Does This Button Do”, που κυκλοφόρησε το 2017, o Bruce Dickinson, αφού μας έχει περιγράψει με απολαυστικό τρόπο τα παιδικά του χρόνια και τις εμπειρίες του στο αυστηρό ιδιωτικό σχολείο που φοίτησε, επιλέγει στη συνέχεια να αφιερώσει περισσότερο συγγραφικό όγκο στις έξω-μουσικές του δραστηριότητες, παρά σε όσα θαυμαστά κατάφερε ως μέλος της καλύτερης Metal μπάντας που εμφανίστηκε στον πλανήτη που ζούμε – και πέρα από αυτόν. Έτσι και αλλιώς, ό,τι έχει κάνει με τους Maiden έχει αναλυθεί πολλάκις, σε επίπεδο μάλιστα εξονυχιστικών λεπτομερειών, οπότε μια ακόμα – έστω και προσωπική – αναφορά στο πώς του ήρθε η ιδέα του “Powerslave” ή πώς βρέθηκε στο Sarajevo καταμεσής του εμφυλίου πολέμου δεν θα είχε μεγάλη σημασία. Πρέπει άλλωστε να κρατήσουμε το βιβλίο μας στο όριο των 350-400 σελίδων ώστε να έχει τύχη στα ευπώλητα.

Έτσι, ο Bruce μας μιλάει (πολύ) για τη σχέση του με την ξιφασκία, (ακόμα περισσότερο) για αυτή με τα αεροπλάνα, για τη δουλειά του ως ραδιοφωνικός παραγωγός, τηλεπαρουσιαστής και δημιουργός μπύρας. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το ότι το περιοδικό “Intelligent Life” το χαρακτήρισε ως τον “ορισμό του πολυμαθούς ανθρώπου του εικοστού πρώτου αιώνα”. Ανάμεσα λοιπόν σε όλα αυτά, ο Bruce «χαραμίζει» και λίγες γραμμές για να μας θυμίσει ότι στην αυγή των 90’s υπήρξε και συγγραφέας. Έργα του το “The Adventures of Lord Iffy Boatrace” και το sequel αυτού, “The Missionary Position: the Further Advances of Lord Iffy”.

Το “The Adventures…” γράφτηκε εξολοκλήρου κατά τη διάρκεια της περιοδείας για την προώθηση του δίσκου “Somewhere In Time”, σε δωμάτια ξενοδοχείων σε όλη την Ευρώπη και ο θρύλος θέλει τον Bruce να απαγγέλει κάθε κεφάλαιο του βιβλίου, όταν αυτό ολοκληρωνόταν, στα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος και στο road crew του. Ορισμένες φορές μάλιστα, προκειμένου να ολοκληρώσει ένα κεφάλαιο, εξαφανιζόταν για ολόκληρες μέρες χωρίς να δίνει ίχνος ζωής.

Ο Lord Iffy είναι ένας Άγγλος ευγενής, τριάντα πέντε ετών, παρθένος, με αδυναμία στα ψηλοτάκουνα παπούτσια και τα δικτυωτά καλσόν. Ζει στην οικογενειακή έπαυλη μαζί με τον butler του, που λέγεται Butler και είναι άφραγκος. Ταπί. Δεν έχει μία. Σάλιο, λέμε! Προκειμένου λοιπόν να βρει χρήματα, καλεί σε δείπνο τους παλιούς του συμμαθητές, οι οποίοι και εμφανίζονται μαζί με τις συνοδούς τους. Η ιδέα είναι η εξής: να τους μισθώνει τη γη του για κυνήγι πέρδικας, με την πρόφαση ότι εκεί υπάρχει ατελείωτο απόθεμα από δαύτες, όλο τον χρόνο. Αυτό γίνεται γιατί ο Iffy με το γείτονα/συνεργάτη του έχουν κατασκευάσει δυο ντουζίνες μηχανικές πέρδικες, οι οποίες από τη στιγμή που πυροβολούνται, εξαφανίζονται και στη συνέχεια επανεμφανίζονται ως νέα θηράματα. Έλα όμως που οι καλεσμένοι του Iffy, σε αντίθεση με αυτόν, είναι σεξομανείς, με άσβεστο πόθο για πάσης φύσεως περιπτύξεις! Σε όλο αυτό προσθέστε το “Pelvοtron”, ένα μηχάνημα επινόησης Butler, που κάνει ασταμάτητο sex, τον αδερφό του Iffy, που εμφανίζεται για να διεκδικήσει τον κρυμμένο θησαυρό της οικογένειας και τον Eddie σε ρόλο ταξιτζή.

Το βιβλίο είναι μία φάρσα και σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για σάτιρα απέναντι στην τάξη των Άγγλων ευγενών. Είναι γεμάτο χοντροκομμένα αστεία, τα οποία στη συντριπτική τους πλειοψηφία εκπορεύονται από τη μανία των πρωταγωνιστών για αχαλίνωτο sex. Πόσες φορές να διαβάσεις για τεράστιες στύσεις, αχόρταγες δεσποτικές βιτσιόζες, πυρηνοκίνητους δονητές και ζευγάρια που πηδιούνται με αστείους τρόπους; Δεν μιλάμε καν για πορνογράφημα, αυτό θα προϋπέθετε έστω και ένα στοιχειώδη αισθησιασμό. Οι περισσότερες περιγραφές είναι ξεχειλωμένες, τραβηγμένες στα άκρα σε υπερβολικό βαθμό, σχεδόν επίπεδο “The Red And The Black”, ενώ ώρες-ώρες νομίζεις πως ο Bruce βιώνει μία προσωρινή διαταραχή Tourette. Αναμφισβήτητα, υπάρχουν κάποιες στιγμές που το γέλιο προκύπτει ενστικτωδώς, αλλά η αξία του χάνεται μέσα στη γενικότερη υπερβολή. Η πλοκή περιορίζεται στα απολύτως απαραίτητα, οι «χαρακτήρες» δεν αναπτύσσονται και σίγουρα, αν το βιβλίο δεν έφερε την υπογραφή του Μεγάλου, ούτε θα είχε πουλήσει πάνω από 40.000 αντίτυπα, ούτε θα χρειαζόταν sequel, ούτε θα κόστιζε σήμερα τριψήφιο αριθμό δολαρίων.

Βέβαια, γνωρίζοντας το ποιόν του ανδρός, αυτό που καταλαβαίνουμε είναι πως, προφανώς, το μόνο που ήθελε να κάνει είναι να γράψει ένα βιβλίο χοντροειδούς χαβαλέ και αυτό το κατάφερε στον απόλυτο βαθμό. Τέλος, όπως κάθε φάρσα που δεν θέλει να είναι τίποτα περισσότερο από αγενής και άκομψη και δεδομένου ότι το βιβλίο αυτό γράφτηκε πριν από τριάντα τρία χρόνια, οι περιπέτειες του Iffy συνοδεύονται από πλήρη έλλειψη πολιτικής ορθότητας και είναι απόλυτα σίγουρο πως θα προσβάλουν πολλούς σημερινούς αναγνώστες, οι οποίοι βέβαια ενδέχεται να ψάχνουν την παραμικρή αφορμή προκειμένου να προσβληθούν. Από κει πέρα, όλα τα Maiden 10, το “Virtual…” 9,5.

Χάκος Περβανίδης

Part II: A somewhat infamous grouse

Όπως αναφέρει και ο ίδιος ο Dickinson, αυτό το βιβλίο γράφτηκε σε διάφορα δωμάτια Ευρωπαϊκών ξενοδοχείων, γύρω στα 1987, κατά την περιοδεία Somewhere On Tour. Plot hole; Όσοι το ψάξατε και βρήκατε πως ΔΕΝ υπάρχουν Ευρωπαϊκές ημερομηνίες το ’87… έχετε απόλυτο δίκιο! Τελείωσε το Μάιο του ίδιου έτους στο Τόκιο. Στην Ιαπωνία άλλωστε ολοκληρώθηκε η εν λόγω περιοδεία. Ο ίδιος ο Dickinson μάλιστα ευχαριστεί όλους τους υπαλλήλους ξενοδοχείων, οι οποίοι «προμήθευσαν» με χαρτί και στυλό έναν περίεργο μακρυμάλλη τις μικρές ώρες…

Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1990, ξεπούλησε αμέσως (η μαγεία/τάση των Maiden οπαδών να αγοράζουν οτιδήποτε έχει σχέση με το συγκρότημα – παρεμπιπτόντως, πάνω από τριάντα χιλιάδες αντίτυπα έχουν πουληθεί μέχρι τα σήμερα) και οδήγησε τους εκδότες ξανά στην πόρτα του τραγουδιστή, για να γράψει τη συνέχεια. Έτσι ήλθε στον κόσμο και το “The missionary position” ήτοι στάση ιεραπόστολου…

Ο Dickinson συγκεντρώνει, μεταξύ άλλων, δύο έντονα χαρακτηριστικά. Είναι πολύ παλάβρας και πολύ έξυπνος. Άλλωστε, τα όσα έχει πετύχει μέχρι σήμερα, πιστοποιούν αυτές τις δεξιότητές του. «Α, να σας πω, μη με βάλετε να πιλοτάρω εκείνο το charter για Ελλάδα αύριο. Έχω πρόβα με τους Maiden»! Θεϊκό τουλάχιστον… Επίσης, λόγω του ότι βαριέται πολύ εύκολα… ε, είπε να γράψει μερικές σελίδες. Να σημειώσουμε εδώ ότι εκείνη την εποχή ήθελε να γράψει μια Ροκ όπερα για τη ζωή του Pagannini. Άρα μην εκπλαγείτε αν κάποια στιγμή…

Η ιστορία του βιβλίου αφορά έναν εκκεντρικό – μα πολύ εκκεντρικό – ξεπεσμένο γαιοκτήμονα, ο οποίος έχει συγκεκριμένα φετίχ και αφηρημένες απόψεις. Το ότι είναι Σκοτσέζος καθόλου δεν τον εμποδίζει να φοράει δικτυωτό καλσόν και ψηλοτάκουνες γόβες, αξεσουάρ τα οποία, σύμφωνα με τα πιστεύω του, τονίζουν τη ντραβραντίλα του! Εμ… ναι… πωωως… όσο πιο στιλέτος τόσο πιο σερνικός… Μάλλον δεν κατάλαβα καλά. Αλλά αφού το λέει ο Iffy… Οι αφραγκίες και το γεγονός ότι ξεπουλάει την περιουσία του για να ζήσει, τον βάζουν να σκεφτεί. Το κυνήγι αγριόγαλου (είδος πέρδικας) του φαίνεται εξαιρετική ιδέα. Δεν το λιβανίζει λοιπόν… Ενημερώνει τον άμοιρο μπάτλερ του, ο οποίος φέρει το όνομα John Butler (!), πρώην κατάδικος, αλλά αυτό ας μείνει μεταξύ μας για τώρα και στέλνει τις απαραίτητες προσκλήσεις. Τρία ζευγάρια απαντούν θετικά. Αυτό ήταν…

Οι έξι γκροτέσκοι τύποι φθάνουν στο μέγαρο του Iffy και συνειδητοποιούν ότι κάτι δεν πάει καλά. Βέβαια κι αυτοί οι έξι τους… Δεν μπορεί να υποστηρίξει κάποιος ότι εκείνοι πάνε καλύτερα. Οι άνδρες είναι για τα πανηγύρια και οι γυναίκες για τα σίδερα… Άσε που η σεξολαγνεία έχει σπάσει κάθε ρεκόρ και κάθε καρύδι… Κόλλημα με το σεξ, κυνήγι για σεξ, πιέσεις για σεξ, σκέτο σεξ, θάνατοι από σεξ, μηχανήματα προς ευόδωση του σεξ, σεξ για το σεξ, μιλάμε για… κατέβα, ρε, κάτω από την κοπέλα! Κάπως έτσι δηλαδή… Πέρα από αυτά, η εμφάνιση ενός τερατόμορφου (αρχικά) ταξιτζή, που φέρνει πολύ στην πιο γνωστή «μασκότ» Μέταλ μπάντας όλων των εποχών, ο οποίος μάλιστα ακούει στο ταξί του τραγούδια από αυτή τη μπάντα, ενώ κάποιος από τους άτυχους χαρακτήρες προσπαθεί να βγάλει άκρη, καθώς και η «έκπληξους-έκπληξους» είσοδος ενός «απρόσμενου» επισκέπτη, ανεβάζουν τον δείκτη αγωνίας και ενθουσιασμού. Το κυνήγι πέρδικας πάει για… βρούβες, κάποιοι από τους επισκέπτες αποχαιρετούν το μάταιο τούτο κόσμο, ενώ ο Iffy επιμένει να σχολιάζει, προκαλώντας μας να τον θεωρήσουμε σαν διασταύρωση Mr. Bean και Monty Python, με τον μπάτλερ του να βογκάει. Σχεδόν πάντα…

Χαριτωμένο ανάγνωσμα, με δύσκολες λέξεις, καλογραμμένο και με αέρα. Ο Dickinson δεν θέλει να γίνει ο επόμενος μεγάλος συγγραφέας, δεν γίνεται κιόλας. Γίνεται όμως να βάλει το εξαίρετο λεξιλόγιό του κάτω και να γράψει μια πολύ πικάντικη ιστορία. Δυστυχώς, το βιβλίο δεν έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά, ενώ βρίσκεται πια μόνο στο διαδίκτυο. Το ίδιο ισχύει και για το δεύτερο βιβλίο του… Α, για όσους και όσες από σας αρέσκονται σ’ αυτά… Στο “Tattooed Millionaire”, στο εσώφυλλο, υπάρχει με πολύ – μα πολύ – μικρά γράμματα η αναφορά στην κυκλοφορία του βιβλίου. Μία πρόταση όλη κι όλη…

Κώστας Κούλης