Χίλια τόσα άτομα και απόψε στην Τεχνόπολη. Έριξε κάτι ψιχάλες, αλλά σιγά μην κλάψουμε, σιγά μην φοβηθούμε. Ετερόκλητο κοινό, με τους πιτσιρικάδες (κάτω των τριάντα, να συνεννοούμαστε) να δίνουν το δυναμικό παρών. Ξέρουμε τι μας περιμένει, αλλά αυτά είναι τα άσχημα του διαδικτύου. Να μην υπάρχει ούτε ψήγμα αγνώστου κειμένου προς υπαγόρευση.

Τη βραδιά ανοίγουν ο/οι Παιδί Τραύμα. Το κουιντέτο του Τάσου Καρτέρη, που χρησιμοποιεί το εν λόγω ψευδώνυμο εδώ και χρόνια. Ανοίγουν με τσαμπουκά, ήχο γεμάτο πλήκτρα, τύμπανα, μπάσο και κιθάρες, γεμάτο ιστορίες ντυμένες με μελωδίες. Τραγούδια με σουρεάλ στίχο, αναμεμιγμένα με ατάκες τύπου «Θα πεθάνουμε όλοι μας». Τα παιδιά παίζουν και διασκεδάζουν, διασκεδάζουν και παίζουν. Κάποια στιγμή κόβουν ένα τραγούδι τους στο αρχίνημά του. «Για να δούμε αν προσέχετε». Και το κοινό πρόσεχε.

Καλά στημένοι οι νεαροί. Δεν τους είναι άγνωστες οι σκηνές, το αντίθετο μάλιστα, μετράνε κάμποσα sold out. Δεν μασάνε καθόλου, ό,τι και όσο κόσμο να έχει από κάτω. Αυτά που είναι να παίξουν θα τα παίξουν. Αυτά που είναι να πουν, θα τα πουν. Στη σκηνή, στον δρόμο… Εκεί, κοντά στη νεραντζιά. Να πω την αμαρτία μου, θα ήθελα τον μπασίστα πιο μπροστά στη σκηνή. Τον ακούγαμε μια χαρά, έκανε φοβερή φασαρία, αλλά από το πλάι της σκηνής, δεν μπορούσαμε να τον δούμε. Το σχήμα έκανε σπουδαία δουλειά στα δεύτερα φωνητικά και δαιμονίστηκε σε διάφορα σημεία του σετ. Κοπανήθηκε, βρόντηξε, ζέστανε τον κόσμο. Και ήταν απόλυτα ευγενές. Μας ευχαρίστησε ουκ ολίγες φορές με πολλή ζέση.

Τάσος Καρτέρης: φωνή, κιθάρα

Αιμιλία Παπαθεοχάρη: πλήκτρα, φωνητικά

Αντώνης Παπαδόπουλος: κιθάρες

Κώστας Γρούντας: Μπάσο, synth

Δημήτρης Γρηγοριάδης: drums

Σιγά σιγά στήνεται η σκηνή για τον Γιάννη Αγγελάκα και τους εκατό βαθμούς Κελσίου του. Ο μαυροντυμένος τραγουδιστής θα εμφανιστεί όταν πλέον όλα θα είναι έτοιμα για τη γιορτή. Εξαιρετικό σετάρισμα για τα όργανα, με τα τύμπανα να βρίσκονται αριστερά της σκηνής, όπως την κοιτάμε, με τα πλήκτρα στο βάθος της και τους υπόλοιπους μουσικούς να ακροβολίζονται. Έναρξη και… οι παρά πολλοί νέοι που βρίσκονται στον χώρο, παίρνουν αμέσως μπρος. Οι κοπέλες χορεύουν, τα αγόρια κουνούν ρυθμικά κεφάλια και πόδια. Ο Αγγελάκας έχει εκείνο το γνώριμο στυλ, που έχουμε αγαπήσει όλα αυτά τα χρόνια. Ο τρόπος που πιάνει το μικρόφωνο, το χαρακτηριστικό περπάτημα, ο χορός, ο τρόπος που μας απευθύνεται. Το κοινό φωνάζει και χτυπιέται και εκείνος απλά περιμένει… να ξεκινήσει το επόμενο τραγούδι.

Η μπάντα απογειώνει τις μελωδίες. Μουσικαράδες όλοι τους, με αιχμή του δόρατος τους πνευστούς (τρομπέτα, τρομπόνι), παίρνουν τα τραγούδια και τα κάνουν κάτι άλλο. Reggae, Rock, Funk, φαντεζί ενορχηστρώσεις… Ακόμα και η φασαρία που κάνουν κατά διαστήματα, είναι ερωτεύσιμη! Κάποια στιγμή, για παράδειγμα, τα πλήκτρα Hammondάρουν τόσο πολύ, που μπουκώνουν το τραγούδι σε στυλ “Hush” (Να πάτε να μάθετε ποιων είναι, ορίστε μας). Ο Αγγελάκας παίρνει τις συνταγές των bar band και ξηγιέται το ίδιο τίμια και σταράτα. Έχουν κάτι από Πέμπτη Οδό αυτοί οι κατοστάρηδες. Και όχι μόνο. Και πολλά περισσότερα…

Ο ίδιος προσέχει κάποια στιγμή ότι κάτι δεν πάει καλά από κάτω. «Βλέπω ότι κάποιοι πετάνε ποτά σε κάποιους άλλους… Δεν είμαστε για τέτοια… Είμαστε ωραίο κοινό». Έχει στραβώσει και το δείχνει. Να είσαι σε συναυλία και αντί να απολαμβάνεις τη μουσική, να καφρίζεις. Δεν έχεις καμία θέση στη γιορτή μας! Ο Αγγελάκας προσπερνά και βομβαρδίζει με τραγούδια. Στο «Ακούω Την Αγάπη» πρέπει να μας άκουσαν μέχρι το Μοναστηράκι!

Θα ευχαριστήσει άπειρες φορές. Θα μας αφήσει να τραγουδάμε μόνοι μας. Θα χαμηλώσει την ένταση και θα φέρει εμάς στο προσκήνιο. Θα προκαλέσει να ξεκινήσουμε να χτυπάμε παλαμάκια στον ρυθμό. Και θα καληνυχτίσει. Για να επιστρέψει λίγα λεπτά μετά. Οι 100°C θα λάβουν θέσεις και θα εξαπολύσουν ένα encore τεσσάρων τραγουδιών. Ομολογώ ότι θα ήθελα μέσα εκεί και το «Δεν Χωράς Πουθενά», έχω όμως ένα ακόμα λόγο να πάω στην επόμενη συναυλία του. Ο κόσμος αφηνιάζει στο encore, ιδίως στο τελείωμα. «Αυτό θα το πείτε μόνοι σας, όπως πάντα». Η «Ταξιδιάρα Ψυχή» αποδίδεται απίστευτα, με τα πνευστά και τα γκάζια να συμπράττουν ιδανικά. Το Λονδίνο, το Άμστερνταμ… Η σκιά του Βερολίνου… Το μαγικό λεωφορείο των αιθέρων. Μέσα από τη θωριά ενός συνόλου μουσικών. Μέσα από ένα θαυμάσιο μελωδικό πατιρντί.

Λαμπρινή Γρηγοριάδου:  ακουστική κιθάρα

Αλέξης Αρχοντής: τύμπανα

Γιώργος Αβραμίδης: τρομπέτα

Ηλίας Μπαγλάνης: πλήκτρα

Αλέξανδρος Κόντζογλου: ηλεκτρική κιθάρα

Μιχάλης Καρανίκος: τρομπόνι

Αντί επιλόγου: πολλά μπράβο για τα παιδιά στο κιόσκι με τα εισιτήρια και τον έλεγχο! Ευγενή, χαμογελαστά, ευέλικτα. Κάπως έτσι οι συναυλίες μετατρέπονται σε εμπειρίες. Το φροντίζουν οι άνθρωποι αυτό.

Λέξεις: Κώστας Κούλης, AD.V

Φωτό: SagkaSez