Απόψε θα πάμε ένα ταξίδι… Μάλλον… Απόψε θα πάμε δύο ταξίδια! O προορισμός θα προκύψει, αρχικά, ως προς το πρώτο σκέλος, κατόπιν ανωρίμου σκέψεως. Θα πάρουμε μία χρωματιστή πινέζα, θα την καρφώσουμε στον χάρτη χωρίς να βλέπουμε και όπου πέσουμε. Τουβαλού; Φύγαμε! Σουρινάμ; Μέσα! Southampton; SOUTHAMPTON; Ω, να σου… Τέλος πάντων, η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μας είναι να ξεκινήσει από κει. Όλα καλά. Θα μπορούσε να είναι πολύ χειρότερη η κατάσταση. Παρίσι, ας πούμε…

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Η πρωταγωνίστρια της ιστορίας μας είναι μία γυναίκα που αποφασίζει να ξεκινήσει από την αρχή, με ό,τι έχει να κάνει με τη ζωή της. Έζησε μαζεμένα, έζησε έξαλα, έζησε καθαρά και βρώμικα και στα είκοσι-φεύγα της επέλεξε την επανεκκίνηση. Όπου προσγειωθεί θα κοιτάξει να κάνει τα πρώτα της βήματα – ξανά. Να βρει μια δουλειά, να στρωθεί, να αποκτήσει στόχους και σκοπό. Και στην ουρά, στο αεροδρόμιο, γνωρίζει τον άνδρα της ζωής της…

Τι καλά που έχει γεμίσει η αίθουσα! Ο κόσμος έρχεται και έρχεται και έρχεται και καταλαμβάνει όλες τις θέσεις. Οι μάσκες απασχολούν ακόμα; Ναι, γιατί πάντα ελοHEAVY ο κίνδυνος… Τα ποσοστά είναι πολύ μικρά πλέον… Οψόμεθα. Το σκηνικό δεν αποκαλύπτει τίποτα. Καναπές, λευκά σεντόνια και μαξιλάρια και ένα κορίτσι καθισμένο σε ένα σκαμπό. Περιμένει υπομονετικά να καθίσουμε. Το κοινό ψάχνεται με κινητά και πανωφόρια. Το κορίτσι καταλαβαίνει. Ενοχλητική διαδικασία εν όψει μίας θνησιγένειας που καρτερικά προσμένει.

Τα φώτα χαμηλώνουν. Η Δώρα Παρδάλη ξεκινά την αφήγηση. Παράσταση για έναν ρόλο και από την πρώτη στιγμή αντιλαμβάνομαι πως εδώ δεν μιλάμε για έργο. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που είδε φως και μπήκε και μας λέει την ιστορία του. Μας κοιτά όλους μαζί και έναν-έναν ξεχωριστά. Χαμογελά, κατεβαίνει από το σκαμπό, το βάζει στην άκρη, το ξαναφέρνει στη μέση, ανεβαίνει πάλι πάνω του. Και αφηγείται. Και ακούμε. Στην αρχή είναι μία κατάσταση μεταξύ μονολόγου και χαρισματικού stand-up. Γελάμε πολύ, ιδίως με τον τρόπο συνάντησης στο αεροδρόμιο. Στη συνέχεια ο μονόλογος γίνεται πρόζα, αφού «εισαγάγονται» (κατάχρηση στη θέση στιγμιαίου μέλλοντος) τα παιδιά της ηρωίδας. Βλέπετε, οι δυο τους ερωτεύθηκαν και έκαναν οικογένεια. Έχουν το δικό τους σπίτι και ο σύζυγος είναι επιχειρηματίας, θεληματικός και οξύνους. Ρισκάρει και του βγαίνει. Και πάνω απ’ όλα, στηρίζει τη σύζυγό του.

Η γυναίκα θέλει να βρει μια δουλειά. Με δυο παιδιά; Ναι, με δυο παιδιά! Όμως η πίστη είναι απίστευτο πράγμα. Και βρίσκει. Και τα πάει καλά. Και μάλιστα είναι τόσο καλή σε αυτό που κάνει, που στη συνέχεια ξεκινά τη δική της εταιρεία. Και ο πρώτος που της είπε «Πάνε, καν’ το!» ήταν ο σύζυγος. Και όλοι μας σκεφτόμαστε το πόσο τέλεια ακούγονται όλα αυτά. Μέχρι που η δουλειά του ανδρός παίρνει την κάτω βόλτα και εκείνος αποκαλύπτει πως δεν είναι καθόλου τέλειος. Στην ουσία αποκαλύπτει πως όταν προκύπτουν οι ανατροπές, μεταμορφώνεται. Γίνεται ένας βίαιος, μέχρι και ανίερος, ούγκανος. Χωρίς όρια και χωρίς αναστολές…

Η Δώρα Παρδάλη, με το καθαρό πρόσωπο και τα ακόμα πιο καθαρά μάτια, γέμισε τον χώρο με την παρουσία της. Για όση ώρα κρατά ο μονόλογος, μας πήγε από το γέλιο στη συγκίνηση, στο βουβό κλάμα, στην κάθαρση χωρίς λύτρωση. Δεν ήταν απόδοση ρόλου αυτή. Ήταν εκμυστήρευση των παθημάτων και μαθημάτων ενός φίλου, ενός αδελφού, που μας πήρε τηλέφωνο και ζήτησε να μας δει από κοντά. Γιατί δεν άντεχε άλλο. Το πανέμορφο κείμενο του βραβευμένου Dennis Kelly μετέφρασε στα ελληνικά η κυρία Άννα-Μαρία Στεφαδούρου, η οποία και σκηνοθέτησε την παράσταση. Και μας ξετίναξε ψυχολογικά. Μας προσέφερε μία ιστορία ελαφριά στην αρχή, «μεικτή» στη μέση και βαριά προς το τέλος και κατάφερε να μας κάνει ό,τι θέλει. Η συγκλονιστική ερμηνεία της κυρίας Παρδάλη μας βάζει να αποδεχτούμε αξιωματικά ότι μετά την παράσταση θα πρέπει να είναι εντελώς άδεια η δεξαμενή, θα πρέπει να είναι απίστευτα κουρασμένη η καλλιτέχνιδα, θα πρέπει όμως να νιώθει και απίστευτα πλήρης.

Η ηρωίδα πέφτει για ύπνο. Με τα παιδιά της. «Ναι, αγάπη μου… Δεν ξέρω»… Κανείς δεν ξέρει. Η πραγματικότητα ποτέ δεν ήταν τόσο μισητή. Η ενδοοικογενειακή βία είναι το απευκταίο, είναι όμως εκείνη η πραγματικότητα. Είναι μία βόμβα. Και κανείς δεν ξέρει το μέγεθος της έκρηξης. Κανείς δεν ξέρει εκ των προτέρων τι συνέπειες. Μπορεί όμως να μιλήσει και μπορεί να προλάβει. Δείτε την παράσταση. Δείτε την όμως! Ακούστε αυτά που έχει να πει η γυναίκα/σύζυγος/μητέρα. Και σκεφθείτε. Τον θέλουμε τον καναπέ άδειο ή γεμάτο; Το θέλουμε το σπίτι γεμάτο ή άδειο; Τη θέλουμε την οικογένεια νυν ή πρώην; Τη θέλουμε τη ζωή στη ζωή μας;

Κώστας Κούλης

Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Άννα-Μαρία Στεφαδούρου
Σκηνικά: Ηλέκτρα Σταμπούλου
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας
Trailer: Έλενα Κώτση
Προβολή – Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη

Πρωταγωνιστεί η Δώρα Παρδάλη

Πληροφορίες Παράστασης
Παραστάσεις: Από 6 Νοεμβρίου
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Σάββατο & Κυριακή στις 19:00

Τιμές εισιτηρίων
Γενική Είσοδος: 12€
Μειωμένο: 10€

Διάρκεια παράστασης 90 λεπτά

Προπώληση εισιτηρίων
Viva.gr:
https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-104/girls-and-boys-tou-dennis-kelly/?fbclid=IwAR2w0yxcONPdNmX56_1l9Aa1IYuRLOzPSNNywzmUzNerduendEpPpiyUpjs

Θέατρο 104 (Black Box)
Ευμολπιδών 41, Γκάζι, Αθήνα, T. 210 3455.020 theatre104@gmail.com | https://www.facebook.com/theatre104/ girlsandboysgr@gmail.com | https://www.facebook.com/Girls-and-Boys-101474127877379/?ref=br_rs