Sam Smith
Gloria
Capitol Records
Love Me More
No God
Hurting Interlude
Lose You
Perfect (feat. Jessie Reyez)
Unholy (feat. Kim Petras)
How to Cry
Six Shots
Gimme (feat. Koffee and Jessie Reyez)
Dorothy’s Interlude
I’m Not Here to Make Friends
Gloria
Who We Love (feat. Ed Sheeran)
Ένας καλλιτέχνης που έχει κερδίσει μάλλον ό,τι μπορεί να κερδηθεί. Από Grammy μέχρι Oscar και από Χρυσή Σφαίρα μέχρι Brit και American Music Award. Ξέρετε τι; Αυτά τα βραβεία μπορείτε να τα σχολιάσετε όσο θέλετε, όσον αφορά θεμιτότητα και λοιπές προσλαμβάνουσες. Αυτό όμως που λάμπει στο τέλος είναι η φωνή του Smith, η οποία προκαλεί όχι μόνο εντύπωση, αλλά και ένα σωρό ερωτήματα. Πώς γίνεται να είναι τόσο μαύρη η φωνή του; Πώς γίνεται να μπασάρει έτσι και να ανεβαίνει επίσης ερωτεύσιμα; Γίνεται και παραγίνεται. Και φανταστείτε ότι είναι μόλις στον τέταρτο δίσκο του. Έχει πολλά να προσφέρει ακόμα.
Η ομάδα που τρέχει τα τραγούδια, που είναι υπεύθυνη για τη σύνθεση και την παραγωγή, είναι πολυάριθμη. Με κεντρικό άξονα τον απόλυτο συνεργάτη του, Jimmy Napes, με τον οποίο άλλωστε μοιράστηκε το Oscar, μαζεύει τους Mikkel Eriksen, Tor Hermansen, StarGate, Ilya Salmanzadeh, Blake Slatkin, Henry Walter, Omer Fedi, Jessie Reyez, Mikayla Simpson και πολύ λαό ακόμα.
Ξεκίνημα με το “Love Me More” και η αίσθηση ενός τραγουδιού που ηχογραφήθηκε το παρελθόν και κάπως, με κάποιο τρόπο, βρέθηκε στο σήμερα, βρίσκεται κάπου μεταξύ αυτιών και νου. Δεν ξέρω τι μικρόφωνα χρησιμοποίησε ο Smith, αλλά τον ακούω λες και τραγουδάει δίπλα μου. Τα φωνητικά είναι σχεδόν gospel, τα εφέ είναι έξυπνα τοποθετημένα εδώ κι εκεί, τα όργανα είναι μία ολόκληρη ιστορία. Έχουν χρησιμοποιήσει sampler, λούπες, κάποια φυσικά όργανα κατά διαστήματα και διάφορα κόλπα υπολογιστών και τεχνολογίας γενικότερα. Κάποιος έχει ξενυχτήσει πολλάκις πάνω απ’ την κονσόλα.
Το “No God” είναι ήπιο, με περιπατητικό beat, με θαυμάσια backvox στο ρεφρέν και μία όμορφη λούπα αρπίσματος να παίζει πίσω από τις φωνές. Σχεδόν μηδενική χρήση του autotuning, ευτυχώς. Είναι πραγματική κατάρα τούτο το πράγμα. Αυτός ο καλλιτέχνης όμως έχει τη φωνή που μπορεί να υποστηρίξει κάθε τραγουδιστική απαίτηση. Ο επίλογος του κομματιού, το “Hurting Interlude”, είναι συγκινητικός. Το ψέμα. Ο πιο λυπηρός, ο πιο άσχημος τρόπος και δρόμος κατεύθυνσης. Ο τραγουδιστής ξέρει. Το ίδιο και όσοι τον γνωρίζουν. Μήπως όμως πρόκειται για τον πρόλογο του επόμενου;
To “Lose You” είναι ένα χορευτικό τραγούδι, το οποίο μάλλον θα κάνει μεγάλη ζημιά το καλοκαίρι που θα έλθει. Γκρούβα και ρυθμός, ρεφρέν που δεν θα αφήσει κανέναν να μην αφήσει το σκαμπό, για να αφεθεί. Ακολουθεί το “Perfect”, περισσότερο γκρουβάτο τούτο εδώ, αλλά λιγότερο χορευτικό. “I’m not perfect but I’m worth it, I’m not perfect but I’m working on it”. Εδώ συμμετέχει η Jessie Reyes.
To “Unholy” είναι επικό! Διαθέτει μία εισαγωγάρα φωνών σε αραβικά μοτίβα, η οποία είναι και το ρεφρέν του. Να του γνωρίζαμε τους Myrath, να πάθαινε την πλάκα του; Συμμετέχει στο εν λόγω και η Kim Petras. Χιτάρα από τις λίγες, έτσι μάλιστα προμοταρίστηκε, με διάφορα εφέ και τη σχετική φωνητική «φασαρία», που σε προτρέπει να ακούσεις και να ξανακούσεις. Και ξαφνικά πουφ! Ο Smith κοίταξε στον καθρέφτη και είδε τον Steven Wilson! H κιθάρα που ακούγεται πίσω από τη φωνή του “How To Cry”, θα μπορούσε να είναι μία ακόμα πανέμορφα πεσιμιστική οδηγία των Porcupine Tree. H φωνή του Smith είναι γεμάτη. Γεμάτη πάθος, γεμάτη ένταση, γεμάτη με την ψυχή του.
Το ”Gimme” είναι χορευτική βόλτα, με Koffee και Jessie Reyez να συμμετέχουν στις φωνές. Διάφορα κολπάκια με κρουστές συνοδείες, hip hop ταχυγλωσσίες και “Gimme what I want”.
To ομώνυμο κομμάτι του άλμπουμ είναι ένα δίλεπτο χορωδιακό ιντερλούδιο. Και εδώ θα ξετρελαθείτε με τις φωνές. Μαύρες χροιές αναμεμιγμένες με σοπράνο και θα ήθελα πολύ να γνωρίσω από κοντά τον άνθρωπο που ενορχήστρωσε όλες αυτές τις φωνές. Ίσως η κορυφαία στιγμή του δίσκου. Επίλογος με το “Who We Love”, στο οποίο συμμετέχει ο Ed Sheeran. Μπαλαντοειδές όνειρο, με υπέροχες φωνές, που δένουν με εξαιρετικό τρόπο.
Δεν με έχει καμία ανάγκη ο Sam Smith να γράψω για τη δουλειά του. Τα εκατομμύρια θα τα πουλήσει έτσι κι αλλιώς και εγώ απλά θα ξαναγυρίσω στα γνώριμά μου μουσικά μοτίβα άλμπουμ που παρουσιάζω κατά ενενήντα εννιά τοις εκατό. Είμαι όμως ευτυχής που είχα την ευκαιρία να ακούσω κάτι τόσο διαφορετικό και τόσο όμορφο στα αυτιά μου. Το έχουμε πει και γράψει άπειρες φορές, άλλη μία είναι απλά αυτό. Άλλη μία. Η μουσική είναι η μεγαλύτερη μορφή ψυχαγωγίας. Και είναι μία. Μόνο μία.
Κώστας Κούλης
0 Comments