Η Έστερ επισκέπτεται μετά από πολλά χρόνια το πατρικό της. Η ζωή δεν της τα έφερε όπως θα ήθελε, το μίσος για τον πατέρα της καίει ασίγαστα μέσα της και αποφασίζει να πάρει όλα όσα θεωρεί ότι της ανήκουν από την κληρονομιά. Ο αδερφός της Τζόνυ, όσα χρόνια εκείνη έλειπε, φρόντιζε τον πατέρα τους, που είχε τραυματιστεί σοβαρά σε εργατικό ατύχημα. Άφησε πίσω όνειρα και έμεινε στο πλευρό του, μεριάζοντας όλη του την ύπαρξη. Το πρώτο πράγμα που παρατηρείς είναι μια βαθιά μοναξιά. Όλος του ο κόσμος γυρνούσε γύρω από τον πατέρα του. Άφηνε στην άκρη την κακή του συμπεριφορά και είχε γραπωθεί από την ευθύνη για αυτόν.
Όταν η Έστερ μπαίνει στο σπίτι, εκείνος, χωμένος στις σκέψεις του, δεν την αναγνωρίζει. Σίγουρα τα χρόνια έχουν περάσει, αλλά το μένος της αδερφής του παραμένει. Θέλει τα μετρητά, θα κάνει τα πάντα για να τα πάρει. Μέσα σε ένα μόνο βράδυ ξετυλίγεται η πικρή ιστορία της οικογένειας και οι αιτίες που έφεραν τα δυο αδέρφια στην κατάσταση που είναι τώρα. Ο Τζόνυ, λιγομίλητος, αφήνει την Έστερ να ξεσπαθώνει χωρίς να φέρνει αντιρρήσεις. Η ηρεμία με την οποία αντιμετωπίζει όλη την κατάσταση κάνει την αδερφή του να εκραγεί. Ποια θα είναι άραγε η κατάληξη όταν ο Τζόνυ αποκαλύψει ότι ο πατέρας τους είναι πια νεκρός;
Η παράσταση που παρακολουθήσαμε στο θέατρο Φούρνος είναι συγκλονιστική. Ο Κώστας Βασαρδάνης πρωταγωνιστεί και σκηνοθετεί το έργο του Άθολ Φούγκαρντ, μέσα από ένα ποιητικό αλλά και κινηματογραφικό πρίσμα. Έδωσε πνοή σε ένα τόσο δυνατό κείμενο. Τον λάτρεψα πραγματικά στον ρόλο, είναι ένας ηθοποιός σφυρηλατημένος, έτοιμος για κάθε πρόκληση. Όσες φορές είχα την χαρά να τον παρακολουθήσω σε κάποια παράσταση, με μαγνήτισε. Έχει ένα τρομερά έντονο τρόπο να σε «βουτά» στον ρόλο που υποδύεται.
Οι έντονες στιγμές αλλά και οι στιγμές της πλήρους μοναξιάς, θα κάνουν τη ραχοκοκαλιά σας να σκιρτήσει. Ακόμα και ο τρόπος που κινείται στον χώρο είναι άκρως εντυπωσιακός και στιβαρός.
Η Βίκυ Καλπάκα υποδύθηκε την Έστερ με τρομερή επιτυχία. Είναι τόσο έντονος ο ρόλος της, που πραγματικά με ξάφνιασε. Ήταν σαν να συμμετείχε σε ράλι πρωταθλητισμού. Όργωνε η έντασή της την σκηνή και το κοινό. Κατάφερε να την αντιπαθήσουμε αρκετά πριν ξεκλειδώσει τις καρδιές μας. Αν δεν είναι αυτό επιτυχία, τότε τι είναι;
Τα σκηνικά της Νατάσας Παπαστεργίου έχουν μια γήινη προσέγγιση στο έργο, τα κρυφά σημεία της σκηνής λειτουργούν ως μέρος της (δεν θέλω να αποκαλύψω περισσότερα, για να μην χαθεί η μαγεία της θέασης). Τα κοστούμια δίνουν τη δική τους εκδοχή στη ψυχολογία των ηρώων. Ο θεατής παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τα δρώμενα. Θα σταθεί σε πολλά σημεία, θα επανέλθει, θα νοιώσει μέρος του συνόλου, αφού δεν είναι λίγες οι φορές που οι μικροί μονόλογοι των ηρώων νοιώθεις ότι απευθύνονται σε σένα.
Το «Χαίρετε κι Αντίο» είναι μια μοναδικά στημένη παράσταση, που θα σας καθηλώσει.
Εγώ σκέφτομαι να την ξαναδώ. Εσείς;
Μαίρη Ζαρακοβίτη
Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση: Αλέξης Ρίγλης
Σκηνοθεσία: Κώστας Βασαρδάνης
Σκηνικά: Νατάσα Παπαστεργίου
Κοστούμια: Κώστας Βασαρδάνης, Βίκυ Καλπάκα
Μουσική: Μάκης Παπαγαβριήλ
Φωτισμοί: Βασίλης Κλωτσοτήρας
Βοηθός σκηνοθέτη: Δάφνη Καφετζή
Βοηθός σκηνογράφου: Μαριάνθη Ράδου
Φωτογραφίες, trailer, teaser παράστασης: Γιώργος Δανόπουλος, Ρούσος Κτιστάκης
Παραγωγή: Ομάδα ΒιΔα
ΠΑΙΖΟΥΝ: Κώστας Βασαρδάνης, Βίκυ Καλπάκα
0 Comments