Πώς μπορεί να παύσει η λύπη σε μια χώρα, σε έναν λαό, που βάλλεται από έναν πόλεμο που δεν θέλησε ποτέ;

Πώς γίνεται μια χώρα να αφανίζει μια άλλη; Πώς γίνεται ένας άνθρωπος να παίρνει το όπλο και να πυροβολεί κάποιον άλλον, μου λέτε; Με ποιο δικαίωμα και για ποια αφορμή; Από την απαρχή αυτού του κόσμου, οι άνθρωποι ξεχάσαμε ότι είμαστε για λίγο σε αυτόν τον πλανήτη που λέγεται Γη και είμαστε μέρη ενός συνόλου και όχι τα αφεντικά. Η ιστορία έχει αποδείξει περίτρανα τα λάθη μας, αλλά εμείς συνεχίζουμε να κάνουμε τα ίδια. Δεν θα μάθουμε ποτέ. Στον βωμό του χρήματος και των συμφερόντων χάνονται άσκοπα  ανθρώπινες ζωές. Ναι, άσκοπα, είναι τόσο ξεκάθαρα τα πράγματα.

Ένα κορίτσι από την Παλαιστίνη, που κοιτά τη θάλασσα. Ένα αθώο πλάσμα σε ένα παιχνίδι εξουσίας. Μια Αλίκη, όχι στην χώρα των θαυμάτων αλλά σε αυτή του πολέμου. Το μόνο που θέλει η Αλισά είναι να βρει τον μπαμπά της. Δεν κατανοεί γιατί γίνεται όλο αυτό, γιατί η χώρα της βρίσκεται σε ένα πόλεμο. Ο κόσμος της δείχνει το σκληρό του πρόσωπο, αλλά εκείνη δεν σταματά να ψάχνει. Δεν χάνει την ελπίδα ποτέ. Ούτε όταν ακόμα…

Η παράσταση είναι βαθύτατα συγκινητική. Οι συμβολισμοί ρέουν σε όλη τη διάρκειά της. Οι παραλληλισμοί είναι ευφυέστατα εμπνευσμένοι. Έχουν τη δύναμη να σε τραβούν εντός της «κουνελότρυπας» του παραλόγου. Παρατηρώντας όλη τη πλοκή αλλά και τους χαρακτήρες, σιγά σιγά ξεδιπλώνεται μπροστά σου το βαρύ κουβάρι ενός αποτρόπαιου κόσμου που είμαστε όλοι μέλη του. Για το έργο του Lewis Carrol έχουν δοθεί διάφορες ερμηνείες όλα αυτά τα χρόνια. Ο Γιάννης Κόκας επέλεξε μια αντιπολεμική διάσταση, που πραγματικά ταιριάζει απόλυτα στο όλο εγχείρημα. Παίζει, σκηνοθετεί, ορίζει όλες τις πλευρές ενός παζλ που ξεδιπλώνεται, δείχνοντας τα γαμψά νύχια της ανθρωπότητας.

Η Μαριλένα Μπαρταλούτσι, αυτό το εξαίσιο και ταλαντούχο πλάσμα, κάνει την Αλισά γήινη, ανθρώπινη. Της δίνει μια γλυκιά υπόσταση. Μια παιδική αφέλεια που αρκετές φορές θα σε λυγίσει. Δεν είναι μόνο τα λόγια του κειμένου, είναι και ο τρόπος που η Μαριλένα έχει χωθεί στην ψυχοσύνθεση της ηρωίδας που υποδύεται. Είναι το βλέμμα της. Είναι όλο της το σώμα. Είναι μια πολλά υποσχόμενη ηθοποιός, που εμείς αγαπήσαμε από την προηγούμενη παράσταση που εμφανιζόταν, τις «Επικίνδυνες Σχέσεις». Αυτό το κορίτσι είμαι σίγουρη ότι θα μας θαμπώνει κάθε φορά που θα ανεβαίνει στη σκηνή. 

Η Μαριαλένα Γαριού έχει μια ποικιλόμορφη έκταση και ένταση ανάλογα με τον ρόλο που υποδύεται. Καταφέρνει να σε συμπαρασύρει στην αίσθηση αλλά και στις αλήθειες που κρύβουν τα λόγια της. Ιδιαίτερη και εκπληκτική στους ρόλους της και η Δήμητρα Παπουρτζή. Δαμάζει το πνεύμα καθοδηγώντας το με περίσσια ευελιξία να δει κατάματα την αλήθεια. Εξαιρετικός στους ρόλους που υποδύεται και ο Μαρίνος Ορφανός και ειδικά στις σκηνές… όχι δεν πρόκειται να σποϊλάρω, θα το καταλάβετε και μόνοι σας όταν έρθει η στιγμή.

Ο θεατής ακροβατεί συνεχώς στα τεντωμένα σχοινιά που απλώνονται μπροστά του. Επιλέγει να ακούσει, να νοιώσει και τέλος να χειροκροτήσει με θέρμη αυτή την απίστευτα συγκινητική παράσταση. Πολλά μπράβο σε όλο το επιτελείο!

Αξίζει την προσοχή και την αγάπη σας.

Μαίρη Ζαρακοβίτη

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.