Έφυγε ο ντουτόρε και πήγε στο καλό. Και ήλθε ο ρομπότης, ο σαϊμπόργκης, ο πριν-τον-τερμινέιτορ. Κόκκινο μάτι και στόχαστρο και ύφος Clint από μία άλλη διάσταση. Ο φουτουριστικός άνδρας χωρίς όνομα επιστρέφει για μία ακόμα φορά. “Blade Runner” εισαγωγή. Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου λάμπει απ’ άκρη σ’ άκρη. Το εν λόγω ιπποδρόμιο έχει γεμίσει από κόσμο. Όπου κι αν σταθείς, είσαι στρυμωγμένος, ακόμα και πίσω-πίσω.

Πρώτο τραγούδι το “Caught Somewhere In Time”. Η εισαγωγή συγκινεί. Πολύ. Έχουν περάσει τριάντα επτά χρόνια, ε; Σαν χθες ήταν, που ο γείτονάς μου ο Νεκτάριος, μου άφηνε τον δίσκο στα χέρια μου, να χαζέψω το εξώφυλλο και να ερωτευθώ – κάποιους μήνες μετά – το “D?j? vu” και τα άλλα της παρέας. Οι Maiden είναι σε φόρμα. Όλοι τους. Απλά, ο Dickinson είναι σε δαιμονιώδη κατάσταση. Τα back-drop εντυπωσιακά, η όλη κατάσταση μία Μέταλ μυσταγωγία.

Ο μπροστάρης των Μεγίστων απευθύνεται στο κοινό και συγκεκριμένα σε ένα άτομο, που κρατά ένα πλακάτ. «Θέλεις να σε φιλήσω, επειδή είναι τα γενέθλιά σου; Κοίτα… η αρραβωνιαστικιά μου είναι μισή Ιταλίδα και βρίσκεται εδώ απόψε. Καλύτερα να μην κάνω τίποτα, γιατί θα έχω πρόβλημα». Γελάμε. Καψούρης στα εξήντα-φεύγα σου, γερό-μπισμπίκη; Καλά κάνεις, μωρέ! Πάμε να ακούσουμε παρακάτω. Το “Stranger In A Strange Land” με κάνει να συγκινούμαι ακόμα περισσότερο. Ο Smith μπορεί να είναι υπερήφανος (και) γι’ αυτή τη δημιουργία του. Αθάνατο τραγούδι, μελωδικό, αρχοντικό, διαστημικό.

Η περιοδεία τιμά το “Senjutsu” και το “Somewhere In Time”. Το “The Writing On The Wall” ακούγεται σχεδόν ελεγειακό. Το “Hell On Earth” είναι ένα από τα highlight της βραδιάς. Το “The Prisoner” πάλι… Αυτό κι αν ήταν μία υπέροχη έκπληξη! Ταραραραράν! Και πάρε τύμπανα και πάρε ξύλο και τραγούδα κι εσύ, ηλίθιο χομπιτάκι, που ανέβηκες σε κείνο το κάτι-σαν-πέτρινο-κάτι και κατάφερες να δεις, πάνω απ’ τα κεφάλια των κανονικών σε διαστάσεις ανθρώπων. Και ετοιμάσου να ξελαρυγγιαστείς, γιατί έρχεται το “Can I Play With Madness?”, με την κουδούνα του McBrain, που θα είναι για πάντα, για μας, ο διδάκτορας μουσικός των Maiden, ό,τι κι αν συμβεί.

Ο Αλέξανδρος είναι εδώ. Το βασίλειο του Φιλίππου ήταν πολύ μικρό για κείνον. Οι Maiden παίζουν ένα τραγούδι, το οποίο τελικά αποδείχτηκε ότι είναι φετίχ για πολύ κόσμο και όχι μόνο για εμάς τους Έλληνες. Το τεράστιο back-drop, το οποίο ΕΚΕΙΝΟ έπρεπε να γίνει μπλουζάκι και όχι το σχέδιο που προτίμησαν. Όταν αποφάσιζα να έλθω να δω αυτή τη συναυλία, είχα τάξει στον εαυτό μου ότι θα αγοράσω ΑΥΤΟ το μπλουζάκι από το venue. Να το χαρώ καθόλη τη διάρκειά της. Και το χάρηκα, ανεξαρτήτως artwork. Και δεν φτιάχνω ένα όπως θέλω εδώ στην Ελλάδα; Σιγά τώρα…

Ο Dickinson είναι εξαιρετικά φλύαρος απόψε. Η DeLorean και το μέλλον και το παρελθόν και η αιώνια αναζήτηση φόρμουλας για να ταξιδέψεις στον χρόνο, ο άνθρωπος που αποζητά εκείνο το αλμανάκ ίσως; Απευθύνεται σε όλους μας και στον καθένα ξεχωριστά, ενώ ο Καπετάνιος του Μέταλ, των Maiden και όλου του γαλαξία, παρακολουθεί μειλίχιος, με αγάπη και ενθουσιασμό για το επόμενο του setlist. Την προηγούμενη έπαιζε με τους British Lion. Παίζει μπάλα, δίνει συνεντεύξεις… ουφ, κουράστηκα! Είπατε κάτι;

Ο Murrey παραμένει ένας τεράστιος σολίστας, ανταμώνει με Harris και Smith στη σκηνή, καρφώνει την ταστιέρα και αφήνει τον Janick Girs να κάνει τα δικά του. Να κάνει τη σκηνή δικιά του κατ’ ουσίαν. Ο Janick έδωσε μεγάλη χαρά στον κόσμο την Παρασκευή το μεσημέρι, όταν βρέθηκε να σουλατσάρει κοντά στην πλατεία Duomo. Άπειρες φωτό και εκδηλώσεις αγάπης για την ψυχάρα των ΙΜ και έτσι πρέπει. Πάντα.

Θα τελειώσουν με το “Wasted Years”. Το σήμα κατατεθέν τους. Το τραγούδι που κάνει τους δακρυγόνους να μην μπορούν να αντισταθούν για πολλή ώρα. «Ποτέ δεν σου λείπει, μέχρι που έχει φύγει μακριά». Η ζωή στον δρόμο δεν είναι εύκολη. Ακόμα κι αν είσαι Maiden, ακόμα κι αν το πολυτελές night-liner και τα custom-made αεροσκάφη σου εγγυώνται μία περιοδεία πολύ πιο άνετη από τις συνήθεις. Από ένα παράθυρο κοιτάς, την περισσότερη μέρα. Σκέφτεσαι συνέχεια. Το ίδιο και οι οπαδοί, οι οποίοι σιγοσφυρίζουν το ρεφρέν της Monty Pythonοκονσέρβας. Ραντεβού στο RockNRoll, μου είπαν. Φτάσαμε σαράντα λεπτά μετά. Για να δούμε εκείνη την παρέα, στην οποία αφιερώνεται αυτό το άρθρο και η οποία πλέον έτρωγε κι έπινε άνετη, με μουσική υπόκρουση… Ξέρετε ποιων, έτσι; 

Caught Somewhere In Time, Stranger In A Strange Land, The Writing On The Wall, Days Of Future Past, The Time Machine, The Prisoner, Death Of The Celts, Can I Play With Madness?, Heaven Can Wait, Alexander The Great, Fear Of The Dark, Iron Maiden, Hell On Earth, The Trooper, Wasted Years

Ηθικό διδαγμα: οι #ΜΟΝΟ είναι ΜΟΝΟαδικοί. Συνεχίστε να αγαπάτε τις μπάντες και τους καλλιτέχνες που αγαπάτε. Ενδιαφερθείτε για τους καινούργιους, δώστε χώρο και χρόνο σε εκείνους που τώρα τολμούν να ξεκινήσουν. Και αποδεχθείτε ότι οι Maiden είναι οι μεγαλύτεροι των μεγάλων, εις τους αιώνας των αιώνων, Eddie (συνώνυμο του αμήν)…

Κώστας Κούλης

Italian can’t – Σημαίνει ότι οι – συγκεκριμένοι πάντα – Ιταλοί είναι αιδοία, αλλά επειδή είμαστε στο διαδίκτυο, δεν μπορούμε να γράψουμε Italian cunt. Κρίμα…

Για τη συναυλία τα είπαμε. Μάθατε από πρώτο χέρι, είμαι σίγουρος ότι, αν δεν ήσαστε ήδη εκεί, κάποιος θα σας τα πρόφτασε, κατά συνέπεια βάζω στο τραπέζι ότι τα μάθατε και από δεύτερο χέρι. Πέρα από την εμφάνιση των αυτοκρατόρων του Μέταλ όμως, υπάρχουν κι άλλα πράγματα. Πράγματα που έχουν να κάνουν με την όλη διοργάνωση, τον κόσμο, τις αντιδράσεις, την «επόμενη ημέρα».

Το Μιλάνο είναι ακριβό; Ναι, είναι. Αλλά υπάρχουν και μέρη του, σημεία του, που είναι οικονομικά. Για εμάς, που δεν είμαστε καπιτάλες και που θέλουμε να περάσουμε καλά, χωρίς να δαπανήσουμε μια περιουσία. Παντού έτσι είναι. Και στο Μιλάνο βρήκαμε μαγαζιά πανάκριβα, βρήκαμε φτηνά, βρήκαμε άλλες τιμές στον κατάλογο και άλλες τιμές στο ταμείο, βρήκαμε διάφορα. Όπως διάφορα «βρέθηκαν» και στο φεστιβάλ.

Δεν πήρα διαπίστευση για το συγκεκριμένο φεστιβάλ. Δεν υπήρχε καν επαφή, προκειμένου να στείλω αίτημα. Δεν πειράζει, συμβαίνουν και αυτά. Δεν τους βρίσκεις σήμερα, θα τους βρεις αύριο. Στην ουσία, αυτό το άρθρο, αυτό που διαβάσατε πιο πάνω, είναι μια αναφορά λατρείας στο φωτεινό αντικείμενο του μουσικού πόθου μας. Τούτη εδώ η σειρά παραγράφων όμως είναι αυτό που έζησα κατά την παραμονή μου εκεί. Δεν πρόκειται για «κριτική» του φεστιβάλ. Από τη στιγμή που δεν μας έχουν καλέσει, δεν υπάρχει λόγος να δημοσιεύσουμε report, γι’ αυτό και δεν αναφερόμαστε στις υπόλοιπες μπάντες του billing.

Και εδώ υπήρχαν τα δωρεάν αναψυκτικά στο έμπα του φεστιβάλ. Να δροσιστεί περισσότερο ο κόσμος. Στη συνέχεια ο έλεγχος εισιτηρίων και «αποσκευών». Να ανοίξεις το bagpack σου, να δουν ότι δεν έχεις κάτι ενοχοποιητικό μέσα και να προχωρήσεις στην ευχή του Dio. Το ένα από τα παιδιά που κάνει αυτή τη δουλειά… βρίζει! Χώνει διάφορα «γαλλικά» στα ιταλικά και μου κάνει λίγο κάπως όλο αυτό. Αντιδρώ λοιπόν με τον ίδιο τρόπο. Τον βρίζω στα ελληνικά, κάνοντας ότι μιλάω στον διπλανό μου και χωρίς να τον κοιτάω (τον Ιταλό). Το κανιβαλίσαμε λοιπόν και έληξε ανώδυνα τούτη η – παραλίγο – ιστορία. Στο stand με τα μπλουζάκια, τα παιδιά που δουλεύουν εκεί είναι ευγενή και διαθέτουν και POS, για ακόμα λιγότερη ταλαιπωρία.

Πάμε τώρα στα «στριφνά». Θέλεις να φας, να πιείς, να τα βάλεις με τη ζέστη. Μίνιμουμ κατανάλωση δέκα Ευρώ, σε πέντε μάρκες των δύο. Το νερό κοστίζει τρία Ευρώ (το μπουκαλάκι) και η μπύρα σε ποτήρι οκτώ. Είναι ακριβά; Ναι και μάλιστα πολύ. Και αν σου μείνει μία μάρκα και διψάς, πρέπει να δαπανήσεις άλλα δέκα Ευρώ, για να πάρεις ένα νερό. User unfriendly το περιβάλλον. Δεν είναι marketing αυτό, είναι αρπαχτή και εκμετάλλευση. Γενικά, είναι ντροπή.

Στο Μιλάνο, εκεί που έχει χορτάρι, έχει και κουνούπια. Και δεν μιλάω για «απλά κουνουπάκια». Εδώ τα αιμοδιψή εντομάκια είναι εντομάρες και μερικά από αυτά μου θύμισαν το εξώφυλλο του “Senjutsu”. Σαμουράι κανονικότατοι, με πανοπλία και ξίφος. Το ζήσαμε και στο LiVE των British Lion, το περάσαμε και στο ιπποδρόμιο. Όπως αντιλαμβάνεστε λοιπόν, την περισσότερη ώρα ασχοληθήκαμε με το να χτυπάμε τον εαυτό μας, σε διάφορα σημεία, μπας και σκοτώσουμε τους «εισβολείς», ενώ τα μικρά παιδιά, που ήταν στον χώρο, υπέφεραν από τα συνεχή τσιμπήματα. Σε ένα «μαγαζί» λοιπόν, που τριάντα χιλιάδες άνθρωποι θέλησαν να χαρούν τη μουσική, έχοντας πληρώσει ένα κατοστάρικο, το λιγότερο, για να μπουν, θεώρησαν καλό οι ιθύνοντες να μην ψεκάσουν καν. Να μην ασχοληθούν, να μην φροντίσουν, να μην μην.

Πήγα φέτος στο Release. Πήγα και στο Rockwave. Καμία σύγκριση, καμία σχέση. Και τα δυο τους αξιοπρεπή. Και τα δυο τους φιλικά «στον χρήστη». Και στη Βόρεια Ιταλία, που υποτίθεται αναγεννιέται ένα φεστιβάλ, που το είχα ζήσει και παλιά και μου είχε κάνει τότε καλή εντύπωση, η όλη κατάσταση θυμίζει παρωδία από κάτι που κάποτε ήταν κάτι άλλο.

Μάγκες; Να φύγετε! Να πάτε αλλού. Κάπου που να σέβεται ο χώρος τον καταναλωτή. Ο σκοπός δεν είναι να μας τα πάρετε για μία φορά μόνο. Είναι να συνεχίσετε να μας τα παίρνετε και εμείς να μην θεωρούμε ότι μας κλέβετε. Κατά τα άλλα, μετρήστε τα φραγκάκια σας και πάρτε το αλλιώς, γιατί την επόμενη φορά δεν θα σας σώσουν ΟΥΤΕ οι Maiden. Τόσο απλό. Καπίτο;