Κάποιος να με προσέχει @ Σύγχρονο Θέατρο

Η απομόνωση είναι αυστηρή μορφή τιμωρίας; O ανθρώπινος νους τι αντιστάσεις μπορεί να προβάλει στην «επιτηδευμένη» μοναξιά; Άτομα που έμειναν στην απομόνωση τρία εικοσιτετράωρα, προκειμένου να «μετρήσουν» τις αντοχές τους, δήλωσαν κατά την έξοδό τους ότι τους είχε φανεί πάνω από μία εβδομάδα η παραμονή. Στην ιστορία μας έχουμε να κάνουμε με τρεις φυλακισμένους, κάπου στον Λίβανο. Καλλιεργημένοι άνθρωποι και οι τρεις, συνελήφθησαν χωρίς προφανή λόγο και οδηγήθηκαν σε ένα κελί, στο οποίο ναι μεν σιτίζονται καλά και δεν υποφέρουν από τους κρατούντες, από την άλλη όμως… Δεν έχουν κανέναν άλλο να μιλήσουν. Παρά μόνο τους εαυτούς τους. Κάπου εδώ έρχεται η φιλία με όλες τις «άλλες» εκφάνσεις της. Η αντίσταση απέναντι στον τρόμο…

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Ο κύριος Αντίνοος Αλμπάνης υποδύεται τον Έντουαρντ. Έναν Ιρλανδό δημοσιογράφο και world traveler, παντρεμένο με παιδιά, ο οποίος – σαν κλασσικός Ιρλανδός – παίρνει φωτιά αμέσως και δεν αφήνει φράση να πέσει κάτω. Όπου τον έχω δει είναι καλός. Σε όποια παράσταση κι αν τον έχω δει, είναι καλός. Πώς θα μπορούσε να μην είναι και εδώ; Απόλυτα συγκεντρωμένος στον ρόλο, με χιουμοριστικές ατάκες, με γκριμάτσες, με άνεση και ειλικρίνεια. Γελάσαμε πολύ και συγκινηθήκαμε πολύ. Αυτή η παράσταση καταφέρνει, παρά το δράμα, να βγάλει πολύ γέλιο. Κάτι εντελώς φυσιολογικό, κάτι εντελώς ανθρώπινο και ο Αλμπάνης ήταν εκεί. Εξαιρετικός ο τρόπος που μιλούσε, που κινούταν, που διαλογιζόταν. Εξαιρετικές και οι σιωπές του, όταν μιλούσαν οι συμπρωταγωνιστές του.

Ο κύριος Πήτερ Ραντλ είναι ο Αμερικανός Άνταμ. Εκλεπτυσμένος, μεγαλωμένος σε άλλα μοτίβα, μακριά από το μενταλιτέ των Βόρειο-Κέντρο-Ευρωπαίων και δη των Βρετανών. Ο συγκεκριμένος ηθοποιός λειτούργησε υποδειγματικά. Όχι μόνο ήταν φυσικότατος και ιδανικά λειτουργικός καθόλη την εμφάνισή του, κατάφερε και έβγαλε πολλή συγκίνηση στον κόσμο. Μιλούσε και φώναζε, περπατούσε και έμενε ακίνητος, δίνοντας στο ρόλο του μία λάμψη που συνδύαζε καλοσύνη και κάτι από τρέλα, η οποία άρχιζε να εισχωρεί, λόγω της κατάστασης στη φυλακή.

Από την άλλη μεριά, ο τρίτος της παρέας, ο κύριος Δημήτρης Μάριζας στον ρόλο του Μάικλ, είναι απλά συγκινητικός. Ο Άγγλος της τριπλέτας, καθηγητής πανεπιστημίου, μαμάκιας και συντηρητικός σε θέματα πόσης, ήταν έξοχος στα ερμηνευτικά καθήκοντά του. Πολύ γέλιο κατά διαστήματα και γνήσια συγκίνηση, ιδίως προς το τελείωμα του έργου. Έβγαλε μία όμορφη αφέλεια, που τόσο δρόσισε το κοινό. Ο τρόπος που ατακάριζε ήταν όπως θα τον ονειρευόμασταν. Γνήσιος σε όλες τις αντιδράσεις του.

Η σκηνή – και δεν σποϊλάρουμε, πιστέψτε με – κατά την οποία οι τρεις τους τραγουδάνε πάνω στο “Don’t Stop Me Now” των Queen είναι κορυφαία και νομίζω ότι θα τη θυμάμαι τουλάχιστον για τα επόμενα δέκα χρόνια! Ένας πανέξυπνος τρόπος να δεθεί το έργο με μία μελωδική πνοή. Μία κινηματογραφική οψιόν, που θεωρώ ότι πρέπει να έχει αγαπηθεί από όλους εκείνους που έχουν δει την παράσταση. Στο θέμα της μουσικής επιμέλειας θα πρέπει να εξάρουμε τη σκηνοθέτιδα – η ίδια έκανε και τη μετάφραση. Η κυρία Αθανασία Καραγιαννοπούλου φρόντισε και για το μπάσιμο των τραγουδιών, με κορυφαία ίσως την επιλογή της απίστευτης διασκευής της Georgiana στο “Gangsta’s Paradise”. Μοναδική ατμόσφαιρα.

Οι φωτισμοί του κυρίου Λευτέρη Παυλόπουλου είναι απλά η ουσία. Πολύς κόσμος υποστηρίζει ότι το πενήντα τα εκατό ενός θεατρικού έργου είναι το πώς φωτίζεται. Στο ποσοστό δεν θα κολλήσουμε, αλλά η σημαντικότητα είναι προφανής. Και εδώ έχουμε έναν εκπληκτικό σχεδιασμό φωτισμού, που προσθέτει ιδιαίτερα σε μία φύσει και θέσει κλειστοφοβική παράσταση. Η σκηνοθεσία της κυρίας Καραγιαννοπούλου είναι δυναμική, αέρινη και ταυτόχρονα μπετόν αρμέ. Είναι ένας μοντέρνος τρόπος διαχείρισης, μία σύγχρονη ματιά, η οποία όμως δεν ξεχνά τα παρελθοντικά.

Σπουδαία δουλειά, από σπουδαίους ανθρώπους. Ενδείκνυται για κάθε θεατρόφιλο που θέλει να βλέπει παραστάσεις που θα τον γεμίσουν ερωτηματικά μετά το πέρας. Γιατί μετά το μπιζάρισμα – για την ιστορία, πέντε φορές βγήκαν να υποκλιθούν οι πρωταγωνιστές – ο εγκέφαλος θέλει να ζυγιάσει πράγματα. Θέλει να επεξεργαστεί εικόνες και νοήματα. Και το πρώτο πράγμα που θα κάνει, είναι να εστιάσει στην αλυσίδα, εκεί στο πάτωμα. Σε αυτή που κρατά φυλακισμένο το σώμα και μετατρέπει το πνεύμα σε κάτι άλλο.

Κώστας Κούλης