Με αφορμή το ανέβασμα της παράστασης «Αντιγόνη 441+» στο θέατρο Αλκμήνη, κάναμε ήδη την πρώτη μας κουβέντα με την Κατερίνα Μπουλάκου, η οποία πρωταγωνιστεί υποδυόμενη τον Αίμωνα στο έργο του Κοραή Δαμάτη. Η ηθοποιός και τραγουδίστρια, καθώς και ιδρυτικό μέλος της θεατρικής ομάδας «Ρέοντα Πρόσωπα», μιλά για την παράσταση, τα ιδιαίτερα νοήματά της, το μέλλον, το παρόν και την τέχνη της. Θερμές ευχαριστίες στον Αντώνη Κοκολάκη και τα υπέροχα κορίτσια του, που φρόντισαν να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη.  

Πώς έγινε η επαφή με το έργο; Πότε σας προσέγγισαν για να  πρωταγωνιστήσετε και πότε είπατε “Ναι, θα το κάνω”;

Η αρχή, στην πραγματικότητα, έγινε πριν ακόμα κι από την επιλογή του έργου, με την ίδρυση της ομάδας μας, με τα «Ρέοντα Πρόσωπα». Ήταν μια πορεία που ξεκίνησε από τους τελευταίους μήνες των σπουδών μας στη δραματική σχολή και που οδήγησε τις έξι μας στην ίδρυση μιας ομάδας που θα μπορούσε να είναι δοχείο για τους πειραματισμούς, τη δημιουργικότητα και κυρίως την ακόρεστη δίψα μας για την τέχνη. Έτσι στραφήκαμε στην καθοδήγηση του δασκάλου μας, Κοραή Δαμάτη, που από την πρώτη στιγμή στάθηκε αρωγός σε κάθε προσπάθειά μας και μοιράστηκε γενναιόδωρα την πείρα και τις γνώσεις του για να κάνει γερά αυτά τα πρώτα μας βήματα. Όταν λοιπόν ο ίδιος μας πρότεινε την εξαιρετική μεταγραφή του, της Αντιγόνης του Σοφοκλή, δεν υπήρξε καμία αμφιβολία για μας ότι το έργο αυτό θα δεθεί με το όραμά μας και θα γίνει η βάση και η ουσία της πρώτης μας θεατρικής δουλειάς.

Είναι τόσα πολλά τα θέματα που “διαχειρίζεται” το έργο, είναι τόσο διαχρονικά, που ίσως ακόμα και να συγκλονίζει με το πόσο επίκαιρο παραμένει;

Η διαχρονικότητα της Αντιγόνης υπήρξε ένας από τους καθοριστικούς παράγοντες που μας τράβηξαν σε αυτό το έργο. Η σκληρότητα και η καταστροφή του πολέμου, η αδικία που συντελείται από άνθρωπο σε άνθρωπο, η επιβολή μιας απάνθρωπης εξουσίας και η αντίδραση (ή μη) των πολιτών σε αυτή. Είναι ένα έργο βαθιά πολιτικό που φέρει πάνω του το βάρος αιώνων με θέματα που παραμένουν εξίσου επίκαιρα και σήμερα. Μέσα σε όλα αυτά, το ζήτημα της δικαιοσύνης που επιβάλλουν οι θεοί, σε αντιδιαστολή με τους νόμους των ανθρώπων, η σημασία της οικογένειας, όχι σαν θεσμός αλλά σαν ανθρώπινος δεσμός και η θέση που παίρνουν οι μορφές της τραγωδίας στα θέματα αυτά, φωτίζονται εκ νέου σ ένα πρίσμα που τα κάνει τώρα πιο επίκαιρα από ποτέ.

Το “+” στον τίτλο τι σημαίνει;

Το 441 π.Χ. ήταν η χρονιά που, σύμφωνα με πολλούς μελετητές, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά η Αντιγόνη στα Μεγάλα Διονύσια. Το «+» περικλείει όλα τα χρόνια που ακολούθησαν, που μας φέρνουν στο σήμερα και που εμπεριέχονται μέσα στην ουσία του έργου.

Πόσο καιρό κράτησαν οι πρόβες; Υπήρξε κάποιο σημείο στον ρόλο σας, στο οποίο εστιάσατε ιδιαίτερα;

Η ενασχόληση με το έργο ξεκίνησε ουσιαστικά από τον περασμένο Σεπτέμβρη. Μέσα σ όλο αυτό το διάστημα της δουλειάς είχαμε τον χρόνο να πειραματιστούμε με την έκφραση των ρόλων μας, να αναζητήσουμε σε βάθος αυτά που θέλουν να πουν, αυτά που κρύβουν και πώς μπορούμε καλύτερα να τα φέρουμε στο φως. Ο Αίμων για μένα ήταν ένας χαρακτήρας που μου μίλησε από την πρώτη στιγμή. Η σχέση με τον Κρέοντα, ως πατέρα και όχι ως τυραννική φιγούρα εξουσίας, όπως αποτελεί για τον υπόλοιπο λαό της Θήβας, η ντροπή και ο πόνος που του προκαλεί η απόφαση και τα λόγια του πατέρα του, η προσπάθεια να τον μεταπείσει με οποιονδήποτε τρόπο και η τελική προδοσία από αυτόν, ήταν θέματα που αποτέλεσαν το επίκεντρο της δουλειάς μου με τον ρόλο. Ο Αίμων είναι ένα παιδί, ίσως και το μοναδικό στο έργο, που ατενίζει το μέλλον με ένα αισιόδοξο βλέμμα. Αγαπάει δυνατά, όχι μόνο την Αντιγόνη, αλλά και το δίκαιο, την πόλη του, την ίδια τη ζωή. Αγαπά τον πατέρα του και ειλικρινά πιστεύει πως θα τον κάνει να σκεφτεί λογικά. Κι αυτό είναι που κάνει την τελική πράξη της αυτοκτονίας του την ύστατη πράξη αυτοθυσίας και επανάστασης. Αρνείται να ζήσει σ έναν κόσμο άκριτης επιβολής εξουσίας, αδυνατεί να ζήσει με τις πράξεις του πατέρα του, αρνείται να συμβιβαστεί.

Μέχρι πότε θα είστε στο θέατρο Ακμήνη;

Θα είμαστε στο θέατρο Αλκμήνη μέχρι και τις 28 Απριλίου.

Υπάρχουν άλλα πλάνα σας για το μέλλον, που να είναι ανακοινώσιμα;

Υπάρχουν πολλές σκέψεις και πλάνα για το μέλλον. Προς το παρόν προτιμώ να εστιάσω στο τώρα και να ζήσω όσο μπορώ πιο δυνατά τις παραστάσεις που απομένουν για την Αντιγόνη μας.

Πώς αισθανθήκατε όταν πληροφορηθήκατε το “περίφημο” προεδρικό διάταγμα, που κάνει κακό στα πτυχία και τα όνειρά σας;

Το προεδρικό διάταγμα είναι κάτι που συντάραξε όλο τον χώρο και πυροδότησε τις αντιδράσεις όλων μας. Η επανειλημμένη και χρόνια έλλειψη σεβασμού που δείχνει το κράτος στην καλλιτεχνική εκπαίδευση και στα καλλιτεχνικά επαγγέλματα γενικότερα, είναι γνωστή και το διάταγμα αυτό δεν είναι παρά ακόμη μια απτή απόδειξη της αμέλειας που δείχνει η κυβέρνηση για τον χώρο μας. Παλεύουμε και συνεχίζουμε πάντα να αγωνιζόμαστε, όχι μόνο με αφορμή το ντροπιαστικό αυτό διάταγμα, αλλά ενάντια σε κάθε αδικία, κάθε καταπάτηση των δικαιωμάτων μας, μέχρι να δούμε τον κόσμο όπως τον ονειρευτήκαμε.

Ο Έλληνας στηρίζει το θέατρο; Πηγαίνει σε παραστάσεις;

Το ελληνικό κοινό είχε πάντα στην κουλτούρα και την παράδοσή του στο θέατρο και πιστεύω πως συνεχίζει να στηρίζει την τέχνη μας εξίσου θερμά με την παρουσία του. Μου δίνει μεγάλη χαρά που βλέπω ανθρώπους κάθε ηλικίας – και κυρίως όλο και νεότερους – να επιλέγουν το θέατρο και να βλέπουν παραστάσεις.

Τι σας οδηγεί να υπηρετείτε την τέχνη σας με τόσο ενθουσιασμό;

Για μένα, η ενασχόληση με την τέχνη της υποκριτικής, είναι πηγαία ανάγκη. Είναι ένας τρόπος να μάθεις καλύτερα τον κόσμο, τους ανθρώπους, τον ίδιο τον εαυτό σου. Ένας μαγικός κόσμος, που από την πρώτη στιγμή που ήρθα σε επαφή μαζί του, μου έγινε αδύνατο να τον αφήσω. Είναι μια τέχνη που μου προκαλεί δέος, με κάνει να θέλω συνεχώς να ανακαλύπτω και να γίνομαι καλύτερη, τόσο σαν καλλιτέχνης, όσο και ως άνθρωπος. Υπηρετούμε αυτή την τέχνη γιατί δεν μπορούμε, και κυρίως, δεν θέλουμε να ζήσουμε αλλιώς.

Κώστας Κούλης