Απέναντί μας η κυρία Κατερίνα Πολυχρονοπούλου. Η σκηνοθέτις της παράστασης «Βρωμιά», που ανεβαίνει φέτος στο θέατρο ΠΛΥΦΑ. Ο «ξένος» που γίνεται ΞΕΝΟΣ, η έννοια που εκφυλίστηκε με τα χρόνια και εξαιτίας της ανθρώπινης φύσης, που είναι κακή, στριφνή και ανάποδη. Το “Don’t fix it if it isn’t broken” και η μη εφαρμογή του ανά τους αιώνες. Μιλήσαμε με τη δημιουργό, μάθαμε για τα εσώτερα της παράστασης και όχι μόνο, καθώς και για τα επόμενα σχέδιά της. Ευχαριστούμε πολύ τη Τζίνα Φουντουλάκη, η οποία φρόντισε να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη.

Πώς έγινε η επαφή για να σκηνοθετήσετε την παράσταση; Τι ήταν αυτό που σας έκανε να πείτε «Ναι, θα το κάνω»;

Ήταν μια πρόταση που ήρθε από τον Κωνσταντίνο Φάμη. Χάρηκα πολύ που θα μας δινόταν η ευκαιρία να συνεργαστούμε. Και όταν μου πρότεινε το συγκεκριμένο έργο, δεν χρειάστηκε δεύτερη σκέψη. Κι έτσι ξεκινήσαμε ένα ταξίδι, που μετράει ήδη επτά χρόνια και διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον και την αγάπη μας γι’ αυτό.

Πόσο καιρό σας πήρε να ολοκληρώσετε πρόβες;

Οι πρόβες μας διήρκεσαν δύο μήνες.

Υπήρξε κάποιο σημείο που να ζητούσε να εστιάσετε ιδιαίτερα, που να ήταν ιδιαίτερα απαιτητικό;

Ο μονόλογος του Schneider είναι πολύ απαιτητικός. Σε πολλά σημεία σταθήκαμε με τον Κωνσταντίνο, διερευνώντας και ανιχνεύοντας διαφορετικές προσεγγίσεις, μέχρι να αποφασίσουμε το τελικό αποτέλεσμα. Κι ακόμα ανακαλύπτουμε και διαφοροποιούμε σημεία του κειμένου, εξελίσσοντας την ερμηνεία και φωτίζοντας όσο το δυνατόν περισσότερο το τόσο σημαντικό και – δυστυχώς – τραγικά επίκαιρο αυτό έργο.  

Σας θορυβεί η χρήση της λέξης «ξένος»; Είναι προέκταση της θεωρίας ότι εμείς οι άνθρωποι τείνουμε πάντα να τα κάνουμε όλα δύσκολα;

Ας μην ξεχνάμε και την ερμηνεία της λέξης στα αρχαία ελληνικά, όπου ξένος σήμαινε φιλοξενούμενος. Δεν υπάρχει «ξένος», υπάρχει απλώς κάποιος άνθρωπος με άλλα χαρακτηριστικά, ένας άνθρωπος διαφορετικός, μοναδικός. Ο ήρωας του έργου, ο Σαντ, επιλέγει να πάει στη Γερμανία, μια χώρα που θαύμαζε και ονειρευόταν. Απογοητεύεται γιατί τον αντιμετωπίζουν ως ξένο. Φοβάται και τον φοβούνται. Κι αυτός ο φόβος έχει καλλιεργηθεί και συνεχίζει να καλλιεργείται. Και οδηγεί σε βίαιες και εγκληματικές πράξεις. Το έργο είναι ένας ύμνος στον άνθρωπο. Όπως θα έπρεπε να είναι. Με την αποδοχή, τον σεβασμό, την κατανόηση και την αγάπη για κάθε διαφορετικότητα. Για κάθε μοναδικότητα. Για τον άλλον, την άλλη, το άλλο.

Θα κάνετε κάτι άλλο παράλληλα; Είναι ανακοινώσιμο;

Τον Δεκέμβριο έχει προγραμματιστεί να παρουσιαστεί το έργο της Ευαγγελίας Γατσωτή «Η playlist μιας faultless μητρότητας». Την παράσταση σκηνοθετούμε μαζί με την Έλενα Τυρέα και θα παιχτεί στο θέατρο Vault και το θέατρο Ίσον.

Ο Έλληνας θεατής στηρίζει το θέατρο;

Στην πληθώρα των παραστάσεων που ανεβαίνουν κάθε σεζόν στους πολλούς και όλο αυξανόμενους θεατρικούς χώρους στην Αθήνα, ο θεατής, όταν πληροφορηθεί ότι μια παράσταση τον σέβεται, ασχολείται με θέματα που τον αφορούν ή ότι είναι εξαιρετική, πηγαίνει. Δεν είναι τυχαίο ότι κάποιες παραστάσεις είναι συνεχώς sold out και επαναλαμβάνονται για δεύτερη και τρίτη χρονιά. Ίσως το θέατρο, μέσα σε όλα αυτά τα αδιανόητα που βιώνουμε, τον παραλογισμό αυτής της περιόδου που διανύουμε, να είναι, έστω για λίγο, η φυγή από την ασχήμια και την καθημερινή τραγωδία μιας αυξανόμενης απανθρωπιάς και μιας κατασκευασμένης αντίδρασης μέσα από τις οθόνες, μια ανάσα και μια στιγμή επικοινωνίας, αμεσότητας, ανθρώπινης επαφής.  

Πώς αισθανθήκατε όταν μάθατε για το προεδρικό διάταγμα; Πόσο σας θύμωσε ή σας πείσμωσε;

Θύμωσα πολύ. Για να σπουδάσεις σε μια Δραματική Σχολή χρειάζεσαι Απολυτήριο Λυκείου. Διάρκεια σπουδών τρία χρόνια. Και ξυπνήσαμε όλοι ένα πρωί και μάθαμε ότι είμαστε πάλι απόφοιτοι Λυκείου. Έτσι, χωρίς εξήγηση, ανενδοίαστα, η απόλυτη απαξίωση. Και μετά υποσχέσεις, για τις οποίες δεν βλέπουμε να υπάρχει καμία εξέλιξη, καμία λύση, καμία μέριμνα. Παραμένουμε, λοιπόν, απόφοιτοι Λυκείου…    

Τι είναι αυτό που σας κάνει να υπηρετείτε την τέχνη σας με τόσο ενθουσιασμό;

Η τέχνη του θεάτρου σου δίνει τη δυνατότητα να γνωρίσεις, να εμβαθύνεις και να ταξιδέψεις μέσα από τη ζωή των χαρακτήρων, που καλείσαι κάθε φορά να αναλύσεις, να αποκαλύψεις, να φωτίσεις, να ζωντανέψεις. Και κάθε φορά σε περιμένει μια έκπληξη, κάτι καινούριο, κάτι μαγικό. Η δυνατότητα να συνεργάζεσαι με τους συντελεστές και τους ηθοποιούς που κάθε φορά καλούνται να συμπορευτούν στην κοινή αυτή διαδρομή, είναι μοναδική. Γιατί μετά από κάθε θεατρικό ταξίδι, γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος.

Κώστας Κούλης