Κωνσταντίνος Σωτηριάδης – Η συνέντευξη

Κωνσταντίνε Σωτηριάδη, τι θα έλεγε ο Φιλοκτήτης;

Η ομάδα θεάτρου Σιμουλτανέ δημιουργήθηκε το 2022, μέσα από την κοινή ανάγκη και την επιθυμία τριών, νέων καλλιτεχνών. Της Νεφέλης Κράλλη, της Κωνσταντίνας Ράικου και του Κωνσταντίνου Σωτηριάδη, να διηγηθούν ιστορίες και μύθους, εκφράζοντας μ’ αυτόν τον τρόπο τις ανησυχίες τους.

Η παράσταση «Τι θα έλεγε ο Φιλοκτήτης» είναι εμπνευσμένη από την ομώνυμη τραγωδία του Σοφοκλή, αλλά πρόκειται για ένα νέο έργο. Πιο συγκεκριμένα ένα αλληγορικό κείμενο, σχετικά με τον εργασιακό μεσαίωνα και την απομόνωση που βιώνουν οι άνθρωποι τη σύγχρονη εποχή. Εμείς, μ’ αφορμή την παράσταση που κάνει πρεμιέρα στις 9 Ιανουαρίου στο θέατρο ΙΣΟΝ, μιλήσαμε με τον Κωνσταντίνο Σωτηριάδη προσπαθώντας να πάρουμε μια πρώτη γεύση για όλα όσα θα δούμε επί σκηνής.

Συστηθείτε μας… Πείτε μας δύο λόγια για εσάς.

Είμαι ο Κωνσταντίνος Σωτηριάδης, γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, σπούδασα τουριστικά επαγγέλματα κι όταν κατάλαβα ότι δεν μου ταιριάζει, ξεκίνησα να κυνηγάω την υποκριτική στη Θεσσαλονίκη, πρώτα μέσα από εργαστήρια υποκριτικής για καιρό, μέχρι που αποφάσισα ότι για να το υπηρετήσω σωστά, πρέπει να πάω σε μια δραματική σχολή. Διαβάζω πολύ και παρακολουθώ πολύ σινεμά. Από τον κινηματογράφο ξεκίνησε και η αγάπη μου για την υποκριτική και τη σκηνοθεσία.

Πώς προέκυψε η ομάδα Σιμουλτανέ;

Από την ιδέα για τον Φιλοκτήτη. Στη συνέχεια ήρθε το κείμενο. Δουλεύοντάς το αποφάσισα ότι δεν θα είναι ένας μονόλογος, αλλά θα υπάρξουν και τα πρόσωπα του Οδυσσέα και της Ήρας. Θέλησα έτσι να συνεργαστώ και μ’ άλλους ηθοποιούς και έτσι σταδιακά η διαδικασία έμοιαζε με τις ομαδικές εργασίες στη σχολή. Υπήρχε το θέμα, διάλεξα άτομα που εμπιστεύομαι και που οι αισθητικές μας είναι κοντά, συναδέλφους με κοινούς κώδικες και με άποψη. Μέσα από τη δημιουργική διαδικασία, τη συζήτηση και τους πειραματισμούς, φτιάξαμε την ομάδα.

Τι σας γοήτευσε στον μύθο του Φιλοκτήτη και αποφασίσατε να γράψετε το έργο;

Θεωρώ ότι δεν έχει εξερευνηθεί τόσο όσο άλλες τραγωδίες. Νομίζω ότι τα κλασσικά κείμενα δίνουν έναυσμα για στοχασμό και πειραματισμό. Η μοναξιά, η εγκατάλειψη από το σύνολο, η ανικανότητά μας να μείνουμε μακριά από το τραυματικό περιβάλλον, είναι φαινόμενα και καταστάσεις γνωστές από τον καιρό που γράφτηκε η τραγωδία του Φιλοκτήτη. Στον Φιλοκτήτη του Heiner Muller, αιώνες μετά, o εξόριστος ήρωας δολοφονείται από τον Οδυσσέα, έτσι γίνεται στο μυαλό μου σύμβολο αξίων. Εδώ, στο κείμενό μας, ο Φιλοκτήτης είναι ένα πιόνι που αρνείται να κάνει τη θαρραλέα επιλογή, αρνείται να καταστραφεί για να ρίξει το σύστημα. Έτσι και εμείς, με ορμητήριο την τραγωδία Σοφοκλή, φτιάξαμε μια άλλη νέα πρόταση με καταστάσεις, που είναι γνωστές στον σύγχρονο άνθρωπο.

Γιατί αξίζει να παρακολουθήσει κανείς την παράσταση;

Γιατί η παράσταση είναι ένα πείραμα, είναι work in progress. Προσπαθήσαμε μ’ αφορμή τον μύθο να δημιουργήσουμε κάτι από τη συλλογική εμπειρία του σύγχρονου ανθρώπου. Οι τρεις ηθοποιοί έχουμε ελάχιστα σκηνικά και αντικείμενα, τα οποία τα ισοσταθμίζουν τα σώματα και η φαντασία μας.

Μαίρη Ζαρακοβίτη