Κάποτε λοιπόν θα ζούμε σε μια εποχή, που ο καθένας θα μπορεί να είναι διάσημος για δεκαπέντε λεπτά της ώρας. Και εκείνη η εποχή ήλθε. Ίσως κάποτε να ζούμε σε μία εποχή, που δεν θα μπορούμε να μιλάμε όσο θέλουμε. Που θα υπάρχει λεξονόμος. Που θα μας έχουν ένα όριο για «καθημερινή χρήση». Μέχρι εκατόν σαράντα «τεμάχια», παιδιά. Μετά… σιωπή.
Η Μπερναντέτ και ο Όλιβερ γνωρίστηκαν σε ένα νεκροταφείο γατιών. Σας κάνει λίγο σουρεάλ; Είστε πολύ ευγενείς. Γνωρίστηκαν, ερωτεύθηκαν, μένουν μαζί και κάθε απόγευμα, όταν επιστρέφουν σπίτι, ακούνε ένα χαρακτηριστικό ήχο στα ρολόγια τους και αναφέρουν ο καθένας ένα νούμερο. Είναι όσες λέξεις τους απέμειναν, μέχρι τα μεσάνυχτα. Η άμαξα δεν θα γίνει κολοκύθα, ο καθένας τους όμως θα έχει πάλι εκατόν σαράντα λέξεις για «ξόδεμα». Η δυστοπία σε ανησυχητικό σημείο; Ένα κλικ πριν να νιώσουμε έντονη κλειστοφοβία; Πιθανότατα.
Ο κύριος Αντώνης Γαλέος έχει αναλάβει να μεταφράσει το έργο του Sam Steiner και εκείνο που κατάφερε αυτός ο μέγας μάστορας των αποδόσεων θεατρικών κειμένων, είναι να το κάνει κινηματογραφικό. Το έκανε ελαφρύ, ευκίνητο, άνετο και ευλύγιστο. Η σκηνοθεσία της κυρίας Ζαφειρίας Δημητροπούλου Del Angel του έδωσε μία επίσης κινηματογραφική θωριά. Γρήγορες εναλλαγές στις σκηνές, αστραπιαίες μεταμορφώσεις, παιχνίδι με το φως και το σκοτάδι και ένα ζευγάρι ηθοποιών που κινείται ανάλογα, αντίστοιχα και παρά πολύ έξυπνα. Η κυρία Άννα Μενενάκου είναι μία ερωτεύσιμη Μπερναντέτ, γλυκύτατη σε κάθε έκφανσή της, ακόμα και όταν κάνει την ξινή. Κινείται με άνεση, κόβει και ράβει με ευστροφία και κερδίζει το κοινό. Το ίδιο ισχύει για τον κύριο Παναγιώτη Γαβρέλα, ο οποίος υποστηρίζει με παρόμοια άνεση και ωραία τεχνική τον χαρακτήρα του και γίνεται ένας απόλυτα «συμβατός» Όλιβερ για την συμπρωταγωνίστριά του. Ο τρόπος που γελά, που αγκαλιάζει, που τρέχει…
Πανέξυπνο το σκηνικό, το οποίο φέρνει την υπογραφή της κυρίας Μαίρης Τσαγκάρη και το οποίο κάνει το ζευγάρι και κατ’ επέκταση το έργο, κάτι φρέσκο, κάτι με δροσερή αναπνοή. Ένα «μπαούλο πολλαπλών χρήσεων» και ένας προτζέκτορας που δείχνει εικόνες από το παρελθόν και το μέλλον. Η ίδια η παράσταση είναι ένα αδιάκοπο πήγαινε-έλα από το τότε στο τώρα, από τότε που οι λέξεις φυτεύονταν αφειδώς στον αέρα και το χώμα, μέχρι το τώρα, που το μηδέν δίνει το λάκτισμα για βωβή ταινία. Ακόμα και το Μορσικό αλφάβητο επιστρατεύεται, αλλά φευ… Τελείες και παύλες για τον άνθρωπό σου, εκεί που θα έπρεπε “απλά” να ακολουθεί το όνομά του/της η “τελεία και παύλα”;
Οι απλές ιδέες είναι πάντα οι καλύτερες και ο επίλογος «πίσω από το πανί» είναι μία από αυτές, η οποία μας άρεσε πολύ. Ήταν εφευρετικό που οι δύο πρωταγωνιστές ακροβολίστηκαν στις θέσεις των θεατών, ο ένας (πολύ) απέναντι από τον άλλο, αλλά αυτός ο επίλογος ήταν απλά δείγμα καλλιτεχνικής ευφυίας. Πολλά μπράβο στην κυρία Αμαλία Κοσμά για την κίνηση, καθώς και στον κύριο Πάνο Δήμα, ο οποίος υπογράφει τη μουσική διδασκαλία. Μια και ήλθαμε και στα της μουσικής, μαντέψτε ποια είναι τα δυο τραγούδια που «ερμηνεύει» το ζευγάρι. Οπαδοί των KISS και των Guns N’ Roses, είστε εδώ;
Γλυκιά, πολύ γλυκιά παράσταση. Η αγάπη καταφέρει να νικήσει και την καταδιωκτική μανία της παράλογης εξουσίας. Θα το διαπιστώσετε όταν έλθετε στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Και κάτι μου λέει ότι θα έλθετε σύντομα.
Κώστας Κούλης
Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.
0 Comments