H σκηνοθέτις και ηθοποιός Λιούμπα Κριβοχίζα σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Τρόμος και απόγνωση στο ρωσικό βασίλειο». Ένα έργο για τη φρίκη του πολέμου. Η Ουκρανή δημιουργός, έχοντας χτυπηθεί από την εισβολή της Ρωσίας στη χώρα της, ανεβάζει μία παράσταση, που αποτελεί το πρώτο μέρος μίας τριλογίας. Μιλήσαμε μαζί της για το ίδιο το έργο, τον πόλεμο και την υποκρισία του κόσμου, τη Γη μας και το μέλλον. Πολλά ευχαριστώ στη Γιώτα Δημητριάδη, η οποία φρόντισε να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη.

Ανεβάζετε μία παράσταση, η οποία είναι στην ουσία κραυγή κατά του πολέμου. Πότε συνειδητοποιήσατε για πρώτη φορά ότι θέλετε να κάνετε ένα τέτοιο έργο;
Δεν είναι ακριβώς κραυγή. Είναι μόνο η αρχή. Ο πρόλογος… Θα είναι κραυγή, όταν θα ολοκληρώσω την τριλογία. Σκέφτηκα να το κάνω, όταν κατάλαβα ότι κανένας άλλος δεν πρόκειται να ασχοληθεί με την ουσία του θέματος.
Πολλοί αποκάλεσαν τον πόλεμο «αναγκαίο κακό». Στην πραγματικότητα είναι ό,τι χειρότερο έχει μηχανευτεί ο άνθρωπος για ίδια οφέλη; Είναι το αίμα ο λεκές της ελευθερίας;
Ζούμε στον εικοστό πρώτο αιώνα. Κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει κανένας πόλεμος και πουθενά. Και αν κάποιος επιχειρεί να το ξεκινήσει, θα έπρεπε να βρίσκει αντιμέτωπη την διεθνή κοινότητα και να υπολογίζει σε σοβαρή τιμωρία. Ελπίζω η κοινωνία μας να μάθει κάποια μαθήματα από τα σημερινά γεγονότα και να μπορεί να κάνει κάτι στο μέλλον. Αυτοί που αποκαλούν τον πόλεμο «αναγκαίο κακό», για μένα είναι απλά υποκριτές.
Γιατί μόνο δώδεκα παραστάσεις; Θα ασχοληθείτε κατευθείαν με τα δύο επόμενα μέρη της τριλογίας;
Είναι μόνο δώδεκα παραστάσεις, επειδή εγώ και οι ηθοποιοί μου έχουμε άλλες υποχρεώσεις. Θα κάνω ένα διάλειμμα και θα ασχοληθώ με το επόμενο μέρος. Αλλά υπάρχει και η πιθανότητα η συγκεκριμένη παράσταση να παιχτεί και μετά το Πάσχα.

Πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν να δουλέψετε, μόνη και με τους υπόλοιπους συναδέλφους σας, όντας άμεσα συνδεδεμένη με ανθρώπους που ζουν τον πόλεμο καθημερινά;
Ήταν πολύ δύσκολο. Γιατί αυτοί που δεν ζουν τον πόλεμο καθημερινά, πιστεύουν ότι υπερβάλλεις. Από την άλλη, αυτοί που το ζουν πιστεύουν ότι μιλάς πολύ «ευγενικά» και ότι πρέπει να είσαι πιο σκληρή.
Στην παράσταση συνεργάζονται Ουκρανοί, Ρώσοι και Έλληνες. Αναφερθήκατε σε αυτό τονίζοντας πως δεν βλέπετε εθνικότητες. Βλέπετε μόνο ανθρώπους. Αυτό θα ήταν και το ιδανικό σε παγκόσμια κλίμακα;
Το σπίτι του ανθρώπου είναι ο πλανήτης Γη! Αλλά δυστυχώς ζούμε σε πολύ δύσκολο και περίπλοκο κόσμο. Πιστεύω ότι η δική μας κοινωνία δεν είναι ακόμα έτοιμη γι’ αυτό. Διάβασα ότι πριν τη Ρωσική Επανάσταση το 1917, υπήρχε ένα πρότζεκτ να ενώσουν τη Νέα Υόρκη με το Παρίσι μέσω του σιδηροδρόμου. Δηλαδή έμπαινες στο τρένο στη Νέα Υόρκη, περνούσες την Αμερική, τον Καναδά, την Ρωσία, την Ουκρανία, την Ευρώπη και έφτανες στο Παρίσι. Λοιπόν, πέρασαν πάνω από εκατό χρόνια και τα τείχη μεταξύ των χωρών μόνο μεγάλωσαν.

Πόσο καιρό σας πήρε να ετοιμάσετε το υλικό; Πόσο διήρκεσαν οι πρόβες;
Όλη η προετοίμασα και οι πρόβες πήραν τέσσερεις μήνες.
Ο πολιτισμός τι τύχη έχει, όταν στο τιμόνι της ανθρωπότητας βρίσκονται μόνο απολίτιστοι;
Νομίζω ότι εδώ έχει να κάνει με την ευθύνη. Οι πολιτισμένοι αντιλαμβάνονται το μέγεθος της ευθύνης και γι’ αυτό δεν έρχονται στο τιμόνι, ενώ τους απολίτιστους η ευθύνη δεν τους νοιάζει. Γι’ αυτό η λύση είναι να πάρουν λίγο θάρρος οι πολιτισμένοι.
Κώστας Κούλης
0 Comments