Συγχωρήστε με, αλλά δεν θέλω να γράψω τίποτα περισσότερο από τα του ίδιου του γεγονότος. Μια βραδιά για έναν άνθρωπο που δεν βρίσκεται πλέον ανάμεσά μας. Το πώς και το γιατί δεν ταιριάζουν εδώ, δεν ταίριαζαν με το βράδυ της Δευτέρας. Όμως γι’ αυτό ακριβώς το «αταίριαστο» έγιναν.

Πολλοί καλλιτέχνες, από διάφορα «φάσματα» και «είδη» της μουσικής, πάτησαν τη σκηνή του Gagarin. Φόρος τιμής. Μία ψυχούλα που κάτι θέλει να δείξει. Φάσματα και είδη. Κουραφέξαλα! Η μουσική είναι μία! Και αυτή η μία έκανε ό,τι μπορούσε για να θυμίσει, να απαλύνει, να στείλει το μήνυμά της. Μάγια, αυτή η μία έκανε ό,τι μπορούσε για να στείλει το μήνυμα που θα έστελνες και συ. Δεν σε γνώρισα ποτέ, ούτε την όψη σου δεν ξέρω, αλλά κάτι μου λέει πως κάπως έτσι θα λειτουργούσες…

Πολλοί καλλιτέχνες στη σκηνή, που λέτε. Kώστας Λειβαδάς, Νεφέλη Φασούλη, Σπύρος Γραμμένος, Nightfall, Mηνάς Τσίγκος και Ρουσσέτος Δημητρόγλου των 1550, Alex Dante Duet, Bigus Dickus, το σχήμα των Mανώλη Τσίγκου (Innerwish), Γιώργου Μαργαριτόπουλου (Wardrum), Μάνου Γαβαλά (SL Theory), Θύμιου Μπούτση (Ransackrat), Νίκου Παπαδόπουλου (Jetlag), η Ειρήνη Κετικίδη, ο Γιάννης των Need, Mindust και ένα DJ σετ από τον Αντώνη Βενιέρη στα ενδιάμεσα.

Όχι, δεν ήταν κηδεία η βραδιά εκείνη, ούτε κανείς ζήτησε να είναι. Θυμόμαστε έναν άνθρωπο και κάνουμε κάτι για να συνεχίσουμε να τον θυμόμαστε. Για τους δικούς του… για κείνους δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Για μας πάλι… Για μας θα φροντίσει να μας θυμίζει η επόμενη εκδήλωση και η επόμενη της επόμενης και όσο αντέχουν αυτοί που διοργανώνουν. Και θα αντέχουν για πολύ ακόμα.

Ήδη έχω γράψει πολλά. Σε αυτές τις περιπτώσεις λένε πως είναι καλύτερο να αφήσεις να μιλήσει η σιωπή. Μπούρδες! Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι καλύτερο να αγκαλιάσεις αυτόν που έχει πονέσει. Να ξέρει, να βλέπει, να αισθάνεται. Να τον κοιτάξεις στα μάτια, να ρωτήσεις «Πόση δύναμη κρύβεις μέσα σου;» και να απαντήσεις ο ίδιος για κείνον. «Πολλή». Και στο καπάκι να τον αγκαλιάσεις. Τόσο απλό, τόσο καλό.

Πήρα τηλέφωνο τον Χρήστο πριν δημοσιεύσω. Ζήτησα να δανειστώ τις φωτογραφίες του για το άρθρο. Για να το ντύσω στην πένα. Για να είναι όπως πρέπει. Μου είπε να μου στείλει και κάποιες άλλες. Εμένα και μερικούς φίλους, παρέα. Από εκείνο το βράδυ. Έκλεισα το τηλέφωνο ευχαριστώντας. Χαμογέλασα μπροστά από μία οθόνη. Ένα τραγούδι για τη Μάγια… Μόνο ένα; Όλα όσα μπορούμε να πούμε, να μουρμουρίσουμε, να σκεφτούμε. Και μερικές – πολλές – φωτογραφίες, για να θυμόμαστε και να θυμίζουμε.

Κώστας Κούλης

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν