Η ώρα έχει πάει δώδεκα και μισή. Το Κύτταρο εξακολουθεί να είναι γεμάτο κόσμο. Πολύς λαός στο merch, τσεκάρει και αγοράζει κατά βούληση. Άλλος τόσος να μιλάει με τα μέλη των συγκροτημάτων και να φωτογραφίζεται μαζί τους. Και κάποια στιγμή διαπιστώνεις ότι βρίσκεσαι σε συναυλία ελληνικών σχημάτων. Και ενθουσιάζεσαι γιατί έτσι σου βγαίνει.

Το σετ των Diviner ξεκίνησε με το ομώνυμο “Avaton”, σαν εισαγωγή, για να μπει στη συνέχεια το “Mountains High”. Δείχνουν όλοι τους σε φόρμα. Αρμονικά δεμένη ομάδα, με τρομερούς παίχτες και έναν τραγουδιστή που ξέρει να χρησιμοποιεί τη φωνή του όπως θέλει. Ο Γιάννης μιλάει με τον κόσμο, ευχαριστεί, προσκαλεί για ζέση και φασαρία και σώζει στιγμές, τις οποίες πάνε να χαλάσουν κάποια τεχνικά προβληματάκια. Διασκεδάζουμε ακούγοντας τραγούδια από τους τρεις δίσκους τους, χειροκροτούμε σε κάθε ευκαιρία και περνάμε καλά. Αυτό δεν είναι το ζητούμενο; Να έχεις μία και-γαμώ μπάντα στη σκηνή και να κάνεις κέφι με τη μουσική της.

Δεξιοτέχνες όλοι τους… βιρτουόζικες κιθάρες, μπάσο που καλύπτει με εξαιρετικό τρόπο τις χαμηλές συχνότητες και τύμπανα ορμητικά, τραχιά, καρφωτά. Ο μπασίστας κάνει και δεύτερα φωνητικά, που δένουν πολύ με τα πρώτα.

Στο “Set Me Free” νιώθω δεκαοκτώ χρονών. Εννοείται ότι θεωρώ κι εγώ ότι το “Avaton” είναι το καλύτερο άλμπουμ των παιδιών, μέχρι το επόμενο φυσικά, αλλά η καψούρα δεν αλλάζει. Κι αυτή η μετατροπία στο τελευταίο ρεφρέν… Ρε μάγκα μου, θα τρελαθώ! Τελείωμα με το “The Earth…” και το “Evilizer”. O μπροστάρης μας έχει διαβάσει, μας έχει σκανάρει. «Χρωστάμε ένα τραγούδι. To “The Battle Of Marathon”. Θα επιστρέψουμε». Θα είναι γλυκιά η αναμονή το δίχως άλλο.

Avaton, Mountains High, Dancing In The  Fire, Waste No Time, The Legend Goes On, Heaven Falls, Kingdom Come, Cyberwar, Fallen Empires, Hope Will Rise, Set Me Free, Dominator, Riders From The East, Nemecic, Phrygian Path (intro), Hall Of The Brave, The Earth, The Moon, The Sun, Evilizer

Τη βραδιά άνοιξε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και φρέσκα συγκροτήματα των τελευταίων χρόνων. Οι Sirius, τετράδα-φωτιά, αποτελούμενη από μουσικούς που έχουν πολλές ώρες πτήσεις στις σκηνές της χώρας μας, αναλαμβάνουν να ζεστάνουν και τα καταφέρνουν περίφημα. Ξεκίνημα με το “Unbound The Scream”. Έκδηλο το επικολυρικό στοιχείο. Δεμένη η αρμάδα, μελωδικά τα σόλο, μπετόν-αρμέ το rhythm section. O Δημήτρης οδηγεί με ασφάλεια και οι τρεις σπουδαίοι συμπαίχτες του κάνουν τη διαδρομή απολαυστική. Με βάση τραγούδια δικά τους και δύο διασκευές-κουφέτο, οι Sirius κάνουν γνήσια και τίμια φασαρία και φέρνουν το κοινό εκεί που πρέπει. Η φωτό  με το πανό πρέπει να συγκίνησε πολύ τα παιδιά. Το ίδιο και εμάς.

Unbound The Scream, Wings Of Fire, Thor (The Powerhead) (Manowar), Desdichado, The Last Angel, Beyond The Sands Of Time, Massacre (Thin Lizzy), Fury Within

Είδα πολλούς γνωστούς, παιδιά που παίζουν σε διάφορα συγκροτήματα, παιδιά που παίζουν LiVE και κείνα και μάλιστα τώρα κοντά, είδα πολύ λαό και θα ήθελα όλες οι συναυλίες των δικών μας παιδιών να είναι έτσι. Να έχουν κόσμο, να έχουν ρυθμό, παλμό και ένταση, να γουστάρει ο κάθε ένας και η κάθε μια όλο αυτό που συμβαίνει.

Κρατάμε ένα πράγμα, πολύ βασικό. Το ότι τα δύο σχήματα σεβάστηκαν απόλυτα τον χώρο και εμάς, τους θεατές. Σε ένα κατάμεστο μαγαζί, ίσως αυτό με τον καλύτερο ήχο στην Αθήνα, έκαναν όλους εμάς να ευχαριστηθούμε την μουσική έκφραση που αγαπάμε πιο πολύ από κάθε άλλη έκφρασή της. Οι Diviner και οι Sirius θα κάνουν και άλλα πράγματα μαζί και πολύ καλά θα κάνουν. Κάθε καλό οφείλει να επαναλαμβάνεται. Ξέρετε δα, δεν είστε τίποτα απαίδευτοι. Πάσης μαθήσεως… Σωστά;

Κώστας Κούλης

Φωτό: Εβελίνα “Red” Γερακίτη