I have a Sebia that someone’s always there! Εφορμούν, καταλαμβάνουν,  ισοπεδώνουν, ευχαριστούν, απέρχονται. Τους βλέπω για ακόμα φορά, δεν τους χορταίνω και κάτι πρέπει να γίνει γι’ αυτό. Μήπως An evening with Sebia; Μήπως, λέω τώρα, απλά ό,τι σκέφτομαι το πληκτρολογώ. Είναι η χημεία που έχουν μεταξύ τους, είναι το περίφημο “pocket”, για το οποίο όλοι μιλούν πλέον και το οποίο βρίσκει την έκφραση και την εφαρμογή του στην όλη απόδοσή τους, είναι το γεγονός ότι παίζουν σαν να μην υπάρχει αύριο…

«Κάπου περιμένουμε αυτό το πλοίο»… Το κοινό δίνει τον ρυθμό. Μνήμες από το παρελθόν. Μελωδίες που χαράσσονται. «Ωωω» από εμάς και η φωνή μπαίνει. Συμπαθάτε με που κάνω σαν να γράφω δισκοπαρουσίαση, αλλά με τέτοια τραγούδια δεν μπορώ να συγκρατηθώ και δεν επιθυμώ κιόλας. “Ship Lost Through The Mist” και ο λυρισμός ενώνεται με την πίκρα, με τη χαρμολύπη του αιώνιου της αναμονής. Και όταν έρχονται τα γκάζια… Απλά take no prisoners…

Lockdown, Get Out Of Your Heads, Ship Lost Through The Mist, Voices, Acceptance Of Reality

Μπουκάρουν οι Fortress Under Siege. Έπαιξαν στη Σόφια και το καταχάρηκαν. Μιάμιση ώρα LiVE, δεκαέξι κομμάτια, ο κόσμος να γουστάρει με χίλια και από κει στο Eightball στη Θεσσαλονίκη μας και στη συνέχεια στην Αθήνα μας. Σε τρομερά κέφια η εξάδα, με ολοκαίνουργιο άλμπουμ, το “Envy” – έρχεται και η παρουσίασή του – και την αδρεναλίνη στο κόκκινο. Φρέσκα τραγούδια, «επιθέσεις» από το παρελθόν, δισολίες, τρέξιμο, δίκασα, φωνάρα, πώρωση και ανάλογο χτύπημα. Λατρεύουν να παίζουν, τρελαίνονται με τον κόσμο από κάτω και δίνουν το εκατόν ένα τα εκατό των δυνατοτήτων τους. Μου το έλεγαν και στη συνέντευξη – έρχεται κι αυτή – τα παιδιά. Είτε έχουν ένα άτομο από κάτω είτε δεκαπέντε χιλιάδες, είναι ένα και το αυτό και έτσι θα παίξουν.

Κάποια στιγμή προτρέπουν να χειροκροτήσουμε για τους Sebia, αλλά και για τους Alchemists, που λόγω σοβαρότατου θέματός τους, δεν κατάφεραν να παραβρεθούν. Ακόμα πιο δυνατό το χειροκρότημα για τους απόντες και ούτε στον εχθρό μας αυτό που τους συνέβη. Έχουν  την αγάπη μας και τον απόλυτο σεβασμό μας.

To έτρεξαν και το ίδρωσαν και το μάτωσαν. “Distant Voices” και φύγαμε να κοπανηθούμε. Πάω μία μπροστά να βγάλω φωτό. Ο σκανταλιάρης μπροστάρης παίρνει χαμπάρι και έρχεται να δείξει προς το μέρος μας. Αν δεν το διασκεδάζει μια μπάντα πάνω στη σκηνή, καλύτερα να πάει σπίτι της. Και τούτοι εδώ, όχι απλά το διασκεδάζουν, το έχουν αναγάγει σε επιστήμη.

Bring Out Your Dead, Distant Voices, Lords Of Death, Spartacus, Hate What We Like, Atlantis, Don’t Let Go, Envy, Look At You, Love Enforcer, Phoenix Rising, Last Temptation, Disobey, Seventh Son, A Legacy In Stone

Με το πέρας του LiVE, τα παιδιά κατεβαίνουν να μιλήσουν με τον κόσμο. Κάποιοι – σε δίνω στεγνά, Γιάννη – έχουν φέρει τα άλμπουμ της μπάντας για υπογραφή. Δεν υπάρχει πιο ωραία εικόνα. Να εκτιμάς τα τοπικά συγκροτήματα, να εκτιμάς τις δουλειές τους και να το αποδεικνύεις έμπρακτα και σε «φυσική μορφή». Το Fortress δεν μασάει από καμία Siege. Είναι εκεί και στέκει εκεί. Καλώς ήλθατε στην ελληνική Μέταλ σκηνή! Πλησιάστε!

Λέξεις και εικόνες (κάτι σε δίσκο μου κάνει αυτό): Κώστας Κούλης