Συναυλία σε θεατρική σκηνή; Πόσο coolάτο, μάγκες; Με μία κατάλληλη σκηνοθεσία και μία ακόμα πιο κατάλληλη χωροταξία, μπορεί να ακούσεις κάτι που θα απολαύσει και το οπτικό σου σύστημα. Οι Grey River & The Smoky Mountain υπάρχουν από το 2016 και αγαπούν να παίζουν Country μουσική, να την αναμιγνύουν με Folk ακούσματα, να δραμούνται σε Ροκ μονοπάτια και να φτάνουν ακόμα και μέχρι το Μέταλ. Η αντίληψή τους και η παιδεία τους τους επιτρέπουν να κάνουν τα όργανά τους να γίνονται ένα και το αποτέλεσμα να είναι το πλέον επιθυμητό.

Ξεκινούν να παίζουν. Κόντρα μπάσο, βιολί, καθαρή κιθάρα, μπάντζο, μαντολίνο και η απαραίτητη φωνή. Γιάννης Βουτσινάς, Τάσος Γουσέτης, Σαράντος Γκουμάκος, Μελέτης Πόγκας και Ρένα Παπαγεωργίου. Δεν τραγουδά μόνο ένας, δεν κάνει φωνητικά μόνο ένας. Πέρα από τη γλυκύτατη lead γυναικεία φωνή, υπάρχουν δύο αντρικές τουλάχιστον, που κάνουν εξαιρετικά φωνητικά, που κατά διαστήματα leadάρουν, ενώ τα gang vox είναι απλά ονειρικά. Κάτι “Hey” και κάτι “Ha” ακούστηκαν υπέροχα και κέρδισαν τη συμπάθεια και το χειροκρότημα του κοινού. Το οποίο κοινό δεν σταμάτησε να μπιζάρει, καθόλη τη διάρκεια του LiVE. Και πολύ καλά έκανε.

Η μπάντα έπαιξε υλικό από τους δύο δίσκους της (μετρούν και ένα ΕΡ), έπαιξε διασκευές, έπαιξε ακόμα και καινούργιο υλικό, από το άλμπουμ που ετοιμάζεται να εισβάλει λίαν συντόμως. Κάπου πιάνει το αυτί την κιθάρα να ακούγεται τόσο πεντακάθαρη και τόσο όμορφη, που μου θυμίζει αυτές του “Bridge”, του νταλκά που μου έχει κατσικωθεί εδώ και τετρακόσιους τριάντα φεύγα μήνες. Συγκινήθηκα και έγειρα μπροστά, να ακούσω με μεγαλύτερη προσήλωση.

Όπως ανέφερε και το ίδιο το συγκρότημα, ο θάνατος με τον έρωτα συνυπάρχουν σε πολλά από τα τραγούδια τους. Εγώ πάλι θα έλεγα πως συνυπάρχουν σε πολλά τραγούδια πολλών συγκροτημάτων γενικώς. Η γυναικεία φωνή θυμίζει ερωτεύσιμες χροιές αλά Dolly Parton και κάθε τραγούδι απογειώνεται γρήγορα και ταξιδεύει τον νου στη Georgia, στο Texas, αλλά και στα δρύινα δάση της πράσινης γαίας. Τα παιδιά το έχουν για την πλάκα τους και αυτό φαίνεται από τις ενορχηστρώσεις, τον τρόπο που συνεννοούνται με ένα νεύμα και τίποτα περισσότερο, το πώς μπαίνουν και το πώς τελειώνουν τα τραγούδια τους. Με Swing μοτίβα, με χρόνους 12/8 και μερικές άριστα δοσμένες παύσεις, καταφέρνουν να ακούγονται σαν εκατό άτομα και να παρασέρνουν το μυαλό μας να σκεφτεί «παραγγελιές».

Πώς θα ήταν αν αυτά τα φοβερά παιδιά έπαιζαν το “The Devil Went Down To Georgia”; Πώς θα ήταν αν διασκεύαζαν το “The Bug” ή το “Walk Of Life”; Θα τους πήγαινε να φτάσουν μέχρι Skyclad ή να παίξουν κάτι από Finntroll; Μμμ… τώρα που το σκέφτομαι, δεν έχουν καμία ανάγκη να κάνουν κάτι τέτοιο. Τα δικά τους φτάνουν και περισσεύουν. Όπως το “Dark Man”, που έχει γραφτεί για την ενδοοικογενειακή βία. «Ήταν ο πατέρας μου, αλλά όχι φίλος μου»… Και έχω την εντύπωση πως ακόμα δεν έχουμε ακούσει τίποτα. Πολύ σύντομα θα παίξουν ξανά (στη βραδιά για τη Μάγια) και εκεί θα δούμε κι άλλα πράγματα, που συνάδουν με μία σκηνή Λαϊβάδικου.

Πανέξυπνες, σκηνοθετικά (η ομάδα του NOUS έγραψε), οι κινήσεις της Ρένας, η οποία είτε καθόταν σε σκαμπό και έπαιζε είτε ήταν όρθια, με ή χωρίς το μαντολίνο της, να περάσει μπροστά και να καθίσει δίπλα στον κιθαρίστα της ή να κάτσει λίγο πιο μπροστά και να αφηγηθεί πριν το επόμενο. Όσον αφορά το κομμάτι της αφήγησης, το έκαναν και ο Σαράντος (κιθάρα), όπως και ο Μελέτης (μπάντζο) και είναι κάτι που εκτίμησε και το κοινό. Ο καναπές του σκηνικού έλαμψε, την παράσταση όμως έκλεψε η κουνιστή καρέκλα, η οποία διαθέτει τη δική της ιστορία και την οποία θα ακούσετε λίαν συντόμως.

Μabelgrey (Brownbird), Silver Line, Something’s Wrong, When Everybody’s Gone, All The Days, Rosemary Jones, Lucky Bastard, Let The River Flow, Dark Man, Captain Death, King And The Crow, Ballad For Beelzebub (Graveyard Train), Bluebbery Eyes, Left With A Stranger, Unlovable, Live To Tell The Tale, Alive, Dark Land, Wake Me When Im Home, Devil’s Reef

Ευχόμαστε τα καλύτερα στη μπάντα και με το καλό να κυκλοφορήσει ο επόμενος δίσκος. Θα τα πούμε σύντομα, έτσι κι αλλιώς. Για όλα τα παιδιά που αγαπούν την ΚΑΛΗ μουσική, μην το σκεφτούν δυο φορές. Δεν υπάρχει κανένας λόγος. Μάλλον… μάλλον ναι… Υπάρχει ΕΝΑΣ λόγος. Ο οποίος πηγάζει από ένα γκρίζο ποτάμι…

Κώστας Κούλης

Η συναυλία πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια του GRis Festival Αθήνα 2024: Η Ελλάδα του Σήμερα, που μετά τη Νέα Υόρκη και τη Λευκωσία, από τις 31 Οκτωβρίου έως τις 10 Νοεμβρίου 2024, διοργανώνει μία σειρά από πολιτιστικές εκδηλώσεις, όπως εκθέσεις, θεατρικές παραστάσεις και μουσικές συναυλίες, σε συνεργασία με Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα και Πανεπιστήμια.

Please follow and like us: