Ανήμερα τα Φώτα είπαμε να φωτιστούμε λιγάκι. Είπαμε να ακούσουμε μουσική και τραγούδια που αγαπάμε εδώ και χρόνια, όπως και εδώ και μήνες. Η Κατερίνα Κυρμιζή και ο Νίκος Γρηγοριάδης, με τις κιθάρες τους, τα κρουστά «εφέ» και τον Άκη Μουχλιανίτη στο πιάνο/πλήκτρα/διάφορες εμπνεύσεις. Ξεκίνημα με τραγούδια από τον πλέον πρόσφατο «Ο Βασιλιάς Της Λύπης». Ακούω τη φωνή βαθιά, μπάσα και μπετόν αρμέ. Και μετά ανεβαίνει. Και ξεχνάει να κατέβει. Φαλτσέτα και διάφορες εναλλαγές, ενώ παράλληλα παίζει κιθάρα ή κρουστεύει. Είναι πολύ σοβαρή ή μου φαίνεται; Απλά προλογίζει τα τραγούδια. Το ίδιο και ο Νίκος. Βρε, τι πάθατε; Τα λεπτά περνούν και απλά διαγράφετε την παραπάνω ερώτηση. Αυτόματα εμφανίζουν αμφότεροι τους τρελοκομειακούς εαυτούς τους. Λίγο το κούρδισμα στις κιθάρες, που οι ίδιοι το έκαναν ανέκδοτο, λίγο το ανέκδοτο του Νίκου – όχι, δεν θα σας το πω – και λίγο η διάθεσή τους. Ξέρετε κάτι; Μας πάει η διάθεσή τους.

Μία συναυλία στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Παρελαύνουν τραγούδια από διάφορους δίσκους τους. Και από τους Κάκτους ακούσαμε και από το Παιδί και από το Κονσέρτο και από τη Λάρβα και από τον Φάρο και ό,τι βάνει ο νους. Ναι, μου έλειψε το «Στο Λεωφορείο», αλλά τρεις ώρες παίζανε, τι να πρωτοβάλουν πια; Πέρα από τα δικά τους παίχτηκαν και μερικές επιλεγμένες διασκευές, τραγούδια που έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά τους. Και ξαφνικά εγώ κάκιωσα. Ήθελα να παίξουν και Anouk, Aury Moore, Marillion, Springsteen και ό,τι μου κατέβαινε στην καρκάλα μου. Κάποιες στιγμές ήταν τόσο Progressive, που απλά ήθελα να τους το φωνάξω. Συγγνώμη, παίδες, παίζετε σε επτά όγδοα και μας έχετε ξετρελάνει!

Ο κόσμος είναι ζεστός. Κάποια στιγμή σκάνε μύτη και μερικές παραγγελιές. Η Κατερίνα δεν μασεί κατακαθόλου. Δεν το έχει ξαναπαίξει το «Μπαλάντα Για Ενόχους». Και λοιπόν; Το ξεκινάει και το τελειώνει και απλά καταλαβαίνεις ότι υπάρχουν καλλιτέχνες που κρύβονται πίσω από την ασφάλεια της κονσέρβας και άλλοι που απλά παίζουν γιατί έτσι έχουν μάθει και έτσι τους αρέσει. Και έτσι αρέσει σε μας, το κοινό.

Η εξτραβαγκάνζα της αποψινής διάδρασης ακούει στο όνομα “Lovebook”. Η αγαπόβιβλος της Κυρμιζή είναι ένα λεύκωμα, στο οποίο γράφει ο κάθε θεατής το μακρύ του και το κοντό του. Η Κατερίνα ισχυρίζεται ότι θα το διαβάζει και θα το φυλλομετρά στα γεράματά της, αλλά για τα επόμενα εξακόσια χρόνια δεν το βλέπω αυτό. Φρόντισα να γράψω κάτι άθλιο, για να προκαλέσω την προσοχή, αλλά απέτυχα οικτρά. Τουλάχιστον αποζημιώθηκα με το θέμα της σειράς «Τόλμη και γοητεία», που για λίγα δεύτερα έπαιξε ο Άκης και που προκάλεσε τρελό γέλιο της ερμηνεύτριας και όμορφες θύμησες σε μας. Η Καρολάιν, ο Ριτζ και ο Θορν και η Μπρουκ και τρέχα γύρευε. Μπορεί η σημερινή νεολαία να μην ξέρει για τι πράγμα μιλάμε, αλλά μπορεί πάντα να ψάξει. Εδώ έμαθα τι είναι η καντέτσα…

Επίλογος γλυκύτατος με τραγούδια απίστευτα αγαπημένα. Μετά την Παραμυθένια και ύμνους μιας άλλης εποχής, η οποία θα έπρεπε κανονικά να έπεται της δικιάς μας, φτάνουμε στον ατελείωτο νταλκά «Αν Δεν Μ’ Αγαπάς» και το Μπλουτζήν, που σηματοδοτούν κατά τι τη λήξη. Η Κατερίνα κι ο Νίκος μας ευχαριστούν, μας εύχονται και… μας διώχνουν. Συνεχές χειροκρότημα. Δεν σηκώνεται κανείς. «Φύγετε!» μας λέει με αφέλεια η ερμηνεύτρια. Ευτυχώς που δεν είπε και «Ξουτ!», γιατί θα γελούσαμε ακόμα. Θα μας χαρίσει ακόμα ένα τραγούδι. Και θα ανανεώσει το ραντεβού για τις 3 Φεβρουαρίου. Μαζί με έναν εκλεκτό καλεσμένο. Τον Μίλτο Πασχαλίδη.

Μπορώ να την ακούω να τραγουδάει για ώρες. Μπορώ να ακούω τον Νίκο και εκείνη να παίζουν ό,τι κομμάτι θέλουν. Απλά, να μου συμπεριλάβουν και το Λεωφορείο, ναι; Ο πενηντάρης και αστείος θέλει να ικανοποιηθεί το αρβανίτικο κεφάλι του, παιδιά μου.

Κώστας Κούλης