Πώς καταλαβαίνεις ότι θα περάσεις ΚΑΛΑ στο LiVE που έχεις πάει; Όταν οι μπάντες που πρόκειται να παίξουν, λαχταράνε για αυτό ακριβώς. Για να παίξουν. Για να ιδρώσουν στη σκηνή και να σε πάρουν μαζί τους στο ταξίδι τους.

Όταν εμφανίστηκαν οι The Ripples, αντιληφθήκαμε ότι πάμε πια για γιορτή. Τα παραθετικά της συναυλίας, βλέπετε. Και όπου υπερθετικός βαθμός, βάλτε αυτή τη λεξούλα. Γιορτή! Μπάσιμο με-και-από το δυναμικό κουαρτέτο και από το πρώτο δευτερόλεπτο παρατηρώ ότι τούτοι εδώ παίζουν ό,τι θέλουν! Μπορεί να είναι Prog, μπορεί να είναι καφρίλα του αύριο ή μπορεί να είναι και Purple πενήντα χρόνια πίσω. Ο συνδυασμός των φρενηρών μουσικών, που τσάκιζαν και έσπαζαν και της φωνής, που γρέντζα και όξινη, οδήγησε όλο αυτό το ταξίδι. Εξαιρετικά δεύτερα φωνητικά κατά διαστήματα και τρελός ρυθμός. Τέτοιο κέφι δεν αγοράζεται, δεν μαθαίνεται, δεν διδάσκεται. Φυτρώνει όπως τα αγριολούλουδα. Και αν είσαι τυχερός… Και τα παιδιά στάθηκαν πολύ τυχερά, αλλά το πήγαν πολλά βήματα παραπέρα. Σοβαρά, προβαρισμένα, έτοιμα να παίξουν παντού και υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.

Burning Season, Jessie, New Hollywood, Pornstar Martini, Freaks With Dreams, Alcoholic Ice Cream

Τους Spektrvm τους έχω δει μπόλικες φορές LiVE και τους έχω ευχαριστηθεί ΟΛΕΣ! Είναι συγκρότημα που δίνει μεγάλη προσοχή στο στήσιμό του, στο πώς και το γιατί των συναυλιών, είναι απόλυτα συγκεντρωμένο και γουστάρει με χίλια.

Ο Θάνος βγαίνει με ένα outfit, το οποίο παίζει να συζητήθηκε το ίδιο με του επόμενου μπροστάρη και το σχήμα αρχίζει να κοπανάει και να κοπανιέται. Με πάτημα τον καλό ήχο του μαγαζιού, ίσως τον καλύτερο ήχο σε λαϊβάδικο της Αθήνας, η μπάντα δίνει ένα μάτσο από τραγούδια τίγκα στη μελωδία και το ξύλο. Είναι αυτός ο ρυθμός, ο οποίος ορίζει και προστάζει και σε κάνει ό,τι θέλει. Είναι το ανσάμπλ μίας δυναμικής ομάδας, που αγαπά πολύ αυτό που κάνει. Είναι το πήγαινε-έλα του κεφαλιού και του σβέρκου, που βρίσκουν πλήρη εφαρμογή σε αυτό το σετ.

Gift Of Oizys (instrumental intro), Blood For Heaven, Rain Fire, Green God, War Of Chameleon, Without Borders, Rotten World, Leviathan

Οι Lazy Man’s Load ανεβαίνουν στη σκηνή. Έχουν κυκλοφορήσει πρόσφατα τον δεύτερο δίσκο τους, “Saints Full Of Sin”, η χαρά τους είναι μεγάλη και αδημονούν. Το ίδιο και εμείς. Όσες φορές και να τους δούμε, θα είναι σαν την πρώτη. Ο τραγουδιστής τους εμφανίζεται με το μαύρο κιλτ και επικοινωνεί άμεσα με τον κόσμο. Οφείλω να πω εδώ ότι και οι τρεις μπάντες ήταν άψογα επικοινωνιακές και ευγενείς και ότι τα ευχαριστώ πήγαν και ήλθαν πολλές φορές. Τους ευχαριστούμε και εμείς με τη σειρά μας και ξαναγυρίζουμε στους LML. Συνήθισα τον ήχο του ταμπούρου από το δεύτερο κομμάτι και μετά και διαπίστωσα ότι έπραξαν σοφά που κουρδίστηκαν κατ’ αυτό τον τρόπο. Όλα ταίριαζαν στη μουσική τους φιλοσοφία. Την έσπασαν τη σκηνή, παίζοντας από το καινούργιο και το προηγούμενο άλμπουμ, προκαλώντας συνεχώς για φασαρία και χτύπημα και δένοντας άψογα τα μελωδικά σημεία με τα κάφρικα ξεσπάσματα. Το ότι έχουν αυτό το πολυμορφικό στυλ, είναι απόρροια της ανοιχτομυαλιάς τους και της τάσης να ανακατεύουν την τράπουλα ξανά και ξανά.

Abfall (intro tape), Heavy Is The Crown, Crimson Prayer, The Pilgrim And The Witch, Prime Evil, Waltz No. 9, Fed To The Shrine, Saints Full Of Sin, Slackjawed, In For The Kill, Gomorrah, Hot As A 2 Dollar Pistol, National Acrobat (outro)

Χαιρετούν, φεύγουν από τη σκηνή και ξανάρχονται. «Να πούμε και κάνα παλιό»; Εκατό φορές! Στο τελείωμα, ο μπροστάρης τους δίνει ένα σάλτο και κατεβαίνει στον κόσμο. Κάπως έτσι τελειώνει μια ιδανική συναυλία. Στις αγκαλιές εκείνων που σε αγαπούν γι’ αυτό που κάνεις. Τρεις μπάντες έπαιξαν εξαιρετικά, τα έσπασαν και τις ευχαριστούμε γι’ αυτό. Και σίγουρα έπεται συνέχεια. Και εμείς θα είμαστε εκεί, να τη θαυμάσουμε και να τη στηρίξουμε αυτή τη συνέχεια.

Κώστας Κούλης