Παρασκευή λοιπόν… Μια εβδομάδα που πάλι το σπίτι μας δεν μας είδε. Μία εβδομάδα που κλείνει πανηγυρικά με Maiden uniteD και Dennis Stratton, αφού βέβαια ανοίξει τις πύλες των αισθήσεών μας η Ηλιάνα Τσακιράκη με τον Γιάννη Θερμό. Ανέβηκαν ακριβώς στην ώρα τους στη σκηνή του An Club και ξεκίνησαν το μοναδικό μουσικό τους ταξίδι. Με τα πλήκτρα να πλαισιώνουν τη σαγηνευτική φωνή της Ηλιάνας, περάσαμε σαράντα λεπτά μέσα από γνωστά τραγούδια, που είχαν επιλέξει και τα οποία έφεραν τη σφραγίδα μιας συναισθηματικής περιήγησης σε τόπους γνωστούς. Σαράντα λεπτά με τραγούδια αγαπημένα και ιδωμένα μέσα από ένα ακουστικό πρίσμα. Οι Radiohead, οι Paradise Lost, οι  System Of A Down και ο Gary Moore έκαναν παρέα με τον Μάνο Χατζηδάκη και την πλούσια δημοτική μας μουσική. Μείναμε θαμπωμένοι και χειροκροτήσαμε δυνατά, ευχαριστώντας το μοναδικό δίδυμο για τις υπέροχες στιγμές που μας χάρισε.

Parisienne Walkways, Street Spirit, Teardrop, Wayfairying Stranger, Saturnine, Ήταν Παιδί Στα 17, Ξενιτεμένα μου πουλιά, Πατρίδα, Jenny Of Oldstones, Forever Failure, Animals, Diamonds And Rust, Toxicity

Η «ελληνική βερσιόν» των Maiden uniteD ετοιμάζεται να κάνει τη ζημιά, έχοντας παρέα της τον Joey Bruers – σιγά μην έλειπε ο Μάρτης – και τον συμπαθέστατο Dennis Stratton. O Joey είναι αυτός που τα ξεκίνησε όλα, είναι εκείνος που έκανε τους MU χειροπιαστούς. Και οι έξοχοι σε όλα τους The Silent Wedding ήλθαν και αγκάλιασαν όλο αυτό και κάπως έτσι απολαμβάνουμε ένα LiVE τόσο ξεχωριστό. Όλο το ντεμπούτο των μεγαλύτερων των μεγάλων, με ένα ακουστικό twist. Ένα βήμα πριν τον ηλεκτρισμό. Μην σας πω και ένα βήμα μετά. Όταν έπαιζαν το “Transylvania”, παρατηρούσα και χαμογελούσα. To χαρακτηριστικό riff, το ακουστικό μοτίβο… και μαζί με αυτά το «ακουστικό» που πήγε περίπατο, αφού ο Ρένος πίσω από τα τύμπανα, δεν υπήρχε περίπτωση να λειτουργήσει «ακουστικά». Ξυλοφόρτωσε το τραγούδι, όπως και όλο το LiVE και μας δημιούργησε ένα χαμόγελο διαρκείας, αφού και στο ακουστικό LiVE επιθυμούμε να ταλαιπωρούμε τους σβέρκους μας.

Απλωμένη κατά μήκος τη σκηνής η ομάδα, με τους The Silent Wedding να  αναμιγνύονται με τους δύο «μουσαφίρηδες». Ο Joey και ο Dennis Stratton είχαν και ρόλο κονφερασιέ και αυτό λειτούργησε θετικά, αφού είχαν να μοιραστούν ιστορίες, είχαν να διαδράσουν με το κοινό, να κάνουν διάλογο και να βγάλουν χιούμορ και φλέγμα φυσικά. Ο Dennis αφιέρωσε τραγούδι σε οπαδό (το “Running Free”, το οποίο παίχτηκε instrumental), ενώ κάπου αναφέρθηκε και στον σερίφη των Maiden, λέγοντας πως αν ο Rod Smallwood ήταν απόψε εδώ, θα ξετρελαινόταν με αυτά που θα άκουγε. Ο Joey ήταν απίστευτα ευγενής, χαιρέτησε με ενθουσιασμό τους μουσικούς συντρόφους του και υποδέχθηκε με συγκίνηση τη σύζυγό του στη σκηνή, η οποία είχε τα γενέθλιά της και έτσι το μαγαζί όλο ευχήθηκε αγγλικά και ελληνικά, ενώ δεν παρέλειψαν οι δαιμόνιες κυρίες της βραδιάς (Ηλιάνα και λοιποί “ύποπτοι”) να προμηθεύσουν την τούρτα και τα κεράκια.

Ο Μάριος έκανε το venue και το κοινό δικό του. Λειτούργησε άψογα στα κομμάτια των Maiden, ακούστηκε σχεδόν σαν τενόρος της Λυρικής. Ιδίως στο μιουζικαλικό “Phantom Of The Opera”, το οποίο παίχτηκε στο καπάκι μετά το ομότιτλο των αυτοκρατόρων, ντουέτο με την Ηλιάνα, έδωσε ένα πεντακάθαρο δείγμα υψηλής τεχνικής, ενώ στο “The Trooper” ήταν πραγματικά συγκινητικός. Μία διασκευή που έκανε το κοινό να συμμετέχει από την αρχή ως το τέλος.

Ξέρω ακριβώς τι παίζει. Ξέρω ότι εκεί έξω υπάρχουν αρκετές και αρκετοί από εσάς που ήθελαν κι άλλο, που ήθελαν περισσότερη ώρα, που ήθελαν – απλά – ΠΙΟ ΠΟΛΥ. Το αντιλαμβάνομαι, το σκέφτηκα κι εγώ και να σας πω την αλήθεια… Θα ήθελα πολύ να παίξουν τρεις ώρες και βάλε. Θα ήθελα να έχει τριάντα τραγούδια το setlist. Maiden είναι, δεν υπάρχει περίπτωση να κουραστούμε. Πρέπει όμως να λάβουμε υπόψη διάφορα θέματα εδώ. Ηλικίες, χρόνο προετοιμασίας, χρόνο αποτύπωσης και εκτέλεσης και είμαι σίγουρος ότι ξεχνάω άλλα τόσα. Όλο αυτό το βλέπω σαν ευχάριστη παρένθεση, το βλέπω σαν υγιέστατη προσπάθεια ανθρώπων που αγαπάνε τους Μέγιστους όσο και εγώ και προσπαθούν να μας δώσουν κάτι για να περάσουμε – όση ώρα κρατάει – όλοι μας καλά. Το πέτυχαν; Εσείς θα το κρίνετε. Εγώ πάλι ένιωθα να σπάει η φωνή μου στο “Die With Your Boots On”, στο “Sanctuary” και όχι μόνο. To encore ήταν απλά ιδανικό, θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω και ονειρικό. Αν ήθελα να κάνω τον έξυπνο και να με κράξει όλο το σύμπαν, θα μπορούσα να γράψω «Απάτη η συναυλία! Δεν έπαιξαν το ‘Burning Ambition’” και θα το πετύχαινα στο απόλυτο. Προτιμώ να είμαι από εκείνους που έφυγαν από An Club και απλά ονειρεύτηκαν ότι ήταν στο Λονδίνο, κάπου στα 1980 και ότι επιστρέφουν σπίτι ή για μια μπύρα στο Camden. Up the Uniteds – οποία έκφρασις, τσκ, τσκ!

Κώστας Κούλης, Μαίρη Ζαρακοβίτη

Φωτό: Stiver Graunne, WPITW agency