Εισαγωγή πριν την επίθεση των Penthos. Ευρηματικό λογότυπο, μαύρα κεριά, βαμμένη η μπάντα, με στολάρες και όλο το υπόβαθρο που χρειάζεται και απαιτείται, προκειμένου να ξεχωρίσει το υλικό, να ξεχωρίσουν οι παίχτες. Black Metal με Death φωνητικά, με φωνητικά που Blackίζουν κατά διαστήματα, με φωνητικά που σε κάνουν να αφεθείς στη μουσική τους πρόταση χωρίς όρους και προϋποθέσεις. 6/8 ρυθμοί κάργα και ατμόσφαιρα θρίλερ. Πάντα ευγενείς οι Penthos, ευχαριστούν το κοινό και τις έτερες μπάντες του billing. Ξέρουν να τιθασεύουν τις ταχύτητες, ξέρουν να ξεδιπλώνουν τις ιδέες τους, ξέρουν να είναι θεατράλε και κινηματογραφικοί ταυτόχρονα. Οι συγχορδίες παραπέμπουν σε αγνό Black Metal, έτσι όπως γαλουχήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’80.

Intro, In My Soul, Penthos, Bloody Fate, Shadows, Witch, …Olethros (ακυκλοφόρητο, θα βρίσκεται στο επόμενο άλμπουμ).

Οι Medusa’s Wrath παίζουν Μέταλ! Heavy Metal, με ολίγη Αμερικανιά αλά Jag Panzer και μπόλικη Βρετανίλα. Ο ένας εκ των κιθαριστών δοκιμάζει, λίγο πριν ξεκινήσουν, την κιθάρα του και παίζει το riff του “Alexander The Great”. «Μια χαρά» συλλογίζομαι και το συνεχίζω και out loud, που λένε και οι ανιστόρητοι (λέγε μας Αμερικάνους και εμείς θα καταλάβουμε, παιδί μου), όταν με διακόπτει δικαίως η παρέα μου. «Καλά, ρε… Το “Killers” τατουάζ χαμπάρι δεν το πήρες»; Φαντάσου να μην είχε πέσει η μυωπία μου…

Ωραίοι παίχτες, καρφωτό Μέταλ, δυναμική φωνή και καλό show. Ο Petran είναι σταρ και μπορεί να καταλάβει τη σκηνή μόνος του. Την έτρεξε πάνω κάτω, κατέβηκε στο κοινό και κοπανήθηκε μαζί και γενικά δεν μας άφησε σε χλωρό κλαρί. Η μπάντα το έχει διακόσια τα εκατό… γράψε λάθος. Η μπάντα το έχει χίλια τα εκατό και μας παρασέρνει και μας με τον ωραίο τσαμπουκά της. Να ευχηθούμε και εμείς περαστικά στην κυρία που έκανε φωνητικά στο “Annabelle”, την προηγούμενη φορά και ταχεία επιστροφή στη σκηνή.

Intro, Heaven’s Gates, Medusa’s Wrath, Shade Of The Night, A Day Of Peace, Annabelle, Seeker Of Truth, Street Warriors, Pavor, Ending, Time Erased

Οι Piranha αναδύονται μέσα από τις σκιές και φωτίζουν ένα ακόμα LiVE στην Αθήνα. Είναι σε τρομερή φόρμα, το κατά-διασκεδάζουν, επικοινωνούν όμορφα μαζί μας και γουστάρουν ό,τι κι αν συμβαίνει. Ιστορική μπάντα, που αδυνατεί να συμβιβαστεί, παραμένει πάντα  νέα και δροσερή και Deathάρει του σκοτωμού. Thrash τα μοτίβα, Thrash οι ταχύτητες, τα φωνητικά όμως κάνουν τα κουμάντα και τα φωνητικά είναι Death, καρά-Death. Highlight η εντυπωσιακή δίκαση, με τα λογότυπα της μπάντας στα κασοδέρματα. Μύρισε ογδονταΐλα!

Οι Piranha παίζουν παλιά και σύγχρονα, πάνε βόλτα τρεις δεκαετίες και βάλε πίσω και ευχαριστούν, ζητούν φασαρία, δείχνουν την αγάπη τους και τον σεβασμό τους. Ο καινούργιος δίσκος, ο οποίος θα φέρει τον τίτλο “Humanity’s Golgotha” και αυτό είναι κάτι που το ακούσατε πρώτα εδώ και το διαβάσατε πρώτα εδώ – και εννοείται ότι είμαστε ευγνώμονες στη μπάντα για την επιλογή της – θα ακούγεται ακόμα πιο βαρβάτος και στο συγκεκριμένο LiVE καταλάβαμε γιατί. Δοκίμασαν ένα από τα καινούργια, εισέπραξαν το «πράσινο φως» από το κοινό και αυτό ήταν μόλις το αυτονόητο. Εφόσον το τραγούδι αρέσει αρχικά και πάνω απ’ όλα στην ίδια την μπάντα, θα αρέσει και στον κόσμο της. Φαντάζομαι πως δεν θα διαφωνήσει κανένας εδώ.

Nuclear Disease, Human Fear, Worlds Grave, Arise From The Shadows, The Exorcist, Dead Boat, Reborn, Endless Dream, Cancer, Eternal Night, No Escape, Unholy Lie, Rotten Mind

Ο επίλογος είναι ένα τζαμάτο τζαμάρισμα, στο οποίο οι Piranha καλούν στη σκηνή τους Medusa’s Wrath και όλοι μαζί παίζουν το SepulturOrgasmatron των ονείρων μας, απειλώντας τα θεμέλια του Temple με ολοκληρωτική καθίζηση. Ο κόσμος κοπανιέται, οι μουσικοί την καταβρίσκουν και εμείς θέλουμε να κυκλώσουμε από τώρα την επόμενη ημερομηνία. Πειράζει; Πολλά μπράβο σε όλα τα συγκροτήματα που έπαιξαν και όλα τα παιδιά που ήλθαν! Πώς είπατε; Αν θα μπορούσαν να είναι περισσότερα; Η εύκολη απάντηση είναι πως ναι, με δεδομένο όμως ότι εκείνο το βράδυ έπαιζαν τουλάχιστον τρία LiVE στη «γειτονιά», θα είμαστε ευτυχείς αν ήταν το ίδιο ζεστά παντού. Ο σκοπός αυτός είναι. Αμοιβαία ευχαρίστηση και κουράγιο για συνέχιση των ονείρων. Μέσω της μεγαλύτερης μορφής ψυχαγωγίας και διασκέδασης. Της μουσικής.

Κώστας Κούλης