Νιώθω πολύ ωραία όταν παρακολουθώ τους Mother Of Millions. Εξαίρετοι μουσικοί όλοι τους, πολυμορφικοί, με μία απίστευτα πεσιμιστική μουσική διάθεση, με τραγούδια που σφύζουν από μελωδία και απογοήτευση για κάτι. Οι Anathema του Prog; Δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες και οι ΜΟΜ είναι ένα υβρίδιο από μόνοι τους.

Για κάποιο λόγο ο ηχολήπτης δεν τους κάνει τα χατίρια απόψε. Η μπότα ακούγεται σαν κάτι από αναπτήρα, το ταμπούρο είναι χαοτικό. Ο άνθρωπος που πατάει τα κουμπάκια προσπαθεί να τους κάνει να ακουστούν σαν παλιό κακό βινύλιο, πριν από τις μεγάλες παραγωγές του ’70 και του ’80. Γιατί; Γιατί θα πρέπει εγώ, ο ακροατής και οπαδός των παιδιών, να μην τα απολαμβάνω όπως πρέπει;

Τους αρέσει που βρίσκονται στη σκηνή, που από κάτω ξέρουν τους στίχους, που υπάρχει αυτή η όμορφη διάδραση. Ο τραγουδιστής τους μας απευθύνεται, μία από τις πολλές φορές που το έκανε – τις περισσότερες για να μας ευχαριστήσει – και ρωτά πόσοι από μας ξέρουν τη μπάντα από πριν και πόσοι τη βλέπουν για πρώτη φορά. Κάτι ήθελε να πει στη συνέχεια, το άφησε όμως στην άκρη. Η μουσική βάλθηκε να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. Να μας φέρει πιο κοντά στο σχήμα. Απίστευτη ευγένεια από τους κυρίους του συγκροτήματος, άπειρα ευχαριστώ και εγώ θα περιμένω να ανακοινώσουν ξανά δικό τους LiVE. Να πάω και να περάσω εξίσου καταπληκτικά με τότε. Ξέρετε εσείς. Ξέρουν και εκείνοι.

Amber, Orbit, Silence, Rite, Collision, Rome, Artefact

Οι Πολωνοί παίρνουν θέσεις επάνω στη σκηνή. Ζώνονται έγχορδα, κάθονται στον θρόνο του drumkit… Ξεκίνημα και ευτυχώς ο ήχος είναι καλύτερος. Δεν ξετρελαθήκαμε, αλλά ήταν τόσο-όσο. Ο θαυμαστός συνδυασμός Prog και Pop, οι μελωδίες, η φωνή που κολλάει τέλεια, ο τρόπος που αντιλαμβάνονται και εξωτερικεύουν συνθέσεις και συναισθήματα… Τι να πω… Παραδοθήκαμε άνευ όρων. Κάποια στιγμή ο Duda μιλάει για πριν και για τώρα. Για το πόσο δύσκολο επώνυμο έχει ο ντράμερ τους, για το ηχητικό αποτύπωμά τους. «Δεν θέλουμε να είμαστε και να ακουγόμαστε όπως είκοσι χρόνια πριν. Γι’ αυτό και έχουμε αλλάξει κατά τι τις συνθέσεις, γι’ αυτό τις παίζουμε κάπως αλλιώς. Έτσι είμαστε σήμερα».

Τραγούδια από το “ID.Εntity”, τραγούδια από τα άλλα άλμπουμ, ταξίδια στον χρόνο, μπροστά και πίσω. Και να ο Duda ξανά να μας μιλά. «Πολύς κόσμος μας κατατάσσει σε λίστες, παρέα με μπάντες όπως οι Dream Theater. Δεν είναι κολακευτικό για μας αυτό». Γελάμε, εγώ γέλασα πολύ, μια και θαυμάζω τους Theater, αλλά και να μην υπήρχαν δεν θα με ένοιαζε καθόλου. Καλά… Δεν θα με ένοιαζε αν, παρόλα αυτά, υπήρχε το “Images And Words”, αλλά ποιος άλλος θα μπορούσε να το κυκλοφορήσει; Πραγματικά παραξενεύω, τώρα που γερνάω…

Η ουσία είναι ότι η μπάντα το έχει προχωρήσει πολύ αυτό που κάνει. Οι μονοί χρόνοι, οι μονοί χρόνοι συν κάτι – εκεί μας πιστόλιασαν τον εγκέφαλο – και οι γλυκές μελωδίες, είναι πλέον σήμα κατατεθέν για κείνους. Δεν είναι αποκλειστικά δικό τους, αλλά ούτε εκείνοι το επιθυμούν αυτό. Θέλουν να παίζουν έτσι. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

#Addicted, 02 Panic Room, Landmine Blast, Big Tech Brother, Left Out, Post-Truth, The Place Where I Belong, We Got Used to Us, Egoist Hedonist, Friend Or Foe?, Self-Aware, Conceiving You

Μακάρι να ξανάρθουν σύντομα. Ήταν πολύ ζεστά στο Fuzz, ο κόσμος το χάρηκε, είδα πολλά νέα παιδιά και παρατήρησα ότι το κοινό ήταν φανερά υποψιασμένο. Οι Riverside αποτελούν εδώ και χρόνια αγαπημένο γκρουπ για εμάς τους Έλληνες και αυτό είναι παρήγορο. Μακάρι να ξανάρθουν σύντομα και να κάνουν πάλι το καλό. Είναι πλέον αναγκαίες τέτοιες μπάντες.

Λέξεις, εικόνες, Κώστας, Κούλης, Γιάννης, Κιούσης