Κάποιος θέλει το καλό μου. Δεν εξηγείται αλλιώς η πρόσκληση να καλύψουμε το εν λόγω LiVE. Κάποιος θέλει να ανακαλύψουμε καινούργια πράγματα και να αντιδράσουμε με τον ίδιο ενθουσιασμό όπως παλιά. Που ανακαλύπταμε τα «καινούργια του τότε». Με τα οποία έχουμε κολλήσει μέχρι σήμερα.

Πρώτοι εμφανίζονται οι I Abyssick. Δεμένοι, προβαρισμένοι, με πολύ κέφι, πολλή όρεξη και έναν πολύ δυνατό τραγουδιστή, ο οποίος ήταν τόσο καλός στα χαμηλά όσο και στα ψηλά. Μελωδικότατο το μοτίβο, παρά το γεγονός ότι τα τραγούδια είχαν και τις κάφρικες στιγμές τους, καθώς και ένα τρέξιμο που έκλινε και προς άλλα υπό-είδη. Θα σημειώσω ως επίσης θετικότατη την επικοινωνία με τον κόσμο. Η φωνή έδειξε ότι μπορεί να τραγουδήσει, όπως μπορεί και να μιλήσει με τους από κάτω. Και εκείνο το λογοπαίγνιο-αστείο με το “epiphany” και το «επιφάνεια», μου φάνηκε γλυκύ και ό,τι πρέπει για τη στιγμή που «αποδόθηκε».

Τα ευχαριστήθηκα τα παιδιά, το έχουν και ελπίζω να τα ξαναδούμε σύντομα στη σκηνή. Μου άρεσε πολύ που ο ένας κιθαρίστας είναι αριστερόχειρας και οι κιθάρες «ανοίγουν» οπτικά δίνοντας ένα εντυπωσιακό θέαμα.

Οι Desert Near The End είναι ένα σχήμα που έχω ξαναδεί και έχω χαρεί. Απόδοση εγγυημένη, τραγούδια που τρέχουν – έκανε όργια η δίκαση – και φωνή θυμωμένη, οργισμένη, έτοιμη για φασαρία. Η μπάντα έπαιξε από διάφορες δουλειές της – και έχει μπόλικες μάλιστα – και διατήρησε την όμορφη επικοινωνία με τον κόσμο, ο οποίος ζητούσε παραπάνω τραγούδια στο τέλος – και πολύ καλά έκανε, αν θέλετε τη γνώμη μου.

Είναι γεροί παίχτες όλοι τους, τις οργώνουν τις σκηνές και το αυτό έπραξαν και απόψε. Κάπου μας πήγαν βόλτα από μεριές Iced Earth, κάπου τα blastbeat και οι όλες ενορχηστρώσεις μας έκαναν κάτι σε εξωγήινο… Στο τελευταίο κομμάτι, ο τραγουδιστής τους κατέβηκε και έγινε παρέα μας, κάτι που έβαλε φωτιά στο «περιβάλλον» και έκανε πολύ λαό να κοπανηθεί ανελέητα.

Οι Spiral Meth είναι απλά αγαπημένοι. Επαγγελματική προσέγγιση, κλινικός τρόπος παρουσίασης και μουσική που μπορεί να κερδίσει κάθε ακροατή ανά πάσα στιγμή. Αντάμωσαν τα διαστημικά καραβάνια με το Progressive, αντάμωσε το Μέταλ με τους Mars Volta, πήγαν οι μονοί χρόνοι και έγιναν καλπασμός…

Κάπου χανόσουν, κάπου ετοιμαζόσουν για μάχη, κάπου χάζευες τα αστέρια στον ουρανό, σε έναν πλανήτη αχαρτογράφητο. Ωραίος ήχος – το ταμπούρο μας στενοχώρησε λίγο, αλλά όσοι αγαπούν το “Arabia” των Vengeance, ακόμα-ακόμα και το “Mindcrime”, μάλλον θα το λάτρεψαν – ωραία visuals (θα βάλουμε εδώ πληθυντικό, δεν το συζητάμε καν) και δεν θέλουμε να τελειώσει το LiVE!

Θα γκρινιάξω ακόμα μια φορά για τον κόσμο. Είναι Σάββατο βράδυ, είναι τρεις ελληνικές μπάντες με ρεπερτόριο, με άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει, με σοβαρό σκοπό για τη μουσική τους. Και εμείς, οι «οπαδοί», επιλέγουμε να σνομπάρουμε. Ίσως γιατί επιθυμούμε να πατάμε το κουμπάκι μόνο, χωρίς να μας νοιάζει και πολύ η φυσική παρουσία. Είμαστε οι ίδιοι που λέγαμε αμάν, τότε με την πανδημία και το «μέσα-μέσα» και καταντήσαμε να κάνουμε αυτό το «αμάν» την υπέρτατη δικαιολογία για να μην πηγαίνουμε αλλού. Ίσως και για να μην πηγαίνουμε πουθενά. Το έχω γράψει πρόσφατα, το ξαναγράφω τώρα. Ευχαρίστως να δώσουμε τη μία δημοσιογραφική πρόσκληση για να έλθει κάποιος να παρακολουθήσει και να γράψει γι’ αυτό που είδε. Εγώ θα πάω σε άλλο LiVE, θα πάω να δω κάτι άλλο. Βαρεθήκαμε, ειλικρινά όμως, όλους εκείνους που κρύβονται πίσω από την κουρτίνα, κάνει μπαμ ότι κρύβονται και νομίζουν ότι δεν θα τους πάρει χαμπάρι κανείς, λες και βρισκόμαστε στο “Life of Brian”. Γελάνε ΚΑΙ τα τσιμέντα, κύριοι!

Θα χαιρετίσουμε με ενθουσιασμό και σεβασμό τα παιδιά που πήγαν. Που έκατσαν, που άκουσαν, που χτυπήθηκαν, που το κουβέντιασαν. Είναι παρήγορο που ακόμα προσέρχονται. Αυτή η σκηνή, που είναι η καλύτερη της Ευρώπης, είναι κρίμα να τυγχάνει τόσο διθυραμβικών σχολίων από τον παγκόσμιο Τύπο και στο μέσα της, στο ψαχνό της, να μην έχει την ανάλογη υποστήριξη. Δεν ξέρω αν είναι σημεία των καιρών, αλλά πραγματικά με έχει κουράσει όλη αυτή η κατάσταση. Εύχομαι τα καλύτερα στις μπάντες που έπαιξαν και ανανεώνουμε το ραντεβού για την επόμενη φορά. Εκεί θα είμαστε κι εμείς, μαζί σας.

Κώστας Κούλης

Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Γκαλλέττι