Ξεκίνημα μπροστά σε ένα γεμάτο μαγαζί. Μέσα σε ένα γεμάτο Gagarin. Οι τέσσερίς τους εμφανίζονται, στραπάρουν, λοκάρουν, εξαπολύουν. Τζαμάρισμα πριν τη μπούκα. Παλιές καλές συνήθειες. Οι Hellhammer έχουν την τιμητική τους. Με το “Visions Of Mortallity” να βάζει και τους Frost σαν κερασάκι στην τούρτα. Ο κόσμος κοπανιέται, φωνάζει, υψώνει γροθιές. Στο “Massacra” πάει να ανθίσει ένα moshpit, αλλά είναι τίγκα, κατά συνέπεια θα πέσουν μερικά σπρωξίδια, αλλά μέχρι εκεί. Το κοινό φωνάζει ρυθμικά “Hellhammer”.

«Ευχαριστώ παρά πολύ. Ευχαριστώ. Καλησπέρα, Αθήνα»! Ο Πολέμαρχος ευχαριστεί το κοινό του. Έχουν περάσει πολλά χρόνια. Έχουν περάσει πολλοί άνθρωποι. Το “Blood Insanity” ξεκινά με ανίερο μπάσο και ήχο μπασοκίθαρου, όπως θα το όριζε ο Άνθρωπος με τα Μαύρα. Τραγουδά ο Andr? Mathieu και ο Warrior πλησιάζει την Cussigh. O Wey είναι απλά Way ahead. Κλείσιμο με το “Triumph Of Death”. Χειροκρότημα, υψωμένα devil horns, ευχαριστίες, «Σας αγαπάμε πολύ», «Τα λέμε την επόμενη φορά» και η Jamie παρατά το μπάσο της στη σκηνή. Μικροφωνισμοί μέχρι Δευτέρας Παρουσίας!

The Third Of The Storms (Evoked Damnation), Massacra, Maniac, Blood Insanity, Decapitator, Crucifixion, Reaper, Aggressor, Revelations Of Doom, Messiah, Visions Of Mortality, Triumph Of Death

Οι Primordial προστάζουν για χαμό. «Είστε μαζί μου»; Και το “As Rome Burns” δίνει το έναυσμα και το κοινό βρίσκεται κάπου μεταξύ έκστασης και ηχητικής ηδονής. O Alan δίνει το χέρι του στον κόσμο μπροστά, ζητά φωνές, ζητά να δει χέρια να δείχνουν τον ουρανό. Η μπάντα παίζει τα μαρτυρικά θέματα και το μπλε φως της πάει γάντι. Τα καλπάζοντα δένουν με τις αντιδράσεις, το σχήμα συνδέει αργές μελωδία με απίστευτο blast beating και ακούγεται μοναδικά. Για πολύ κόσμο η καλύτερη εμφάνισή τους εδώ και πολύ καιρό.

As Rome Burns, How It Ends, No Grave Deep Enough, Gods To The Godless, To Hell Or The Hangman, Autumn’s Ablaze, We Shall Not Serve, The Coffin Ships, Victory Has 1000 Fathers, Defeat Is An Orphan, Wield Lightning To Split The Sun, Sons Of The Morrigan, Empire Falls

Οι Triumpher στέκονται υψηλά εκτελεστικά όσο και επικοινωνιακά. Με έναν τραγουδιστή με κοντινή χροιά σε αυτή του υπέρτατου Eric Adams, κάνουν τη φασαρία τους με εξαιρετικό τρόπο και μάλιστα δείχνουν την αγάπη τους στο θωρηκτό του Μέταλ, παίζοντας και το “Blood Of My Enemies”. Θέλω να πάω να τους δω να παίζουν μόνοι τους. Γεμάτο το κουαρτέτο, γεμάτη η μουσική τους και εδώ μπορείτε να κάνετε άνετα αντικατάσταση φωνηέντων. Δεν θα με πειράξει καθόλου.

I Wake The Dragon (Promachos), Storming The Walls, Esoteric Church Of Dagon, Mediterranean Wrath, Blood Of My Enemies (Manowar), The Thunderer, The Blazing Circle

Είναι κανείς για ξύλο; Γιατί οι Cursed Blood ξεκινούν εντός μερικών δευτερολέπτων, ανοίγουν τη γιορτή και δεν χαμπαριάζουν μία! Ξυλοντεθίλα πανεπιστημιακού επιπέδου λοιπόν, με το σχήμα να τσακίζει σβέρκους, να περνάει από τα speedάτα στα καφράτα και να εξιτάρουν όσους ανθρώπους πήγαν από την αρχή, έπραξαν δηλαδή το αυτονόητο. Ωραία μπάντα, όπως πρέπει και όπως γουστάρει.

Flaying Tyrants, World Of Madness, Sodomic Damnation, Cold Conqueror, Triumphant Doom, Backlash Rampage

Ο κόσμος έδειξε ότι γερνάει θυμούμενος αυτά που ΔΕΝ πρέπει να ξεχνά. Η αναγνώριση των νέων, των φρέσκων και καινούργιων και η αποθέωση των παλιών, καλών και πάντα αγαπημένων, είναι η καλύτερη «πιστοποίηση». Tom, να μας ξανάλθεις! Και να φροντίσεις να μας μουρλάνεις ξανά, ναι;

Κώστας Κούλης