Είχα πολλά χρόνια να πατήσω σε club. Κατεβαίνοντας στο υπόγειο του Bios, ένας τύπος με μαύρα ρούχα και έντονο βάψιμο μου δείχνει μια σφραγίδα, σηκώνω το μανίκι και εκείνος μου βάζει τη σφραγίδα. Η πόρτα ανοίγει και εκτός από τη θολούρα του καπνού, ηλεκτρονική μουσική δεσπόζει στοn χώρο. Γύρω μου άνθρωποι χορεύουν, μιλάνε, αισθάνονται.
Ο Τσάϊτ, η Σίμπελ, ο Νίκο και η Σέλμα είναι θαμώνες του «μαγαζιού». Είναι νέα παιδιά, κανονικά θα έπρεπε να σφύζουν από ζωή, αλλά η σκληρή πραγματικότητα τους έχει χτυπήσει την πόρτα χρόνια τώρα, φέρνοντάς τα αντιμέτωπα με αλήθειες και φόβους.
Ο Τσάϊτ, τουρκικής καταγωγής, βρίσκεται μετανάστης στη Γερμανία και γνωρίζεται με τη Σίμπελ σε αυτό το club. Και οι δύο νέοι έχουν χάσει την ταυτότητά τους. Είναι σαν να φορούν ρούχα δανεικά, ρούχα που δεν τους αντιπροσωπεύουν, σαν να «φορούν» μια ύπαρξη και την περιφέρουν απλά στο σύμπαν, επιβεβαιώνοντας την κοινωνική συνθήκη.
Ασθμαίνουν μέσα σε αυτά τα προσωπεία και ένας γάμος φαίνεται ιδανική λύση στα προβλήματά τους. Είναι όμως; Και πώς τούτος ο λευκός γάμος θα βοηθήσει τη συνθήκη των δύο αυτών ανθρώπων, πώς θα τους βοηθήσει να απαλλαγούν από τα κοινωνικά δεσμά;
Μια πολύ έντονη και εύστροφη dance-club παράσταση, με ρεαλιστικό ύφος και δύναμη, έρχεται να σε ταράξει. Είναι όλο το concept πολύ διαφορετικό από αυτό που θα φανταζόσουν. Νοιώθεις λίγο εντός και εκτός από όλα όσα διαδραματίζονται, σαν να έχεις κάτσει σε ένα σημείο και απλά παρατηρώντας, γίνεσαι μάρτυρας όλης της ιστορίας. Νοιώθεις να μην σε αγγίζουν, αλλά μετά από κάποιο μικρό διάστημα» ενώνεσαι» χωρίς να το πολυκαταλαβαίνεις με τους ήρωες. Κάποιους θα κοιτάξεις με μισό μάτι, κάποιους θα συμπονέσεις, έτσι όμως δεν γίνεται και στη ζωή;
Φιλία, έρωτας, ύπαρξη, κοινωνία, είναι λίγα από τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται το κείμενο και μέσα από αυτή τη δαιμονική τετράδα παίρνουν σάρκα και οστά. Το έργο είναι εμπνευσμένο από το φιλμ του Φατίχ Ακίν GegenDieWand /Head On, αλλά συμπαθάτε με, δεν το έχω δει.
Για μένα όλο αυτό λειτούργησε εποικοδομητικά. Είδα μπροστά στα μάτια μου, δίπλα μου, τα αποτελέσματα της κοινωνίας που ζούμε. Τις άρρυθμες ανάσες, τη δυσκολία που αντιμετωπίζουν οι νέοι να παραμείνουν ατόφιοι, να μην γίνουν μέρος της πελώριας μηχανής κιμά, που καταπίνει όλο τον πλανήτη. Ένοιωσα πλήρως υπεύθυνη για το χάλι που έχουμε δημιουργήσει και εμείς και οι παλιότεροι ενοικιαστές αυτής της γης. Δύσκολο να αντιμετωπίζεις την αλήθεια κατάματα, ε;
Ο Λευτέρης Παπακώστας σκηνοθετεί με πλήρη συνείδηση της πραγματικότητας. Υποδύεται τον Τσάϊτ ακροβατώντας στα λεπτά της σύρματα και πλημμυρίζει με σκέψεις τον νου. Η Κατερίνα Παρισσινού, η Βιβή Μπουτάτη,ο Γιώργος Τριανταφύλλου και η Μαρία Γκιώνη έχουν διεισδύσει απόλυτα στους χαρακτήρες τους. Τρυπώνουν ανάμεσά μας τρισδιάστατα. Είναι εναρμονισμένοι και λειτουργούν σαν ένα σώμα, αλληλοσυμπληρώνουν πολλές φορές ο ένας τον άλλον, διογκώνοντας όλα όσα παρακολουθούμε. Τα κοστούμια έχουν έναν αέρα goth, ενώ τα αντικείμενα έχουν μια πιο έντονη χρωματικά υπόσταση.
Είναι μια πολύ καλά δουλεμένη παράσταση, που έχει πολλά να δώσει στον θεατή.
Ευχόμαστε τα καλύτερα σε όλους!
Μαίρη Ζαρακοβίτη
Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.
0 Comments