Μεταφερόμαστε – ή μήπως «τηλεμεταφερόμστε»; Σοφόν το ασαφές και ήδη ιντριγκάρομαι από την εισαγωγική σκηνή – στην ταράτσα ενός πολυώροφου κτιρίου, το οποίο στεγάζει εταιρείες και δη μεγάλες εταιρείες. Ξέρετε, από εκείνες που έχουν μόνο έναν στόχο. Τη μεγιστοποίηση του κέρδους. Ποιο μερίδιο αγοράς και ποια καλά και άγια μαθαίναμε στα σχολεία… Τίποτα! Μόνο το κυνήγι των δηναρίων. Και όλα τα δήθεν που το διέπουν. Το κάπνισμα «ιζ φράουντ απόν» και οι υπάλληλοι που καπνίζουν… δεν θα είναι υπάλληλοι της εν λόγω εταιρείας. Τους σκανάρει η διοίκηση, τους παρακολουθεί και φροντίζει να υπάρχουν ρουφιάνοι μέσα στο κτίριο. Οι υπάλληλοι όμως δεν μασούν, από γραμματείς μέχρι διευθυντικά στελέχη, ανεβαίνουν στην ταράτσα για ένα τσιγάρο, με την απαραίτητη προσοχή βέβαια και εκεί, στην ταράτσα, λένε τα μυστικά τους, μοιράζονται τους νταλκάδες τους, κλασσικά κουτσομπολεύουν και ερωτοτροπούν και περιμένουν μπας και πιάσει καμιά βροχή. Έχει πολύ καιρό να ρίξει…
Ένα θαυμάσιο κείμενο του Καταλανού συγγραφέα Sergi Belbel, σύγχρονα μεταφρασμένο από την κυρία Χρύσα Καραβά, το οποίο επεξεργάστηκε με τον δικό του, κατά-δικό του, ο κύριος Νίκος Δαφνής, ο οποίος πρότεινε τον τρόπο σκηνοθεσίας. Στη συνέχεια ήλθε ο κύριος Νίκος Σταματόπουλος, με μία άκρως ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία και κινησιολογία και η δυστοπία του μέλλοντος είχε αποκτήσει πλέον το στέκι της.
Ένα κλειστοφοβικό ψυχογράφημα, προς τέρψιν των αυτιών και των ματιών και του εγκεφάλου των θεατών. Οι επτά ηθοποιοί που αναλαμβάνουν καθήκοντα διευθυντών και γραμματέων, είναι απλά ένας κι ένας και φαίνεται από χιλιόμετρα ότι τους αρέσει το έργο, τους αρέσουν οι ρόλοι τους, τους αρέσει όλο αυτό που παρακολουθήσαμε. Επτά χαρακτήρες, ο καθένας εκ των οποίων κουβαλάει τα δικά του. Προβλήματα, σκέψεις, βλέψεις, όραμα, σκελετοί σε ντουλάπες ή και εκτός και πανταχού παρούσα η ταράτσα.
Απαιτεί προσοχή ο «χειρισμός» της ταράτσας. Δεν πρέπει να πλησιάσεις πολύ κοντά στην άκρη της. Υπάρχει κίνδυνος και η βουτιά στο κοινό δεν τιμάται. Η επιτάχυνση της βαρύτητας παραμένει ως έχει ή τα πράγματα άλλαξαν από τότε που τη διδαχτήκαμε;
Σε ένα καταπληκτικό σκηνικό, με το πάτωμα να είναι στην ουσία το ταμπλό από το «Φιδάκι», το γνωστό επιτραπέζιο παιχνίδι, οι ήρωες της ιστορίας κινούνται από τετράγωνο σε τετράφωνο, ανεβαίνοντας τις σκάλες και ολισθαίνοντας στα φιδάκια. Οι ατάκες είναι ανθρώπινες, είναι ρομποτικές, είναι του σήμερα και του αύριο. Οι επτά πρωταγωνιστές, οι κυρίες Σίσσυ Μαράθου, Δάφνη Ατία, Σοφία Αγγελικοπούλου και Ευαγγελία Μπέγα, καθώς και οι κύριοι Νίκος Καραστέργιος, Στέλιος Πετράκης και Νίκος Σταματόπουλος, λειτουργούν σαν μία ομάδα και αποδίδουν σαν ομάδα. Δεν θα σταθούμε σε κάποιον από την ομάδα προσωπικά, γιατί όλες τους και όλοι τους είναι άψογοι στον τρόπο που κουμπώνουν στον χαρακτήρα του ο καθένας και η καθεμιά, όλες τους και όλοι τους είναι απίστευτα κλειδωμένοι σε αυτό που κάνουν. Τα κοστούμια της κυρίας Ελένης Σουμή, η οποία είναι υπεύθυνη και για το υπέροχο σκηνικό, που αναφέραμε πιο πάνω, είναι φουτουριστικά, δένουν με το κείμενο και την ιδιοσυγκρασία των «παιχτών» και δίνουν στο κοινό το πάτημα να γελάσουν και να προβληματιστούν, αφού αποτελούν προέκταση των χαρακτήρων τους.
Και η αλήθεια είναι ότι γελάσαμε πολύ με αυτό που είδαμε. Οι ατάκες είναι θανατηφόρες, ενώ η ιδέα να πετάει διάφορα λεκτικά «μαργαριτάρια» η μία από τις γραμματείς, λειτουργεί απίστευτα! Και αυτή η αντίδρασή της… «Πω-πω»! Κάποια στιγμή όλο αυτό έγινε χιονοστιβάδα και μας έκανε να γελάμε ασταμάτητα.
Η βροχή έρχεται στο τέλος, η ουσία όμως είναι ότι οι ανατροπές και οι ανακατατάξεις την καθιστούν ένα είδος κάθαρσης που ίσως κανείς να μην θέλει. Το καρότο τι θα γίνει τελικά; Αναρωτιέστε και σεις; Ε, να κατηφορίσετε μέχρι το Φάληρο, να δείτε και να νιώσετε από μόνοι σας! Πρόκειται για μία εξαιρετική πρόταση και μία παράσταση που από τώρα υπογράφω και με τα δύο χέρια τη συνέχειά της και του χρόνου. Και μακάρι να πάει και του χρόνου! Χρειαζόμαστε τέτοιες παραστάσεις. Γιατί – πολύ απλά – τις χρειάζεται το μυαλό μου. Το μυαλό μας. Ξέρετε τι… Ένας υπέροχος άνθρωπος μου έλεγε πριν λίγες μέρες για την επανάσταση που θέλει να κάνει και τους συμβιβασμούς που ξεπετάγονται στα μεσοδιαστήματα. Τι καλά που η επανάσταση καλά κρατεί και τι καλά που φαίνεται από τέτοιες δουλειές. Με μεγάλη μου χαρά προσχωρώ.
Κώστας Κούλης
Αντί επιλόγου: ψάχνοντας να μάθω περισσότερα για το συγκεκριμένο έργο του Ισπανού, έπεσα σε μία «κριτική» για αντίστοιχη παράσταση στη Νέα Υόρκη. Το γράφω απλά και χωρίς πολλά πολλά. Αν έτσι νοούνται, θεωρούνται και αποτυπώνονται οι «κριτικές» παραστάσεων, τότε ευχαριστώ πολύ, αλλά δεν θα πάρω. Τυπικό δείγμα ανθρώπου που μισεί ανθρώπους. Προσπέρασα χωρίς να κοιτάξω δεύτερη φορά. Το προτείνω ανεπιφύλακτα και σε σας.
Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.
0 Comments